Διώξε μακριά τους δήθεν φίλους. Δεν τους έχεις ανάγκη!

Σε μια κοινωνία γεμάτη υποκρισία, ανηθικότητα και σήψη αξιών, είναι ευλογημένος ο άνθρωπος εκείνος που έχει στο πλάι του ως συνοδοιπόρους, φίλους αδερφικούς, καρδιακούς. Είναι μοναδικό προνόμιο το να μπορούμε να διαλέγουμε τα σωστά άτομα. Μπορεί να είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, μα στην ουσία μοιάζουμε. Στην ψυχή και το χαρακτήρα των φίλων μας, βλέπουμε την προέκταση του εαυτού μας.

Ο κόσμος μας όμως δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Κι έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε συνέχεια τις κεραίες μας σε εγρήγορση ώστε να παραπλανηθούμε και να πληγωθούμε το λιγότερο δυνατό. Βλέπετε πέρα από τους αδερφικούς φίλους, υπάρχουν κι εκείνοι που εμφανίστηκαν στη ζωή μας ως φίλοι, αλλά αποδείχτηκαν χειρότεροι κι από εχθροί.

Είναι όμως κανόνας της ζωής, όσο προσεκτικοί κι αν είμαστε, να είναι αναπόφευκτο ότι κάποια στιγμή θα κάνουμε λάθος επιλογή.

Ευτυχώς, όμως, πάντα -κι αυτό είναι νόμος- ο δήθεν φίλος θα κάνει το μοιραίο λάθος. Κι έτσι θα συνειδητοποιήσουμε ότι πέσαμε έξω. Θα κλονιστούμε, θα μας κοστίσει κι όσο πιο δυνατό το δέσιμό μας μαζί του, τόσο μεγαλύτερος ο πόνος και η στενοχώρια μας. Τα σημάδια όμως ήταν πάντα εκεί. Φώναζαν αλλά εμείς από τον ενθουσιασμό και την ανάγκη μας για συντροφιά τα αγνοούσαμε.

Ο δήθεν φίλος είναι εκείνος που θα δείξει πως χαίρεται σε κάποια επιτυχία, με οτιδήποτε μας κάνει ευτυχισμένους, αλλά παράλληλα έχει ένα μοναδικό τρόπο να μας δημιουργεί προβληματισμό κι ενοχές για την ίδια τη χαρά μας.

“Ναι μεν αλλά” είναι η φράση που αγαπά να χρησιμοποιεί κι αυτό το “αλλά” δε συνοδεύεται ποτέ από κάτι όμορφο. Θα δει το λάθος μας, αλλά δε θα μας αποτρέψει από το να το κάνουμε. Δεν μπαίνει καν στον κόπο να πει μια κουβέντα για να έχει τη χαρά να πει μετά εκείνο το τόσο άκομψο “Είδες; Το ήξερα αλλά δε στο έλεγα για να μην πικραθείς”.

Αυτό βέβαια είναι μεγάλο ψέμα γιατί κάθε άλλο παρά να μας προφυλάξει ζητάει. Διπρόσωπος πάντα, κρύβει το κακό του πρόσωπο και προβάλλει το δήθεν καλό. Αλλά όχι για πολύ. Αν ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά, θα δούμε την αλήθεια στο σκοτεινό κι άδειο βλέμμα του.

Τα μάτια δεν ξέρουν, δεν μπορούν να κρυφτούν.

Αυτός ο “φίλος” έχει απεριόριστο χρόνο να μας μιλά για τα δήθεν προβλήματά του. Ολα αφορούν κουτσομπολιό, κριτικές και κακίες για τους άλλους. Μόνιμα για τα θέματά του ευθύνονται οι άλλοι, ποτέ ο ίδιος. Κι εμείς καθόμαστε και μπαίνουμε στο παιχνίδι του δικαιολογώντας και συμπονώντας τον.

Είναι εκείνος που θα προσπαθήσει στα όμορφα που μας συμβαίνουν να μας πείσει ότι συμμερίζεται τον ενθουσιασμό μας.

Έχει όμως τη μαγική ικανότητα να εξαφανίζεται στα δύσκολα. Στα ζόρια μας δεν είναι εκεί να μας ακούσει, να μας συμβουλέψει, να μας συμπαρασταθεί. Καταφέρνει όμως να δικαιολογεί με επιχειρήματα την απουσία του.

Είναι εκείνος ο σκληρός άνθρωπος που θα μας στήσει στον τοίχο για τα λάθη μας. Έτσι αισθάνεται ανώτερος. Και φυσικά δε συγχωρεί ποτέ.

Αυτά κι άλλα πολλά είναι τα χαρακτηριστικά που μαρτυρούν έναν ψεύτικο φίλο. Ποικίλουν ανάλογα με το χαρακτήρα του καθενός. Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης όμως βαραίνει εμάς κι όχι αυτόν. Εμείς φταίμε γιατί υπάρχουν ενδείξεις τις οποίες εθελοτυφλώντας αρνούμαστε να δούμε. Έτσι όσο περισσότερο χρόνο κάνουμε να τον καταλάβουμε, τόσο μεγαλύτερη είναι και η πληγή μας.

Όταν αποδειχθεί πως το ένστικτό μας ήταν σωστό κι ο “φίλος” είναι κάλπικος, καταλαβαίνουμε πως αυτό που νομίζαμε για θησαυρό ήταν απλός άνθρακας.

Γι’αυτό ας κάνουμε πιο προσεκτική επιλογή στα άτομα που δίνουμε το κλειδί της ζωής, της καρδιάς, των μυστικών και των κρυφών μας σκέψεων. Η εμπιστοσύνη κερδίζεται σιγά σιγά και θέλει υπομονή και σύνεση. Ας θυμόμαστε πως ο γνήσιος φίλος θα είναι πάντα εκεί για μας. Κάθε ώρα και στιγμή θα μας στηρίζει, θα μας ενθαρρύνει, θα μας κάνει να χαμογελάμε και να γαληνεύουμε. Αυτός θα μας σηκώσει από τα πατώματα για να μας παρηγορήσει και να μας μαλώσει.

Και θα’ναι ο τρόπος του γεμάτος αγάπη κι έννοια. Κι αυτό θα είναι αμοιβαίο.

Εμείς επιλέγουμε ποιος θα αξίζει τη φιλία μας κι οφείλουμε να είμαστε σωστοί κι αυστηροί στην επιλογή του.

Δε λέγεται άλλωστε τυχαία το “Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι”.

Καιρός για ξεσκαρτάρισμα λοιπόν. Αρκετά το αναβάλλαμε. Ξεσκαρτάρισμα, από τώρα, από την επόμενη στιγμή, ακόμη κι από χθες!

Της Ευφροσύνης Αναστασοπούλου.