Εκείνοι οι «φίλοι» με τα μεγάλα λόγια και τα κενά συναισθήματα.

Της Στεύης Τσούτση.

Φίλη τη λες και τη βάζεις στη ζωή σου. Γίνεται το άλλο σου μισό λες και μοιράζεσαι μαζί της όλα σου τα μυστικά. Ανταλλάσσεις δώρα κι ευχές, δίνεσαι και δίνεις. Κι εκείνη, δεν έχεις παράπονο. Δηλώνει με μεγάλα λόγια το πόσο σημαντική είσαι για εκείνη. Το δηλώνει σε κάθε περίσταση. Είναι λέει η κολλητή σου. Κι εσύ έχεις την αφέλεια να το πιστεύεις. Κι ας έχεις καεί στο παρελθόν από φίλες. Ας σε δάγκωσαν τα φίδια που έτρεφες στον κόρφο σου και τα νόμιζες συντρόφους καρδιακούς. Πόνεσες. Έκλαψες. Σε πόνεσαν. Σε έκαναν να κλάψεις. Ήταν στιγμές που δεν είχες εμπιστοσύνη στη φιλία.Αν δεν μπορώ να τη βρω δεν την αξίζω, απογοητευόσουν. Αν δεν μπορώ να τη βρω ίσως και να μην υπάρχει, αναθαρρούσες. Πληγωμένο πουλί σε βρήκε εκείνη. Σου γιατροπόρεψε τη σπασμένη φτερούγα κι έγινε φίλη σου.

Έγινε η κολλητή που πάντα ήθελες κι όμως ποτέ δεν έβρισκες. Κι εσύ της τα έδωσες όλα. Και κυρίως τα πίστεψες όλα. Λόγια δικά της για αιώνια φιλία κι αδερφική αγάπη. Λόγια μεγάλα που ένα ένα πέταξαν στον αέρα. Σκόρπισαν κι εξαφανίστηκαν όπως κι εκείνη. Μια μέρα χάθηκε από το κάδρο σου με ηλίθια δικαιολογία. Έριξε σε σένα ένα φταίξιμο που δε σου ανήκε και σε άφησε να παλεύεις τα δαιμονικά σου. Να ψάχνεις να βρεις τα λάθη σου, να τα μετράς και να μη σου βγαίνουν. Και πέρασε καιρός. Πέρασαν ώρες, μέρες, μήνες ατελείωτων ενοχών χωρίς ουσιαστική αιτία. Στιγμές που έριχνες το φταίξιμο σε σένα κι ας μην ήξερες που είχες φταίξει. Και μια μέρα κατάλαβες. Εκείνη η κουρτίνα της άγνοιας τραβήχτηκε από τα μάτια σου και είδες. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν ξαφνικά, όταν πια είχε στεγνώσει μέσα σου κάθε δάκρυ για την ακόμα μία αποτυχία σου στη φιλία. Τότε διαπίστωσες ότι έτσι ήταν αυτή. Όπως και πολλοί άλλοι σαν κι αυτή.Ζουν με τα λόγια κι όχι με τις πράξεις. Τρέφονται με αυτά, πληρώνονται και φτάνουν εύκολα στο ζενίθ. Αυτοί οι αψίκοροι άνθρωποι λατρεύουν τις μεγάλες κουβέντες χωρίς αντίκρυσμα. Τις λένε κι ίσως εκείνη τη στιγμή να τις πιστεύουν.

Μόνο που δεν τους κρατάει πολύ. Κάποια στιγμή, ένα τσαφ γίνεται και το μπαλόνι τους σκάει. Ότι ένιωθαν φεύγει με τον αέρα. Τελειώνει. Κι από καμαρωτοί ολοστρόγγυλοι, γίνονται κατσιασμένοι κι άσχημοι. Γίνονται κάποιοι που δε θέλεις να ξέρεις. Όπως κι αυτοί δε θέλουν να ξέρουν εσένα. Τους πέρασε η μεγάλη φιλία. Τους πέρασαν οι αυτοθυσίες κι όλη εκείνη η ανάγκη του να δίνουν και να δίνονται. Τότε σαλπάρουν για άλλες φιλίες. Καινούριες φιλίες που θα τις γυαλίσουν με τα αστραφτερά τους λόγια μέχρι να έρθει η ώρα να τις εγκαταλείψουν κι αυτές. Σε θυμώνει τούτη η αλήθεια αλλά δεν πρέπει. Αυτοί οι άνθρωποι και η “φίλη” σου μαζί τους δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Έμαθαν στα μεγάλα λόγια και στα κενά συναισθήματα και δεν μπορείς να το αλλάξεις. Μόνο να το αποδεχτείς και να τους λυπηθείς. Να τη λυπηθείς. Γιατί αυτό που εσύ ζητάς, αυτό το μεγαλείο της φιλίας, αυτοί δεν το έχουν και δε θα το έχουν ποτέ. Δε σου κάνουν. Και δεν είναι αυτός ο λόγος της λύπησης, μη γελιέσαι. Να τους λυπάσαι γιατί κατά βάθος δεν κάνουν ούτε για τον ίδιο τους τον εαυτό.Κι αυτό είναι φορτίο που δε σηκώνεται εύκολα…