Ένα «ευχαριστώ» στους φίλους που μας πρόδωσαν.

Λένε πως κάποια πράγματα όσο κι αν τα πιστεύεις, όσο κι αν τα έχεις στο νου σου, όταν είναι να σου συμβούν πάντα θα σε εκπλήσσουν και θα ενεργοποιούν τον προβληματισμό σου.

Δείκτης κοινωνικής ωριμότητας κατά πολλούς, δείγμα δυναμισμού στο χαρακτήρα κατά άλλους, όλοι σχεδόν θα συμφωνούσαν ότι πρέπει πάντα να είσαι σε θέση να αποδεχθείς και κυρίως να χειριστείς τις αλλαγές στη ζωή σου.

Η ζωή σου άλλωστε σου έχει αποδείξει πολλές φορές πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν πρέπει να το αντιμετωπίζεις ως τέτοιο. Στο πλαίσιο του ανθρώπινου παράγοντα όμως, θες να αντλείς δύναμη μέσω της κοινωνικότητάς σου.

Να τις ζεις λοιπόν τις στιγμές σου αλλά να ξέρεις πως όλα συνεχίζονται ακόμα κι αν αυτές τελειώσουν και κυρίως πως τα επόμενα θα είναι καλύτερα κι αν δεν είναι, πάντοτε μπορείς να τα βελτιώσεις.

Φιλίες που άλλοτε θεωρούσες δυνατές και που βασίστηκες σε αυτές, σε πρόδωσαν και σε προβλημάτισαν κι ας ήσουν σίγουρος πως δεν απορείς πια με τίποτα.

Άνθρωποι που περάσατε εμπειρίες ζωής, στιγμές που μαζί σας ένωσαν και δυσκολίες που μαζί ξεπεράσατε, καταλήγετε ξαφνικά ξένοι. Μόνο για αυτές τις στιγμές  που χαράχτηκαν αμοιβαία στις μνήμες σας, περίμενες κάποιο σεβασμό.

Λόγια κι υποσχέσεις καταρρίπτονταν διαδοχικά κάθε φορά που ένιωθες μόνος, ως ένα μόνο μέρος της μεγάλης απογοήτευσης που σου προκαλούσαν.

Και δεν είναι που έχεις ανάγκη τον άλλο, που σε άφησαν όταν ήθελες απλώς ένα χέρι που θα συμπλήρωνε στην τελική και το δικό τους. Δεν είναι ούτε που καιρό μετά ξετυλιγόταν –χωρίς να το επιδιώξεις– το κουβάρι απ’ τα ψέματα και το μυστήριο.

Είναι που πολλές φορές τα ίδια άτομα, χωρίς λόγο, χωρίς καμιά αιτία που να δικαιολογείται απ’ την ανθρώπινη λογική, προβαίνουν σε ανυπόστατες κατηγορίες εναντίον σου.

Και κάπως έτσι παύεις ξαφνικά να φθείρεις τη λογική σου προσπαθώντας με τις πιο ψαγμένες φιλοσοφίες να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα. Γιατί κάποιους ανθρώπους τους χαρακτηρίζει γενικά η ευκολία. Ευκολία στο να μιλήσουν, στο να ανοιχτούν, στο να κατηγορήσουν και πάλι απ’ την αρχή.

Κι αυτούς τους ανθρώπους εσύ δεν τους θες. Γιατί χωρίς αμφιβολία τέτοιοι άνθρωποι δεν ανταποκρίνονται στα κριτήρια που ο κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να έχει για όσους τον περιτριγυρίζουν.

Μα «πρέπει να γνωρίσεις τους λάθους ανθρώπους για να εκτιμήσεις τους σωστούς» είχε πει κάποτε ο Τσαρλς Μπουκόβσκι. Οι λάθος άνθρωποι σου δίνουν την πολύτιμη ευκαιρία να ψάξεις για τις πιο ενδόμυχες αξίες σου, να τις εντοπίσεις και να τις κυνηγήσεις, θα συμπληρώσω εγώ.

Και στην πραγματικότητα, οι ίδιοι που για μια στιγμή μας εξέπληξαν και μας πλήγωσαν, είναι οι ίδιοι που στην ουσία αξίζουν τα «ευχαριστώ» μας που κάποτε βρέθηκαν στο δρόμο μας επισημαίνοντάς μας με τον πιο στοχευμένο τρόπο ότι αξίζουμε πολύ περισσότερα.

Γιατί μέσα απ’ τη μοναξιά και την απομόνωση, μόνο και μόνο που κάποιος σου συμπεριφέρθηκε αλλιώς απ’ ό,τι εσύ αποδέχεσαι, οφείλεις να μην τα βάλεις κάτω και να προχωρήσεις μπροστά. Κι αν έχεις δίκιο και το ξέρεις εσύ, αυτό αρκεί. Τα λάθη σου τα γνωρίζεις και τα χειρίζεσαι μόνο εσύ.

Αυτοί που επανειλημμένα απέδειξαν ότι δεν αξίζουν να είναι στη ζωή σου, αυτοί που ενδεχομένως να συνειδητοποίησες ότι τελικά τόσο καιρό συμβιβαζόσουν, δε δικαιούνται να γνωρίζουν ούτε τις αδύναμες πτυχές σου σαν άνθρωπος. Είτε θυμώσεις είτε εξωτερικεύσεις την απογοήτευσή σου, πολύ πιθανό να γυρίσει και πάλι εναντίον σου.

Να φεύγεις λοιπόν αθόρυβα, όχι γιατί φοβάσαι να παλέψεις αλλά γιατί δεν αξίζουν όλοι τις προσπάθειες και τις δεύτερες ευκαιρίες μας.

Είσαι πλέον σίγουρος. Μετά από γερές απογοητεύσεις, μαχαιριές που δεν άξιζες και ψέματα που δεν περίμενες, έχεις γίνει πια πολύ καλύτερος απ’ ό,τι σε άφησαν!

Ήβη Παπαϊωάννου