H κατάρα των όμορφων μυαλών, είναι να αγαπάνε δίχως όρια

Της Χριστίνας Κουτρομάνου

Κάποτε μου είχες πει αυθόρμητα ότι έχω ένα πολύ όμορφο μυαλό. Λίγες μέρες πριν σε μια στιγμή σιωπής με ρώτησες “Τι σκέφτεσαι τώρα;” και σου απάντησα “Τίποτα απολύτως” αλλά είπα ψέματα. Σκεφτόμουν χρωματιστές πεταλούδες που γεμίζουν τον αέρα και βροχή από ροδοπέταλα και ουράνια τόξα να μπαίνουν στο δωμάτιο.

Και ύστερα θυμήθηκες να μου ξαναπείς ότι αυτό που έχουμε οι δυο μας είναι αντίθετο με τις επιδιώξεις μου. “Ποιο είναι το σχέδιό σου γι’ αυτό το παιχνιδάκι;” συνέχισες επιθετικά και η φωνή σου σκλήρυνε απότομα όπως συμβαίνει κάθε φορά που δεν ελέγχεις το θυμό σου.

Αν υπήρχε οποιοδήποτε πλάνο στο μυαλό μου για εμάς, θα θύμιζε άτακτη παιδική ζωγραφιά με χρώματα που δεν ταιριάζουν μεταξύ τους, γραμμές που δεν διασταυρώνονται πουθενά και πολλές μουντζούρες. Γιατί τα όμορφα μυαλά δεν μεγαλώνουν ποτέ και αγαπάνε σαν παιδιά, για τα οποία το μέλλον είναι πάντα κάτι πολύ μακρινό….

Δεν σκέφτομαι ποτέ κάτι όταν σε συναντώ. Δεν έχω ιδέα πού με πηγαίνει ο δρόμος που έχω διαλέξει αλλά απολαμβάνω αυτή τη διαδρομή μαζί σου. Δεν σε κάνω χαρούμενο περιμένοντας ανταλλάγματα από εσένα, δεν ζητάω, δεν απαιτώ και δεν περιμένω τίποτα. Αυτή είναι η κατάρα των όμορφων μυαλών ίσως να αγαπάνε χωρίς όρια.

Και το δυστύχημα είναι ότι η δύναμη των όμορφων μυαλών σταθερά μεταφράζεται ως αδυναμία και ανασφάλεια από τα αδύναμα μυαλά…
Μου είναι δύσκολο να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά τα λίγα, παροδικά, φευγαλέα λεπτά καθαρής ευτυχίας μαζί σου. Μακάρι να την πουλούσαν σε μπουκαλάκια για να μπορέσω να την αγοράσω κάθε φορά που την έχω ανάγκη. Αντ’ αυτής όμως έρχονται θυμοσοφίες και συμβουλές από ανθρώπους με καλές προθέσεις, αλλά διαφορετικά βιώματα και διαφορετικό τρόπο σκέψης από το δικό μου.

“Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές”, “Δώσε ευκαιρίες”, “Ο τάδε ενδιαφέρεται, θα σου τον γνωρίσω” και πάει λέγοντας. Μόνο που δεν μου αρέσουν τα πορτοκάλια. Και δεν πιστεύω στην ικανότητα όλων των ανθρώπων να είναι μαγικοί και να δυναμιτίζουν το μυαλό μου και να με ωθούν να εξερευνήσω τον κόσμο εντός των ορίων μου.

Πάντα θαύμαζα όσες φίλες μου είχαν την ικανότητα να εpωτεύονται εύκολα. Ήταν σαν να διέθεταν έναν αυτόματο διακόπτη στο κεφάλι τους και να τον γύριζαν σε κατάσταση “Θα εpωτευτώ ξανά” κάθε φορά που τέλειωνε μια άλλη ιστορία. Εγώ ποτέ δεν ήμουν έτσι…Μπορώ να είμαι ευγενική και καλή και γλυκιά με όλο τον κόσμο, αλλά δεν μπορώ να βάλω πάθος και χημεία σε έναν συνδυασμό που δεν φαίνεται να διαθέτει αυτά τα συστατικά.

Σε έναν κόσμο που όλοι σκέφτονται το ίδιο και υιοθετούν παρόμοια πρότυπα, όσοι αγαπάμε όμορφα είμαστε καταδικασμένοι να υποφέρουμε. Μοιάζει να ανήκουμε στο 1% του πληθυσμού την ίδια στιγμή που το υπόλοιπο 99% συνεχίζει τη ζωή του και δεν αφήνει το βόλεμά του για να μας κυνηγήσει.

“Θα εpωτευτείς πάλι” λένε όσοι εpωτεύονται με την ίδια συχνότητα που βγαίνουν για ποτά τις νύχτες.

Στο μεταξύ εμείς δίνουμε μάχη με τον εαυτό μας στον οποίο λογοδοτούμε κάθε φορά που σκεφτόμαστε όμορφα και αγαπάμε όμορφα και είμαστε super και δίνουμε τα πάντα και γυρίζουμε τον κόσμο, είμαστε όμορφοι, επιτυχημένοι και φοβερά άτομα αλλά ακόμη δεν βρήκαμε τον τρόπο μεταγγίζουμε την αγάπη μας στους άλλους…