Εαυτέ μου, υπόσχομαι να μη σε ταλαιπωρήσω ξανά

Λοιπόν εαυτέ μου, και τώρα οι δυό μας. Φαίνεσαι καλά, βέβαια για εσένα το καλά είναι υποκειμενικό και ξέρεις καλά πόσο σημαντικό είναι να το εννοείς. Μα είσαι καλά και το ξέρεις και δε διστάζεις πια να το πεις με σιγουριά. Είσαι καλά ή τουλάχιστον αντέχεις ακόμα.

Σε έχω ταλαιπωρήσει όσο τίποτα άλλο κι ας ήταν το τελευταίο πράγμα που επιζητούσα. Κι ας ψάχνω τώρα να βρω την άκρη σε ένα κουβάρι ξετυλιγμένο χρόνια τώρα, το μόνο σίγουρο είναι πως οι λόγοι ήταν πολλοί. Λάθος επιλογές, αποφαίνομαι χρόνια μετά. Αυτό το ατελείωτο κεφάλαιο, οι λάθος επιλογές που είχαν εκληφθεί για σωστές, που έβαζες το χέρι σου στη φωτιά για τη λάμψη τους και στο τέλος τυφλωνόσουν από τα απέραντα σκοτάδια τους. Μα κι επιλογές που γνώριζες εξαρχής πως ήταν λάθος, μα η κουραστική πια επιμονή σου σε βύθισε στα βήματά τους.

Λύγισες κι έπεσες πολύ, εαυτέ μου. Θυμάσαι τις νύκτες που ήσουν ένα με το πάτωμα; Που το ξημέρωμα σε πλήγωνε κι ο ήλιος σε πονούσε ακόμα πιο πολύ; Τις προδοσίες που σε κτυπούσαν, τις αποτυχίες μετά από προσπάθειες ζωής; Εκείνους όλους τους φίλους, τους γνωστούς, τους περαστικούς που περνούσαν σαν τρελαμένα αυτοκίνητα στην Αλεξάνδρας κι έπειτα χάνονταν με εσένα περαστικό στις διαβάσεις να κοιτάς απλώς ατάραχος μέχρι να ολοκληρώσουν το περασμά τους;

Φυσικά και τα θυμάσαι. Γιατί σε ταλαιπώρησα πολύ, εαυτέ μου. Και σε αποκαλώ έτσι , μα σου ομολογώ πως ήταν φορές που δεν ήξερα ποιος ήσουν, ποιος ήμουν, τι ήμασταν και γιατί ήμασταν. Σε οδηγούσα σε δρόμους που έδειχναν από την αρχή αδιέξοδοι, σε ανθρώπους που έμπαζαν σαπίλα με την πρώτη κιόλας ματιά, σε επιλογές που σε προσέβαλαν, που σε μείωναν, εαυτέ μου. Και κάθε που αποφάσιζα να αλλάξω, τα λάθη φάνταζαν μονόδρομος κι εκεί ένιωθα να σε χάνω ακόμα πιο πολύ.

Έκλαψες, ούρλιαξες κι έστειλες ηχηρά μηνύματα πολλές φορές με τη σιωπή σου κι αυτό δε στο συγχωρώ. Γιατί στο εξής εαυτέ μου θα μιλάς, θα ξεδιπλώνεις τις σκέψεις που σε βαραίνουν, θα διεκδικείς το δίκαιο που σου έκλεψαν, και που σε πνίγει με απανωτές θηλιές. Δε θα φοβάσαι πια να διεκδικήσεις, όσοι σου προσφέρουν χαμόγελο κι ανάσα θα το γνωρίζουν πια καλά κι έτσι θα απλώνεται πια αβίαστα η ευτυχία σου πλάι τους.

Και στο εξής, αυστηρώς μόνο όσοι πληρούν τα κριτήριά μας θα είναι στη ζωή μας, εαυτέ μου. Κακεντρεχή ανθρωπάκια, ανασφαλή τυπάκια, πλάσματα που δεν έμαθαν να σέβονται κι οι άλλοι αυτοί που τσιγκουνεύονται την αγάπη τους, δε θα ‘ναι ούτε από απόσταση μαζί μας.

Ό,τι μας κάνει να χαμογελάμε θα ‘ναι και το κριτήριο για τα σωστά που αξίζουμε ότι θα έρθουν. Γιατί πλέον εαυτέ μου, εσύ ελπίζεις, ελπίζεις πολύ και σε βρίσκω σαφώς πιο δυνατό απ’ όταν σε άφησα. Είσαι αισιόδοξος και δεν τα βάζεις κάτω όσες ανωμαλίες κι αν βρεθούν σε κάθε μέρα που περνάει.

Παραμένεις άνθρωπος κι ας σε μαχαίρωσαν πισώπλατα, κι ας σου είπαν ψέματα κι ας σε αδίκησαν στα μελλοντικά όμορφα που αξίζεις. Γιατί πια ξέρεις καλά πως τίποτα δεν είναι εύκολο κι αν ήταν θα ήταν ανούσιο και δε θα το ‘θελες.

Ξέρεις πια εαυτέ μου, ξέρεις πια καινούριο μου εγώ, πως όλα θα γίνουν γιατί ξυπνήσαμε. Κι όλα εκείνα τα όμορφα που σου στέρησα με τα κλάματα, την αδράνεια, την κατάθλιψη και τη μιζέρια μου, όλα αυτά τα κηνυγάμε πια οικειοθελώς κι επίμονα. Και σου υπόσχομαι με την ισχυρή δύναμη που μου απέμεινε πως δε θα σε ξαναταλαιπωρήσω άλλο, γι αυτό δώσε μου μια ευκαιρία. Γιατί όσα δε ζήσαμε, αυτά μας ανήκουν.