«Είμαι άνεργος και λόγω έλλειψης χρημάτων και προοπτικών δεν έχω σχέση»

Όταν δεν έχω καλή ψυχολογία και τα χρήματά μου με το ζόρι φτάνουν για ένα καφέ, ποια κοπέλα της ηλικίας μου, που ψάχνει να κάνει μια σοβαρή σχέση και να καταλήξει σε γάμο θα μείνει μαζί μου; Εγώ “δεν έχω στον ήλιο μοίρα”.

Θα σας φανεί κάπως περίεργο που ένας άντρας μόλις 26 ετών εισβάλει σε ένα γυναικείο site για να εξομολογηθεί την εμπειρία του. Ωστόσο, ακριβώς επειδή το πρόβλημά μου είναι το οικονομικό και οι γυναίκες έψαξα στο διαδίκτυο και σάς βρήκα.

Μου έκανε εντύπωση η αμεσότητα που προσεγγίζετε τα θέματα και το γεγονός πως δεν χλευάζετε αλλά αγκαλιάζετε την κάθε περίπτωση σαν μια φιλική παρέα. Αποτελείτε βάλσαμο στη ψυχή των ανθρώπων γιατί σήμερα ο καθένας από εμάς έχει και ένα πρόβλημα. Ποιο είναι το δικό μου θέμα; “Είμαι άνεργος και λόγω έλλειψης χρημάτων και προοπτικών δεν έχω σχέση”.

Στην Ελλάδα του σήμερα οι περισσότεροι νέοι, στην ηλικία μου, είναι μόνοι. Όχι γιατί το επιθυμούμε αλλά γιατί η ανεργία και και η έλλειψη προοπτικής μάς “έχει κόψει τα φτερά”. Δεν μπορούμε να βρούμε σταθερή δουλειά και αναγκαζόμαστε να κάνουμε εργασίες του “ποδαριού”.  Πολλοί φίλοι μου με σπουδές αναγκάζονται να μοιράζουν φυλλάδια πόρτα-πόρτα, να γίνονται φύλακες δουλεύοντας για 500€ επί 12 ώρες την ημέρα και άλλοι περνούν με ένα καφέ τη μισή τους ημέρα κλαίγοντας την  μοίρα τους.

Εγώ, ανήκω στην κατηγορία που αν και πολιτικός μηχανικός κάνω όποια δουλειά πέσει στα χέρια μου. Πριν δύο χρόνια ήμουν στην Αγγλία και εργαζόμουν σε ένα μελετητικό γραφείο. Αλλά το γεγονός πως έλειπα στους γονείς μου, με έκανε συναισθηματικά να επιστρέψω στη μαμά Ελλάδα.

Έκτοτε έκανα πολλές προσπάθειες εξεύρεσης εργασίας και χτύπησα οικειοθελώς πολλές πόρτες. Στην αρχή στο αντικείμενό μου και μετά όπου πίστευα πως μπορούσα να ανταποκριθώ και να  έχω μια προοπτική. Όντας απελπισμένος -και κατά τις πασχαλινές διακοπές που κατεβήκαμε σε ένα φιλικό σπίτι των γονέων μου – ένας φίλος του πατέρα μου , μού πρότεινε να πάω στα χωράφια του και να τον βοηθήσω. Σκέφτομαι να ανταποκριθώ.

Κοιτάζω τις κοπέλες, λαχταρώ να έχω μια σύντροφο δίπλα μου και να κάνω οικογένεια. Αυτός είναι και ο προορισμός κάθε ανθρώπου, σωστά; Οι γονείς μου με μεγάλωσαν, με μόρφωσαν και με έμαθαν να εκτιμώ και να σέβομαι τη γυναίκα. Όταν όμως δεν έχω καλή ψυχολογία και τα χρήματά μου με το ζόρι φτάνουν για ένα καφέ, ποια κοπέλα της ηλικίας μου, που ψάχνει να κάνει μια σοβαρή σχέση και να καταλήξει σε γάμο θα μείνει μαζί μου; Εγώ “δεν έχω στον ήλιο μοίρα”.

Δεν είναι τυχαίο που οι κοπέλες μεταξύ 20 και 30 προσεγγίζουν άντρες γύρω στα 40-45. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για τη διασφάλιση την οικονομική. Δε διστάζουν να συνάψουν σχέσεις που βασίζονται περισσότερο στο πορτοφόλι και σε μια άνετη ζωή, παρά στον έpωτα. Όπως είναι και νόστιμες αποτελούν λαχείο και για έναν μεσήλικα που κολακεύεται από μια νεαρή κοπέλα. Άλλωστε, και οι ίδιες ξέρουν πως μόνο το πορτοφόλι του μπαμπά και του συντρόφου τους μπορεί να τους προσφέρει μια άνετη ζωή. Έτσι και  αλλιώς και ο δικός τους μισθός θα είναι της πείνας!

Η μιζέρια και η δυσπραγία με έχουν καταρρακώσει. Θέλω να ζήσω  σαν άνθρωπος, να ονειρευτώ, να βγω έξω να γελάσω ανέμελα γιατί έχω νιάτα. Μέσα μου όμως νιώθω πως η ζωή θα με εξαναγκάσει να κλειστώ και άλλο στο καβούκι μου.

Έτσι κακομοίρη ποιος γονέας θα δώσει τη συγκατάθεσή του στην κόρη για να βγει μαζί μου; Η εποχή της δεκαετίας του 50′ και του 60′ με τον πασατέμπο στο παγκάκι και την πορτοκαλάδα σε ένα συνοικιακό καφεναδάκι -και αυτό μια στο τόσο- έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Φανταστείτε να βγεις με μια κοπέλα και μαζί με ένα καφέ να θελήσει να πάρει ένα γλυκό. Και εσύ να έχεις στο πορτοφόλι σου μόνο 10€. Το ελάχιστο δηλαδή που μια κοπελίτσα θα επιθυμήσει και οφείλεις αν σέβεσαι τον εαυτό σου και τη ίδια να παρέχεις.

Είμαι απελπισμένος, νιώθω μίζερος, ενώ η καρδιά μου είναι γεμάτη αγάπη. Θέλω όταν συνδεθώ με μια γυναίκα να μπορώ να της κάνω τα δώρα μου, να την πηγαίνω μια στο τόσο για φαγητό ή μια εκδρομή. Όσα δηλαδή έκανε και ο πατέρας μου στην μητέρα μου. Ανθρώπινα πράγματα, μετρημένα αλλά πολιτισμένα.

Παραδοσιακά, ο άντρας είναι ο κουβαλητής της οικογένειας. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ το όλο ζήτημα. Όπως σας είπα, δε φοβάμαι τη δουλειά. Αν και προέρχομαι από οικογένεια που με σπούδασε και μου πλήρωσε και ένα μεταπτυχιακό δεν με έκανε σνομπ και αιθεροβάμονα. Δεν ντρέπομαι γι’ αυτό που μου συμβαίνει, ούτε και φταίω αλλά είμαι εγκλωβισμένος σε μια χώρα που κατασπαράζει τα παιδιά της και κάνει το παν να σαμποτάρει την ανέλιξη και τη δημιουργία. Αν πιστεύετε πως πάσχω από κατάθλιψη θα σάς πω  πως άδικα θα το σκεφτείτε. Ούτε αυτό δεν με παίρνει. Οφείλω να παλέψω και να μην είμαι φυγόπονος. Αν θα τα καταφέρω … είναι μια μεγάλη ιστορία που δεν επιδέχεται συζήτηση.