Εαν η ζωή ήταν εύκολη δεν θα είχε νόημα

Συμβαίνουν ξαφνικά. Εκεί που δεν το περιμένεις. Τόσο τα καλά όσο και τα κακά τρυπώνουν στη ζωή σου αθόρυβα. Χωρίς προειδοποίηση. Φέρνουν τα πάνω κάτω, σου κόβουν το γέλιο, ανατρέπουν ό,τι σχέδια είχες και αυτο-αποκαλούνται απρόοπτα.

Και μαζί έρχεται κι άλλη μια πρόκληση να βρεις τη δύναμη που δεν ξέρεις ότι έχεις για να τα αντιμετωπίσεις και να τα ξεπεράσεις.

Όλοι στη ζωή μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι που μας ξαφνιάζει. Τα αρνητικά είναι αυτά που μας τρομάζουν περισσότερο. Γιατί κουβαλούν μαζί τους κάτι που μας τρομάζει. Το ότι θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι και χειρότερα. Σε τέτοιες στιγμές θεωρούμε τον εαυτό μας τυχερό που είναι σε αυτή την κατάσταση, γιατί σκεφτόμαστε πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να είναι όλα.

Όχι καλύτερα, γιατί πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για κάτι. Για τις ευτυχείς συγκυρίες που μας αποκάλυψαν κάτι που τόσο καιρό αγνοούσαμε και θα μπορούσε να μας είχε αποβεί μοιραίο. Για το ότι ξυπνάμε υγιείς κάθε πρωί, έχουμε δίπλα μας αγαπημένα πρόσωπα και τόσα άλλα βασικά που άλλοι μπορεί να στερούνται. Είμαστε τυχεροί, απλά δεν το αναγνωρίζουμε μέχρι να κοντέψουμε να τα χάσουμε όλα. Μέχρι να έρθει κάτι και να μας ταρακουνήσει.

Περνάμε τον περισσότερο χρόνο μας αγχωμένοι. Όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, σκοτιζόμαστε για μικροπράγματα, αφήνουμε το παραμικρό να ταράξει την ηρεμία μας, κι όλη μέρα είμαστε στην πρίζα για να τα προλάβουμε όλα.

Το σώμα μας είναι έξυπνο όμως. Ίσως περισσότερο κι από μας τους ίδιους. Γιατί όταν βλέπει πως έχουν διαταραχθεί οι ισορροπίες μας και έχουμε ξεφύγει, προσπαθεί να μας στείλει σημάδια για να επανακτήσουμε τον έλεγχο. Τα ονομάζουμε ψυχοσωματικά συμπτώματα και αποδεικνύουν πόσο έντονα διασυνδέεται το σώμα με το πνεύμα μας.

Υπάρχουν πολλά είδη, γιατί το σώμα προσπαθεί με πολλούς τρόπους να μας επιστήσει την προσοχή σε αυτό που μας συμβαίνει. Ειδικά όταν αγχωνόμαστε, όταν παλεύουμε με τους δαίμονες του εσωτερικού μας κόσμου, όταν καταπίνουμε πολλά αντί να εκδηλώνουμε και να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, όταν βιώνουμε μια σύγκρουση για την οποία μόνο εμείς ξέρουμε και μόνο εμάς απασχολεί, εμφανίζονται συμπτώματα όπως οι πονοκέφαλοι και οι ημικρανίες, οι στομαχικές διαταραχές και πολλά άλλα.

Αποτελούν όλα ενδείξεις τις έντασης, του θυμού, της εσωτερικής διαμάχης μας, της στεναχώριας, της υπερβολικής σκέψης, της αγωνίας μας, και του αισθήματος της μοναξιάς και της μη κατανόησης από το περιβάλλον μας. Όλα αυτά μας δηλητηριάζουν μα το αντιλαμβανόμαστε μόνο όταν ο πόνος εξωτερικευτεί και συμβεί κάτι σοβαρό που θα κλονίσει αυτό που περισσότερο απ’ όλα θεωρούμε ως δεδομένο: την υγεία μας.

Αρρωσταίνουμε για να αντιληφθούμε πως κάτι πρέπει να αλλάξει στην ψυχολογία μας, στον τρόπο που ζούμε τη ζωή μας. Για να αναθεωρήσουμε τη συμπεριφορά μας και τις σκέψεις μας. Για να καταλάβουμε πως πρέπει να ηρεμήσουμε και να μην αφήσουμε τίποτα να μας αφαιρέσει την υγεία μας.

Λένε πως όλα στη ζωή για κάποιο λόγο γίνονται. Οι δοκιμασίες που περνάμε εμφανίζονται για να μας υπενθυμίσουν τη δύναμη που έχουμε και τη δυνατότητα που κρύβουμε στο να βρίσκουμε τον τρόπο να επιβιώνουμε. Στην ουσία τον εαυτό μας πολεμάμε, και την ανάγκη να τολμήσουμε να αλλάξουμε κάτι που δε μας ταιριάζει.

Μέσα από αυτές τις δοκιμασίες είναι που ανακαλύπτουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και ποιους έχουμε δίπλα μας. Το θέμα είναι να τις αντιμετωπίσουμε σωστά ώστε να μην ξαναγυρίσουν και να έχουμε αναδυθεί από αυτές καλύτεροι άνθρωποι.