Εκείνους που εμπιστεύτηκα και με πρόδωσαν, τους έχω απαλλάξει

Εκείνους που αγάπησα και με πλήγωσαν, τους έχω απαλλάξει.

Δεν τους προσάπτω πια τα όνειρα που ζουν ανάμεσά μας ρημαγμένα, δεν τους χρεώνω εκείνα τα ανεκπλήρωτα που οι άνθρωποι δεν τολμούν να ζήσουν, δεν τους κατηγορώ για τα αμετάκλητα όπως τις ευκαιρίες που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου.

Κάποιοι χαράζουν πορείες στη ζωή τους πριν καν τις διαβούν. Δρόμοι που ακολουθούν τα στερεότυπα, όπου το φαίνεσθαι είναι σημαντικότερο του είναι. Δρόμοι αδιέξοδοι.

Ακόμα και ο τρόπος που ονειρεύονται είναι συμβατικός και λιγόψυχος. Είναι αβάσταχτη για αυτούς η ευτυχία που βρίσκει κανείς στα απλά πράγματα.

Την αγάπη τη θέλουν πιστό αντίγραφο της φαντασία τους, καμία απόκλιση από το ιδεατό, που δεν γνωρίζουν πως είναι προσιτό μόνο στο νου και όχι στις αισθήσεις. Χτίζουν πάνω σε όνειρα άψυχα, μιλούν για αγάπη, μα δεν ξέρουν τι σημαίνει.

Εκείνους που αγάπησα και με πλήγωσαν, τους έχω απαλλάξει από μια διαφορετική, αλλά κοινή πορεία στη ζωή και από την ανατροπή που φέρνουν τα αισθήματα.

Εκείνους που εμπιστεύτηκα και με πρόδωσαν, τους έχω απαλλάξει.

Δεν τους καταλογίζω πλέον ευθύνες για την στόφα από την οποία είναι φτιαγμένοι, δεν τους επικρίνω που λιποτάκτησαν την πιο κρίσιμη στιγμή, δεν τους εμπαίζω για τις φορές που δεν είχαν το θάρρος να με κοιτάξουν στα μάτια, όπως τότε που έπεσαν οι μάσκες τους και έτρεξαν να κρυφτούν.

Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι.

Οι χλιαροί, οι αχάριστοι, οι συμφεροντολόγοι. Όσοι υπακούν τυφλά στις αδυναμίες τους, εκείνοι που γίνονται υποχείρια της επιθυμίας των άλλων και όσοι φτηνά, γεμάτοι αγνωμοσύνη ξεχνούν και δικάζουν. Εκείνοι που τους διαφεύγει το γεγονός πως δεν είναι όλοι οι κατηγορούμενοι ένοχοι, ούτε όλοι οι δικαστές αθώοι.

Δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν ποτέ τη διαφορά μεταξύ της τιμής και του δικαίου, πόσο απέχει η πίστη από την αφοσίωση, την έννοια της λέξης φιλότιμο.

Εκείνους που εμπιστεύτηκα και με πρόδωσαν, τους έχω απαλλάξει από τις δύσκολες έννοιες και από το βάρος που διέπει τις αξίες.

Και κάπως έτσι, απαλλάχτηκα από τους δήθεν της ζωής μου, που προσποιήθηκαν τους σημαντικούς, εκείνους τους όλο και πιο λίγους στη θέση του πολύ.

Λυτρώθηκα από εκείνα τα “αν” και τα “γιατί” που κυριεύουν τη σκέψη, από εκείνα τα ψεύτικα σ’ αγαπώ που αμαυρώνουν την αγάπη, από εκείνα τα μάταια όπως η προσμονή για κάτι που δεν έρχεται.

Απεγκλωβίστηκα από όσα -καθώς μου λείπει το χάρισμα- δεν ήμουν, δεν είμαι και δεν μπορώ να γίνω.

Η υποκριτική, όπως όλες οι τέχνες, προϋποθέτει ταλέντο.

Γι’αυτό και -νιώθοντας ευγνωμοσύνη για όσα λόγω χαρακτήρα είναι αδύνατο να υποδυθώ- την παραχωρώ σε εκείνους που την κατέχουν.

Τον εαυτό μου άλλωστε, τον έχω απαλλάξει από ρόλους που δεν του ταιριάζουν.

Γράφει η Σοφία Ισμήνη.