Εμένα η εφηβεία δε θα φύγει ποτέ από μέσα μου…

Της Στεύης Τσούτση.

Όχι ρε φίλε, δε μεγάλωσα ποτέ. Κι ούτε και πρόκειται. Λέω να παραμείνω έφηβος ως τα βαθιά, ημερολογιακά γεράματα. Θα είμαι ο έφηβος με τα άσπρα μαλλιά και τη λευκή συνείδηση. Θα γελώ σαν παιδί και η καρδιά μου, αν και πολυχειρισμένη από τα χρόνια, θα χτυπά συνειδητά. Θα χτυπά γιατί το θέλει κι όχι γιατί πρέπει. Δε μεγαλώνω, πως το λένε. Θα μετρώ τα βήματά μου μέχρι τις σκάλες του μετρό, θα τραγουδώ εκείνους τους σκοπούς που τόσο μ’αρέσουν, θα ντύνομαι όπως θέλω κι όχι όπως πρέπει. Έτσι γιατί μπορώ κι ας είναι ανούσια όλα αυτά… Δε θα υποταχθώ σε εκείνα τα πρέπει της κοινωνίας.

Δε θα ανεχθώ εκείνα τα πρέπει που εξοντώνουν τις ψυχές, που καταρρακώνουν κι αγχώνουν τις καρδιές. Αποφάσισα πως δε θα φωλιάσει μέσα μου κανένα άγχος. Μόνο η θέληση για ζωή θα υπάρχει. Και θα παλεύω γι’αυτή με όλες μου τις δυνάμεις. Με σθένος, με όρεξη, με χαμόγελο. Θα μείνω εκείνος ο έφηβος με το σκισμένο τζιν και τα ανάκατα μαλλιά κι ας μου φωνάζουν τα φορέσω το κοστούμι που έραψαν στα μέτρα τους. Δε με παίρνει να ζορίζομαι με κουστουμιές, πώς αλλιώς να το θέσω; Κι αφού δε θέλω να ζορίζομαι, δε θα το κάνω. Τουλάχιστον όχι όταν μπορώ να το αποφύγω, γιατί ακόμη και οι έφηβοι τα περνάνε τα ζόρια τους… Ξέρω, έτσι που με διαβάζεις, εσύ ο υποταγμένος, κουνάς ειρωνικά το κεφάλι σου. Σκέφτεσαι ότι είναι θέμα χρόνου να μπω στα γνωστά καλούπια που η ζωή, αργά ή γρήγορα μας βάζει όλους. Καλούπια που δεν αργούν να γίνουν καζάνια και να αρχίσουν να βράζουν με μένα μέσα.

Κι ύστερα να λες πως όντως όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Αμ δε! Τέτοιο χατήρι δε στο κάνω που να χτυπιέσαι. Έφηβος ρε, ξέρεις από αδάμαστο πνεύμα; Θυμάσαι; Ή υποτάχθηκες τόσο που ξέχασες πως είναι να λες και κανένα όχι που και που; Ξέχασες πως είναι να παλεύεις για όσα ονειρεύτηκες. Και το κυριότερο από όλα ξέχασες να ονειρεύεσαι. Λες πως ζεις. Αλλά δε ζεις. Κι εγώ δε θέλω να γίνω σαν κι εσένα. Κι ας λένε ότι είναι δύσκολο. Θα το παλέψω. Γιατί μπορεί να φορτώνουν χίλια δυο κουσούρια στην εφηβεία, αλλά το βασικό καλό της δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς.

Ξέρει να κάνει όνειρα και να παλεύει ασυμβίβαστα για αυτά. Κι αυτό, όσο να πεις, σε έναν κόσμο που χώθηκε ως το λαιμό στους συμβιβασμούς είναι κάτι. Ή μήπως δε συμφωνείς;