Η επιτυχία στις εξετάσεις κάνει ευτυχισμένα τα παιδιά μας;

Της Στεύης Τσούτση.

Μετρώ τα χρόνια πίσω. Σαν σήμερα. Όχι, δεν ήταν ίδια μέρα, ίδια ημερομηνία. Απλά ίδια περίοδος. Ίδια αναθεματισμένη χρονική περίοδος. Με θυμάμαι σε ένα πράσινο θρανίο. Ένα τυχαίο θρανίο με γραμμένους στίχους με μολύβι και στυλό. Δεν ήταν το δικό μου. Δεν αναγνώριζα το γραφικό μου χαρακτήρα. Δεν είχε πάνω του σκόρπιες μαθηματικές εξισώσεις κι αρχικούς χρόνους ρημάτων. Δεν είχε ολόκληρους διαλόγους με τη διπλανή μου γραμμένους την ώρα της ιστορίας. Αυτό το θρανίο έμενε επιτηδευμένα αλέκιαστο. Έμενε ανοικεία αδειανό. Και περίμενε… Κι εγώ να κάθομαι και να μη βλέπω μπροστά μου τίποτα.

Δίπλα, μπροστά, πίσω, οικεία πρόσωπα. Άνθρωποι που είχαμε μοιραστεί πολλά.Σχολικές μνήμες. ‘Ανθρωποι που εκείνη τη στιγμή μοιράζονταν μαζί μου και κάτι ακόμη. Κάτι βασανιστικά κυρίαρχο. ‘Αγχος. Αυτός που θα περνούσε την πόρτα θα κουβαλούσε μαζί του και την αιτία του άγχους μου. Θα έφερνε τα θέματα των Πανελληνίων. Πρώτο μάθημα. Έκθεση. Όπως ακριβώς είναι και σήμερα. Σήμερα που πάλι, σαν και τότε, σαν και κάθε χρόνο τέτοια εποχή θα αρχίσουν οι Πανελλήνιες. Και θα κορυφωθούν τα χτυποκάρδια.Πόσα όνειρα στον αέρα; Πόσοι κόποι που αναμένουν να αναγνωριστούν; Πολλά. Κι όνειρα κι ελπίδες και κόποι και θυσίες.

Ποιος κατάφερε να μετρήσει ποτέ το χρόνο της προετοιμασίας για όλο αυτό; Ποιος μέτρησε τις στερήσεις μιας οικογένειας, τους πανικούς, τις υπερβάσεις; Αμέτρητα όλα. Όλα δοσμένα στο βωμό του μέλλοντος. Γιατί έτσι θεωρούνταν πάντα. Έτσι νομίζω λένε και σήμερα. Οι Πανελλήνιες καθορίζουν λένε το μέλλον. Γι’αυτό το άγχος, γι’αυτό οι ιδρωμένες παλάμες, γι’αυτό τα κλάματα στα εξεταστικά κέντρα. Κι αναρωτιέμαι 15 χρόνια μετά.

Έχοντας σπουδάσει, έχοντας καθορίσει εκείνη την πρώτη μέρα το “μέλλον” μου όπως έλεγαν. Και δουλεύοντας σήμερα σε κάτι που δε σπούδασα μα σε κάτι που αγάπησα. Τι αξίζει τελικά;Πόσο πληρώνεται η ευτυχία και που τη βρίσκει κανείς; Ποια θέματα Πανελληνίων την καθορίζουν και ποια αποτελέσματα; Ή μήπως κάτι κάνουμε λάθος; Κι εδώ έρχεται ο Καβάφης και μιλάει για ταξίδια και προορισμούς. Κι εγώ θα πω πως η γνώση και η αγάπη γι’αυτήν είναι το ταξίδι.Όσο για τον προορισμό; Άγνωστος… Η καρδιά του καθενός θα τον ορίσει. Αυτή πάντα ξέρει κι ας μην την ακούμε.

Σήμερα τα παιδιά μας μπήκαν να γράψουν. Κι όταν θα βγουν, πάλι παιδιά μας θα είναι και θα πρέπει να καμαρώνουμε γι’αυτά. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος.Γιατί θα έχουν παλέψει για τη ζωή τους και αυτό και μόνο είναι αρκετό για να κερδίσουν το σεβασμό μας. Κανείς δε χάνεται, να το θυμάστε. Και κανείς βαθμός δεν μπορεί να ορίσει την ευτυχία αυτών των πλασμάτων. Την ψηλαφίζουν τη ζωή. Και θα τη βρουν την άκρη τους. Αυτό να τους ευχηθείτε καθώς θα τα σταυρώνετε κάθε μέρα πριν να φύγουν από το σπίτι. Να είναι καλοί άνθρωποι, να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και να βρουν την άκρη στο κουβάρι που το λένε ζωή. Όλα τα άλλα βρίσκονται…