Η δύναμη της συγγνώμης

Η συγγνώμη είναι μία λέξη που ίσως διστάζουμε να πούμε. Ο φόβος, η ντροπή και η ανησυχία μήπως φανούμε αδύναμοι είναι παράγοντες που μας εμποδίζουν να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να ζητήσουμε συγχώρεση για αυτά. Θέλουμε να είμαστε και να φαινόμαστε όσο το δυνατόν καλύτεροι άνθρωποι, όμως έχει επικρατήσει ότι “οι καλοί άνθρωποι δεν κάνουν λάθη”.

Όμως όλοι κάνουν λάθη! Και η συγγνώμη θα έπρεπε να είναι μέρος του καθημερινού μας λεξιλογίου, θα έπρεπε να είναι μία λέξη που δε διστάζουμε ή δε ντρεπόμαστε να πούμε. Η συγγνώμη έχει πολύ θετικά αποτελέσματα. Παραδεχόμαστε το λάθος μας και έτσι οι σχέσεις μας με τους άλλους αποκαθίστανται. Με τη συγγνώμη γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.

Όταν ο κόμπος στο λαιμό σας, σας πνίγει, όταν η φωνή σας τρέμει και τα μάτια σας γεμίζουν δάκρυα. Όταν πηγάζει σαν ανάγκη αδιαπραγμάτευτη αναγνώρισης του λάθους, καθώς επιζητείτε την «κάθαρση» στο τέλος της παράστασης. Να ξεστομίζετε έναν έναν τους φθόγγους εύηχα κι ας τρέμει η φωνή σας. Να τη νιώθετε να πλημμυρίζει κάθε κύτταρο και να την πραγματώνετε μέσα από πράξεις.

Να αγωνιάτε να πάρετε συγχώρεση, να παίρνετε το ρίσκο της απόρριψης, της μη αποδοχής της. Να είστε έτοιμοι να χτυπήσετε σε τοίχο. Να λυγίσετε, να οπισθοδρομήσετε, να βάλετε δύο βήματα πίσω τον εγωισμό σας. Να τον πιάσετε και να τον κάνετε κομματάκια στο βωμό της επίγνωσης. Μόνο μέσα από την αναγνώριση του λάθους και τον κατακερματισμό του ασύδοτου «εγώ» που μας συντροφεύει, μπορεί να εξελιχθεί ο άνθρωπος με ρότα τη σύναψη υγειών σχέσεων.

Να τη φωνάζετε : «Συγγνώμη που σε πλήγωσα, που σε απογοήτευσα, που δεν στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων, που ήμουν λιγότερος των προσδοκιών που δημιούργησα». Στέκομαι απέναντί σου και είμαι πρόθυμος να επανορθώσω. Γιατί μια σκέτη κούφια συγγνώμη είναι χειρότερη κι από την ίδια τη σιωπή.

Η συγνώμη είναι μια σχέση αμφίδρομη ανάμεσα σε πομπό και δέκτη. Είναι μία λέξη βαριά που καμία ουσία δεν έχει απλά και μόνο με τον συνδυασμό των γραμμάτων που τη σχηματίζουν. Είναι κόλαφος, είναι το τίμημα της λάθος επιλογής, η απόδειξη της υγειούς συμπόρευσης με τον εαυτό σου. Λέξη που οφείλει να συνοδεύεται με πράξεις. Που δημιουργεί πεδίο ανάμεσα σε πομπό και δέκτη και δεν έχει καμία αξία αν πρώτα δεν ωριμάσει στην ψυχή. Και πράγματι θέλει ψυχή να την αρθρώσεις μετουσιώνοντας στο λόγο σου όλο το φορτίο της, όπως ανάλογη δύναμη χρειάζεται να τη δεχτείς, να σε γεμίσει πληρότητα και ένα αίσθημα ικανοποίησης και ασφάλειας.

Από τις χιλιάδες των ελληνικών λέξεων, η «συγγνώμη» το «ευχαριστώ» και το «σ’ αγαπώ» είναι εκείνες που με την ανούσια πολυχρησία τους στα κενά του λόγου, εκεί που δε χωράει κάποια άλλη να ειπωθεί, θυσιάστηκαν φθηνά και εκπορνεύτηκαν χάνονταν την αληθινή σημασία τους.

Πάντα στεκόμουν επιφυλακτικά απέναντι σε εκείνους που τις ψέλλιζαν πολλάκις καθημερινά. Σχεδόν με απέχθεια, ακούγοντας πάντα μόνο τα γράμματα που τις σχηματίζουν, χωρίς να με αγγίζει στιγμή το βάρος τους, γιατί αναγνώριζα τη φαιδρή και ανειλικρινή χρήση τους.

Στέκομαι όμως σχεδόν με τρόμο απέναντι σε εκείνους που τις κατάργησαν από το λεξιλόγιο τους. Εκείνους που θεωρούν πως δεν οφείλουν τίποτα και σε κανέναν. Εκείνοι που δεν δείχνουν μεταμέλεια, ούτε ευγνωμοσύνη. Είναι εκείνοι που τυφλώνονται από την εγωπάθεια τους, οι τόσο ανθυγιεινοί και τόσο ανήμποροι.

Η συγγνώμη δεν είναι αδυναμία, απεναντίας είναι δύναμη. Είναι μάθημα και δώρο. Όπως και η συγχώρεση είναι γενναιοδωρία ψυχής.

Να ζητάτε συγγνώμη, πρωτίστως από τον εαυτό σας και δευτερευόντως από εκείνους που πραγματικά αγαπάτε. Δεν είναι πανάκεια η συγγνώμη, ούτε βέβαια μπορεί να σβήσει αυτό που έχει συμβεί. Είναι όμως αναλγητική και ανακουφίζει λιγάκι το βάθος του ρήγματος.

Εξάλλου για μια συγγνώμη κι ένα ευχαριστώ γίνονται όλα. Για μια αγκαλιά και δύο φιλιά. Κι αν δεν μπορείς να την δείξεις και δεν την εννοείς, τότε άπλα σκάσε…

Βάγια Τοπάλη