Ε, όχι και κοντές!

Έχουμε νομίζω συνειδητοποιήσει –ειδικά τα τελευταία χρόνια– ότι ο κάθε ένας από εμάς είναι μοναδικός. Έχει δηλαδή κάτι που τον κάνει ιδιαίτερο και τον ξεχωρίζει. Είτε αυτό είναι μέρος του εσωτερικού του κόσμου είτε του εξωτερικού. Δεν υπάρχει κάποιος που να είναι πιστό αντίγραφό σου.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως έχουν εξαφανιστεί όλα τα κακοπροαίρετα ανθρωπάκια που προσπαθούν να ανεβάσουν τον εαυτό τους μειώνοντας εμάς τους υπόλοιπους. Και για να είμαστε και πιο συγκεκριμένοι, αυτοί που προσπαθούν επί καθημερινής βάσεως να μας υπενθυμίζουν ότι δε μας προίκισε τέλος πάντων ο Θεός με δίμετρα πόδια και μεγαλοπρεπές ανάστημα.

Με λίγα λόγια, μας κοροϊδεύουν γιατί κληρονομήσαμε κοντά ποδαράκια και χαμηλό κατά την άποψή τους ανάστημα. Μια άποψη βέβαια που ποτέ και για κανένα λόγο δε ζητήσαμε κι ούτε πρόκειται να ζητήσουμε. Αλλά συνεχίζουν, με πάθος που θα ζήλευε κι εpωτευμένος, μπορούμε να προσθέσουμε, να μας σπάνε τα νεύρα με τα χαζά σχόλιά τους. Ακόμη πιο αστείο; Μα το γεγονός ότι πιστεύουν αυτά που βγαίνουν απ’ το στόμα τους κι έχουν τη λανθασμένη εντύπωση πως μας ενδιαφέρει η άποψή τους.

Εντάξει, δε λέω. Κι εγώ όταν πήγαινα σχολείο και με κορόιδευαν κάτι ανώριμοι κομπλεξικοί για το ύψος μου, κλείδωνα την πόρτα του δωματίου με το που έφτανα σπίτι και τα δάκρυα έτρεχαν βροχή. Και φυσικά, δεν μπορούσα να δικαιολογήσω αυτή την κακία που πήγαζε άφθονα απ’τις ψυχές μικρών παιδιών. Γιατί για να λέμε και τα πράγματα με τ’όνομά τους, οι μεγάλοι δεν έχουν σωτηρία ενώ με τα παιδιά είναι τελείως διαφορετική η κατάσταση. Μιμούνται αυτά που βλέπουν και δεν επαναλαμβάνουν αυτά που τους υποδεικνύουν ότι είναι λάθος.

Σχολιάζουν λοιπόν το ύψος μας, προσπαθούν να μας επηρεάσουν με την αρνητική ενέργειά τους και δεν τους περνάει καν απ’ το μυαλό, ότι πρέπει ν’ ασχοληθούν και λίγο με τον επιπόλαιο χαρακτήρα τους. Πολύ απλό, καθόλου σύνθετο. Πώς θα φτάσουμε σαν ανθρωπότητα στο σημείο να θαυμάζουμε τον οποιοδήποτε για ό,τι έχει πετύχει στη ζωή του, ανεξαρτήτως εμφάνισης, όταν ζούμε σε μια κοινωνία που προωθεί αυτό που θέλει να βλέπει;

Πώς θα μάθουν λοιπόν, αυτοί  που δεν ανήκουν στην κατηγορία των ψηλών, με πόδια καμηλοπάρδαλης και κορμί θανατηφόρο, να αγαπήσουν τον εαυτό τους γι’αυτό που είναι; Κι όλοι αυτοί που τους κατακρίνουν να αποδεχτούν επιτέλους πως δε γεννηθήκαμε για να είμαστε ίδιοι;

Και φτάνουμε στο σημείο της ανατροπής, αφού μάθαμε να χρησιμοποιούμε το ύψος μας προς όφελός μας. Έχουμε γίνει ειδικές στον τομέα «αγκαλιά» και χωράμε με απερίγραπτη ευκολία στα χέρια είτε του συντρόφου μας είτε των φίλων μας. Και με μια κίνηση του κεφαλιού μας, μπορούμε ακόμη πιο εύκολα, να κοιτάξουμε τον έpωτα στα μάτια και να του δώσουμε όσα φιλιά λαχταρά η ψυχούλα μας. Άσε που το σeξ, είναι ακόμη πιο ευχάριστο και δημιουργικό, αφού υπάρχουν περιθώρια για να πειραματιστείς και να ξεφύγεις απ’ τη βαρεμάρα του συνηθισμένου.

Ορίστε λοιπόν. Δεν κληρονομήσαμε το ψηλό ανάστημα που ελπίζαμε να κληρονομήσουμε απ’ τον καιρό που η κοινωνία άρχισε να μας το επιβάλλει. Και φυσικά δε θα ξεχάσουμε αυτούς που κάποτε μας περιφρονούσαν για κάτι τόσο ασήμαντο.

Κάτι που στα μάτια των ανθρώπων που αξίζουν, δεν έχει την παραμικρή σημασία. Θα τους ευχαριστήσουμε όμως γιατί μας έμαθαν ν’αγαπάμε αυτό που προσπαθούσαν να μας κάνουν να μισήσουμε.

Γιατί, όπως είπε κι η αγαπημένη μου αλεπού απ’ τον Μικρό Πρίγκιπα, μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά γιατί την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια. Και μην ανησυχείτε, κορίτσια! Όταν κάποιος προσπαθήσει να σας κάνει την καρδιά κομμάτια, μη μασάτε. Απλά υψώνετε ανάστημα, γεμίζετε το βλέμμα μ’ έναν ακαταμάχητο δυναμισμό που είμαι σίγουρη πως κρύβετε μέσα σας κι απαντάτε με αυτές τις οκτώ λεξούλες. «Δεν είμαστε κοντές, ανθρωπάκι. Είμαστε η τελειότητα συμπυκνωμένη!».