Εκείνοι οι άνθρωποι με τα λαμπερά μάτια

Εκείνοι οι άνθρωποι με τα λαμπερά μάτια, το όμορφο χαμόγελο, το δυνατό γέλιο που μοιάζει να βγαίνει από την ψυχή τους.

Οι «ανιδιοτελείς» άνθρωποι που τρέχουν να βοηθήσουν όποιον χρειάζεται, που δε θα πούνε για κανέναν κακή κουβέντα. Εκείνοι που είναι αγαπητοί σε όλους και δεν έχουν εχθρούς, μονάχα φίλους. Αυτοί που τρέφουν το «είναι» τους από την αποδοχή και την εκτίμηση των γύρω τους. Εκείνοι οι άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται από τη γνώμη των άλλων και γι’ αυτό  παλεύουν καθημερινά να τους ικανοποιούν για να πάρουν ένα καλό σχόλιο και την αναγνώρισή τους.

Τα «καλά παιδιά»… Αλλά προσοχή στα εισαγωγικά!

Το πιο δυστυχισμένο είδος ανθρώπου θα έλεγα εγώ! «Αν είσαι καλός πού ’ναι οι οχτροί σου; » έχει πει ο Λουντέμης κι όχι τυχαία. Αδυναμία τους; Το να τους κατακρίνεις και να τους επιρρίψεις ευθύνες. Δεν το αντέχουν, γιατί πιστεύουν ότι είναι τέλειοι και η αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα βρεις το λάθος στη συμπεριφορά τους. Από την άλλη αυτό που αντέχουν είναι να δείχνουν απεριόριστη αγάπη κι εκτίμηση σε ανθρώπους που, υπό άλλες συνθήκες, θα πέταγαν από τη ζωή τους.

Κάνουν κι εκείνοι λάθη αλλά πολύ σπάνια, γιατί κάθε τους κίνηση και κάθε τους λέξη είναι μελετημένη. Γιατί τους τρομάζει η κατακραυγή. Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν, ούτε και να αντέξουν τα λάθη τους. Συνήθως τρέχουν για να κρυφτούν από αυτά κι όταν δεν μπορούν χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο μέχρι να περάσει το κακό και να ξεχαστεί.  Αναπόφευκτα μαζεύουν γύρω τους ανθρώπους που αρέσκονται σ’ αυτήν την «καλοσύνη» και την εκμεταλλεύονται. Αυτοί είναι οι φίλοι τους και πιο συγκεκριμένα η ψεύτικη ευτυχία τους. Το θέατρο του παραλόγου!

Στον αντίποδα βρίσκονται οι αληθινοί άνθρωποι. Που δεν είναι τέλειοι, που δεν προσποιούνται, που θυσιάζονται για τους άλλους μέχρι εκεί που τους επιτρέπει ο αυτοσεβασμός τους. Που δεν τα έχουν καλά με όλους αλλά μόνο με όσους εκτιμούν κι αγαπούν αληθινά. Έχουν φίλους

μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού. Δεν μπορούν να αγαπήσουν όλους τους ανθρώπους και γι’ αυτό προτιμούν να μένουν μόνοι τους από το να συναναστρέφονται με άτομα κενά. Και ναι, αυτοί έχουν κι εχθρούς καμιά φορά! Αυτό το είδος ανθρώπων ζει μια αληθινή ζωή που εκ φύσεως δεν μπορεί πάντα να είναι ευτυχισμένη ούτε ουσιαστικά αλλά ούτε και πλασματικά. Ειδικά στις στιγμές εκείνης της αμείλικτης μοναξιάς ζουν μια αληθινή δυστυχία αλλά αληθινή!

Τι είναι όμως προτιμότερο;

Μια αληθινή δυστυχία ή μια ψεύτικη ευτυχία;Ό, τι μπορεί να αντέξει η ηθική και το στομάχι του καθενός θα έλεγα εγώ! Γιατί ευτυχία είναι όταν αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που λες και αυτά που κάνεις, βρίσκονται σε αρμονία και είναι αληθινά.