Η ιστορία του πως μια μαγική φράση έσωσε το γάμο μου

Η οικογενειακή ζωή δεν είναι πάντα ευτυχισμένη και γαλήνια. Κατά την άποψη του Αμερικανού συγγραφέα Richard Paul Evans, ξεπερνώντας τις δυσκολίες και τις κρίσεις της δεν είναι κάτι που ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να βρει τη δύναμη να το κάνει. Όταν διαβάζετε αυτό το άρθρο, οι πιθανότητες είναι να συμφωνείτε απόλυτα μαζί του. Αυτό είναι πολύ σημαντικό.

‘Η μεγάλη κόρη μου η Jenna, μου είπε πρόσφατα,’ Ο μεγαλύτερος φόβος μου σαν παιδί ήταν ότι εσύ και η μαμά θα πάρετε διαζύγιο. Μετά, όταν ήμουν δώδεκα, αποφάσισα ότι μαλώνατε τόσο πολύ, που ίσως θα ήταν καλύτερα αν το κάνατε.’ Μετά, πρόσθεσε με χαμόγελο. ‘Είμαι ευτυχής που τα βρήκατε.’

Για χρόνια η γυναίκα μου Keri και εγώ μαλώναμε. Κοιτάζοντας πίσω, δεν είμαι ακριβώς σίγουρος τι μας έφερε αρχικά μαζί, αλλά οι χαρακτήρες μας δεν ταίριαζαν αρκετά. Όταν πλέον ήμασταν παντρεμένοι φάνηκαν περισσότερο οι διαφορές μας. Η ‘φήμη και τα πλούτη’ δεν έκανε τον γάμο μας ευκολότερο. Στην πραγματικότητα, αυτά  επιδείνωσαν τα προβλήματά μας. Οι διαμάχες μας έγιναν μόνιμες και ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς ακόμη και μια ειρηνική ημέρα. Γίναμε μονίμως αμυντικοί, έχοντας χτίσει συναισθηματικά φρούρια γύρω από τις καρδιές μας. Ήμασταν κοντά στο διαζύγιο και το αναφέραμε πάνω από μια φορά.

Ήμουν σε ταξίδι όταν μαλώσαμε στο τηλέφωνο ξανά και η Keri μου το έκλεισε θυμωμένη. Ήμουν μόνος, απογοητευμένος και θυμωμένος. Είχα φτάσει στα όρια μου. Τότε ήταν που στράφηκα προς τον Θεό. Δεν ξέρω αν θα μπορούσατε να το αποκαλέσετε προσευχή. Το να φωνάζεις στον Θεό δεν είναι προσευχή, ίσως και να είναι, αλλά ό, τι και να έκανα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Στεκόμουν στο ντους του ξενοδοχείου Ritz-Carlton και φώναζα στον Θεό ότι ο γάμος ήταν λάθος και εγώ δεν μπορούσα να τον αντέξω πια. Όσο και να μισούσα την ιδέα του διαζυγίου, ο πόνος του να είμαι μαζί της ήταν πάρα πολύς. Ήμουν επίσης σε σύγχυση. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο γάμος με την Keri ήταν τόσο δύσκολος. Κατά βάθος ήξερα ότι ήταν ένας καλός άνθρωπος και εγώ ήμουν καλός άνθρωπος. Γιατί, λοιπόν, δεν μπορούσαμε  να είμαστε μαζί; Γιατί είχα παντρευτεί κάποια τόσο διαφορετική από μένα; Γιατί επιμένει να μην αλλάξει;

Τέλος, αποκαμωμένος και απογοητευμένος κάθισα στο ντους και άρχισα να κλαίω. Από τα  βάθη της απελπισίας μου ήρθε μια μεγάλη έμπνευση. Ίσως δεν μπορώ να την αλλάξω αλλά ίσως μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου. Εκείνη τη στιγμή άρχισα να προσεύχομαι. Αν δεν μπορώ να την αλλάξω, Θεέ μου τότε άλλαξε εμένα. Προσευχήθηκα αργά τη νύχτα. Προσευχήθηκα την επόμενη μέρα στο αεροπλάνο προς το σπίτι. Προσευχήθηκα όπως μπήκα μέσα από την πόρτα και βρήκα μια κρύα σύζυγο που ούτε μου έδωσε σημασία.  Εκείνο το βράδυ, όπως ήμασταν στο κρεβάτι μας, εκατοστά μακριά ο ένας από τον άλλον αλλά χιλιόμετρα μακριά,μου ήρθε η έμπνευση. Ήξερα τι έπρεπε να κάνω.

Το επόμενο πρωί στο κρεβάτι πλησίασα την Keri και ρώτησα, ‘Πώς μπορώ να κάνω την ημέρα σου καλύτερη;’

Η Keri με κοίταξε θυμωμένα. ‘Τι;’

‘Πώς μπορώ να κάνω την ημέρα σου καλύτερη;’

‘Δεν μπορείς,’ είπε. ‘Γιατί ρωτάς;’

‘Επειδή το εννοώ’, είπα. ‘Απλά θέλω να ξέρω τι μπορώ να κάνω για να γίνει η ημέρα σου καλύτερη.’

Με κοίταξε κυνικά. ‘Θέλεις να κάνεις κάτι; Πήγαινε να καθαρίσεις την κουζίνα.’

Πιθανόν περίμενε από μένα να θυμώσω. Αντ’ αυτού, απλώς κούνησα το κεφάλι. ‘Εντάξει.’ Σηκώθηκα και πήγα να καθαρίσω την κουζίνα.

Την επόμενη μέρα ρώτησα το ίδιο πράγμα. ‘Τι μπορώ να κάνω για να γίνει η ημέρα σου καλύτερη;’

Τα μάτια της μίκρυναν. ‘Καθάρισε το γκαράζ.’

Πήρα μια βαθιά ανάσα. Είχα ήδη μια κουραστική μέρα και ήξερα ότι το είχε ζητήσει επίτηδες. Μπήκα στον πειρασμό να ξεσπάσω επάνω της. Αντ’ αυτού, είπα, ‘Εντάξει.’ Σηκώθηκα και για τις επόμενες δύο ώρες καθάρισα το γκαράζ. Η Keri δεν ήταν σίγουρη τι να σκεφτεί.

Το επόμενο πρωί ήρθε. ‘Τι μπορώ να κάνω για να γίνει η ημέρα σου καλύτερη;’

‘Τίποτα!’, είπε. ‘Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Σε παρακαλώ να σταματήσεις να το λες.’

‘Λυπάμαι’, είπα. ‘Αλλά δεν μπορώ. Έδωσα στον εαυτό μου μια υπόσχεση. Τι μπορώ να κάνω για να γίνει η ημέρα σου καλύτερη;’

‘Γιατί το κάνεις αυτό;’

΄Γιατί νοιάζομαι για σένα,’ είπα. ‘Και για τον γάμο μας.’

Το επόμενο πρωί ρώτησα πάλι. Και το επόμενο. Και το επόμενο. Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της δεύτερης εβδομάδας, συνέβη ένα θαύμα. Όπως έκανα την ερώτηση τα μάτια της Keri γέμισαν με δάκρυα. Στη συνέχεια, ξέσπασε σε κλάματα. Όταν μπόρεσε να μιλήσει, είπε, ‘Σε παρακαλώ να σταματήσεις να μου το ζητάς αυτό. Δεν είσαι εσύ το πρόβλημα. Εγώ είμαι. Είναι δύσκολο να ζήσεις με μένα. Δεν ξέρω γιατί μένεις μαζί μου.’

Σήκωσα απαλά το πηγούνι της, μέχρι που με κοίταξε στα μάτια μου. ‘Είναι επειδή σ ‘αγαπώ’, είπα. ‘Τι μπορώ να κάνω για να γίνει η ημέρα σου καλύτερη;’

‘Εγώ θα πρέπει να το πω αυτό.’

‘Θα ΄πρεπε’, είπα. ‘Αλλά όχι τώρα. Αυτή τη στιγμή, θα πρέπει να είμαι εγώ η αλλαγή. Θα πρέπει να ξέρεις τι σημαίνεις εσύ για μένα.’

Έβαλε το κεφάλι της στο στήθος μου. ‘Λυπάμαι που ήμουν τόσο κακιά.’

‘Σ ‘αγαπώ’, είπα.

‘Σ ‘αγαπώ’, μου απάντησε.

‘Τι μπορώ να κάνω για να γίνει η  ημέρα σου καλύτερη;’

Με κοίταξε γλυκά. ‘Μπορούμε ίσως απλά να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί;’

Χαμογέλασα. ‘Θα μου άρεσε αυτό.’

Συνέχισα να ρωτάω για περισσότερο από ένα μήνα. Και τα πράγματα άλλαξαν. Οι μάχες σταμάτησαν. Στη συνέχεια, η Keri άρχισε να ρωτά, ‘Τι χρειάζεσαι από μένα; Πώς μπορώ να είμαι μια καλύτερη γυναίκα;’

Τα τείχη μεταξύ μας έπεσαν. Οι συζητήσεις μας άρχισαν να έχουν νόημα και ήταν γύρω από το πως θέλαμε την ζωή και πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε ο ένας τον άλλον πιο ευτυχισμένο. Όχι, δεν είχαμε λύσει όλα τα προβλήματά μας. Δεν μπορώ καν να πω ότι ποτέ δεν μαλώσαμε ξανά. Αλλά η φύση των διαπληκτισμών  άλλαξε. Όχι μόνο αυτοί γίνονται όλο και πιο σπάνια αλλά και  δεν έχουν την ένταση που είχαν κάποτε. Τους είχαμε στερήσει το οξυγόνο. Εμείς απλά δεν θέλαμε να πληγώσουμε  ο ένας τον άλλο πια.

Η Keri και εγώ έχουμε ήδη παντρεμένοι για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Δεν αγαπώ μόνο τη γυναίκα μου, την θέλω. Μου αρέσει να είμαι μαζί της. Την ποθώ. Την έχω ανάγκη. Πολλές από τις διαφορές μας έχουν μετατραπεί σε δύναμη και τα άλλα πραγματικά δεν έχουν σημασία. Έχουμε μάθει πώς να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον και το πιο σημαντικό, έχουμε κερδίσει την επιθυμία να το πράξουμε.

Ο γάμος είναι δύσκολος. Αλλά δύσκολο είναι και να είσαι γονιός και να διατηρείσαι  σε φόρμα και να γράφεις βιβλία και οτιδήποτε άλλο σημαντικό και αξιόλογο στη ζωή μου.

Το να έχεις ένα σύντροφο στη ζωή είναι ένα μεγάλο δώρο. Επίσης έχω μάθει ότι ο θεσμός του γάμου μπορεί να βοηθήσει να θεραπεύσουμε τα κομμάτια του εαυτού μας που δεν αγαπάμε. Και όλοι έχουμε τέτοια κομμάτια.

Μέσα από τον χρόνο έμαθα ότι η εμπειρία μας ήταν μια απεικόνιση ενός πολύ μεγαλύτερου μαθήματος για το γάμο. Το ερώτημα που ο καθένας σε μια δεσμευμένη σχέση θα πρέπει να ρωτήσει τον σημαντικό άνθρωπό του είναι ‘Τι μπορώ να κάνω για να γίνει η ζωή σου καλύτερη;’ Αυτό είναι η αγάπη. Τα ρομαντικά μυθιστορήματα (και έχω γράψει αρκετά) είναι όλα σχετικά με την επιθυμία και ‘πέρασαν αυτοί καλά’. Αλλά το ‘έζησαν μετά ευτυχισμένοι’ δεν προέρχεται μόνο από την επιθυμία και τον πόθο. Τουλάχιστον όχι το είδος που απεικονίζεται στα περισσότερα μυθιστορήματα. Η πραγματική αγάπη δεν είναι να επιθυμείς ένα πρόσωπο, αλλά να επιθυμούμε πραγματικά την ευτυχία του, μερικές φορές, ακόμα και εις βάρος της δικής μας ευτυχίας.

Η πραγματική αγάπη δεν είναι να κάνουμε ένα άλλο πρόσωπο ένα πιστό αντίγραφο του εαυτού του. Είναι να επεκτείνουμε τις δικές μας δυνατότητες της ανοχής και της φροντίδας, να επιδιώξουμε ενεργά μια άλλη ευημερία. Όλα τα άλλα είναι απλά μια παρωδία της ιδιοτέλειας.

Δεν λέω ότι αυτό που συνέβη στην Keri και εμένα  θα λειτουργήσει για όλους. Δεν υποστηρίζω καν ότι όλοι οι γάμοι πρέπει να σωθούν. Αλλά για μένα, είμαι απίστευτα ευγνώμων για την έμπνευση που μου ήρθε εκείνη την ημέρα πριν από λίγο καιρό. Είμαι ευγνώμων που η οικογένειά μου είναι ακόμα άθικτη και ότι έχω ακόμα τη σύζυγό μου, την  καλύτερη φίλη μου, στο κρεβάτι δίπλα μου όταν ξυπνάω το πρωί. Και είμαι ευγνώμων για το ότι ακόμη και τώρα, δεκαετίες αργότερα, κάθε τόσο, ένας από εμάς θα πλησιάσει και θα πει, ‘Τι μπορώ να κάνω για να γίνει η ημέρα σου καλύτερη.’