“Γκρινιάζω μόνο όταν πεινάω, πονάω και νυστάζω”

Γκρίνια, γένους θηλυκού. Λένε πως οι γυναίκες γκρινιάζουν με το παραμικρό. Φυσικά και αυτό δεν ισχύει, τουλάχιστον για μένα. Γιατί εγώ δεν γκρινιάζω γενικά. Με κουράζουν οι άνθρωποι που το κάνουν. Απαπα μακριά από εμάς.

Βέβαια οι φίλοι μου έχουν μια κάπως διαφορετική άποψη. Λένε πως γκρινιάζω, μα δεν καταλαβαίνω το λόγο. Δηλαδή τα παράπονα μου να μην τα πω; Είναι λογικό δηλαδή να πεινάω και να μην το λέω; Μα αφού πεινάω και όταν πεινάω πρέπει το αναφέρω, βρε αδελφέ! Δηλαδή εσείς όταν πεινάτε δεν το λέτε; Από πού ήρθατε άνθρωποι;

Και όταν νυστάζω. Aν κουραστώ θα το πω, απλά για να είσαι ενήμερος για αυτό που θα ακολουθήσει. Είναι απλά τα πράγματα. Αν κουραστώ θα νυστάξω κι αν νυστάξω θα αρχίσω να κρυώνω.

Ε, και να μη στο ανακοινώσω; Να ξέρεις για να το αντιμετωπίσουμε, να με λυπηθείς και να με φέρεις μια κουβερτούλα, γιατί αλλιώς θα με ακούς να λέω συνεχώς την ίδια έκφραση μέχρι να με σιχαθείς και να πας να φέρεις αυτήν την αναθεματισμένη κουβερτούλα.

Μη μιλήσω για τις στιγμές που πονάω. Είτε πονάει η κοιλιά μου, είτε το κεφάλι μου, είτε το νύχι μου πρέπει να με στηρίξεις.

Να είσαι κοντά μου και να με πεις πως όλα θα πάνε καλά και πως το δαχτυλάκι μου θα περάσει και πως αυτό το σατανικό έπιπλο θα τιμωρηθεί. Γιατί αν δεν το κάνεις, θα κλαίγομαι για αυτό μέχρι να μου περάσει και άμα έχω χτυπήσει πολύ, καλό ξημέρωμα.

Η καλή φιλία όμως, όπως λένε, στα δύσκολα φαίνεται. Εγώ θα πω πως φαίνεται στην υπομονή, διότι οι φίλες μου κάνουν το σταυρό τους κάθε φορά που πληγώνομαι συναισθηματικά.

Ξέρουν τι θα ακολουθήσει. Δε θα γκρινιάζω ακριβώς, θα κλαίω. Και μετά θα μπουκώνομαι για να μη μιλάω και αφού θα τρώω, θα κλαίω που έφαγα και θα είμαι και χωρισμένη και πέντε κιλά παραπάνω. Και μετά θα με μπουκώνουν για να σταματήσω να μιλάω και πάλι από την αρχή.

Μη με πείτε τώρα γκρινιάρα κι επειδή δε θέλω το φραπέ μου σαν σιρόπι. Νομίζω στο θέμα του καφέ όλοι πρέπει να μιλάμε, γιατί ο καφές είναι πράγμα σημαντικό. Στο κάτω κάτω της γραφής αν για να σας αρέσω πρέπει να χαλαλίσω τον καφέ μου, χίλιες φορές εγώ και η καφεΐνη μου.

Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Σοφία Καλπαζίδου