Δεν έφυγα όταν ξενέρωσα, φεύγω τώρα όμως, κι ας άργησα

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Δεν έφυγα, όταν ξενέρωσα.

Δεν έφυγα, όταν βαρέθηκα.

Δεν έφυγα, όταν βρήκα τον επόμενο.

Δεν έφυγα, όταν μου είπες ψέματα.

Δεν έφυγα, όταν δεν είχες χρόνο για μένα.

Δεν έφυγα, όταν έμαθα πως είμαι απλά ακόμα μία.

Δεν έφυγα, όταν με ξεχνούσες.

Δεν έφυγα, όταν η σιωπή σου με τσάκιζε.

Δεν έφυγα, όταν η αδιαφορία σου με λύγιζε.

Δεν έφυγα, όταν κατάλαβα.

Δεν έφυγα, όταν κουράστηκα.

Δεν έφυγα, όταν έπαψα να ελπίζω.

Δεν έφυγα, ούτε όταν ήθελα.

Δεν έφυγα, ούτε όταν έπρεπε.

Φεύγω τώρα.

Τώρα που αντιλήφθηκα τη διαφορά μεταξύ “κάνω τον μ@λάκα” και ” είμαι μ@λάκας”.

Φεύγω τώρα.

Τώρα που νιώθω λίγη, μα όχι λιγότερη από σένα.

Φεύγω τώρα.

Τώρα κι ας άργησα. Και τώρα ας φύγεις κι εσύ. Τώρα.