«Δεσμεύονται δύσκολα όσοι είναι πιστοί στις σχέσεις»

Τους έχουν χαρακτηρίσει περίεργους, ιδιότροπους και συναισθηματικά ασταθείς. Είναι οι άνθρωποι που αποτελούν το αντίπαλο δέος σε τραπέζια γεμάτα ζευγάρια. Είναι τα παιδιά εκείνα που ανασηκώνουν αδιάφορα τους ώμους στις αδιάκριτες ερωτήσεις συγγενών και φίλων σχετικά με την προσωπική τους ζωή. Είναι εκείνες που δεν ονειρεύονται νυφικά, κι εκείνοι που δεν πιστεύουν πως είναι μισοί για να τους ολοκληρώσει η παρουσία ενός δεύτερου ατόμου.

Μπορεί να είναι διακριτικά ασυμβίβαστοι· να χαμογελάνε με ευγένεια, λέγοντας πως ίσως δεν έχει βρεθεί το κατάλληλο πρόσωπο. Να υποστηρίζουν πως δεν είναι σε φάση δέσμευσης, πως τρέχουν τα επαγγελματικά τους και δεν έχουν καιρό για έpωτες. Ίσως, πάλι, να τους αρκεί η παρέα των φίλων τους και οι στιγμές ανεξαρτησίας που οι ίδιοι χαρίζουν στον εαυτό τους, μην επιδιώκοντας κάτι παραπάνω.

Υπάρχουν και οι σκληροπυρηνικοί του είδους, εκείνοι που αρέσκονται να περηφανεύονται για το ασυμβίβαστο πνεύμα τους που δε χωράει σε καλούπια και κοινωνικές συμβάσεις. Αυτοί που βλέπουν τους ανθρώπους σαν αλυσίδες και τα χάδια τους σαν εν δυνάμει όπλα. Άνθρωποι που εύκολα θα χαρακτήριζες αγρίμια, δεν ανέχονται τίποτα που θα τους στερούσε στο ελάχιστο την προσωπική τους έκφραση κι ελευθερία, γιατί έτσι τους δίδαξε η μοναξιά.

Είναι όλοι εκείνοι οι φίλοι και οι γνωστοί σου που αναρωτιέσαι γιατί είναι μόνοι αφού δεν τους λείπει τίποτα. Είναι αυτοί που εpωτεύονται κάθε δεύτερη Ολυμπιάδα κι ενθουσιάζονται πλέον με ελάχιστα πράγματα στη ζωή τους.

Τα αδέσμευτα αυτά πνεύματα, ίσως είναι οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται την έννοια της δέσμευσης καλύτερα από τον καθένα, γι’ αυτό κι επιλέγουν να μην την ξεφτιλίζουν με τυχάρπαστες γνωριμίες.

Μπορεί να γεννήθηκαν έτσι, μπορεί και ν’ αναγκάστηκαν να γίνουν· θέλεις επειδή πίστεψαν νωρίς και διαψεύστηκαν πανηγυρικά; Θέλεις επειδή κάποιος, κάπου, κάποτε τους γκρέμισε τα κάστρα με το έτσι θέλω;

Ποιος ξέρει. Αυτό που πολλοί θα αποκαλούσαν δειλία, εκείνοι το ονομάζουν γνώθι σ’ αυτόν και συνεχίζουν τη ζωή τους χωρίς περιττές εντάσεις. Επειδή ξέρουν να περιμένουν.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν αναζητούν το τέλειο· έτσι κι αλλιώς η εμπειρία τους απέδειξε πως έννοιες σαν κι αυτήν ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Οι άνθρωποι αυτοί περιμένουν το αληθινό, γνωρίζοντας πόσο χρονοβόρα και ψυχοφθόρα μπορεί να αποδειχθεί μια διαδικασία σαν κι αυτή. Παρατηρούν, κι ονειρεύονται όπως όλοι, όμως δεν αιθεροβατούν.

Είναι αυτοί που βαρέθηκαν να βλέπουν τριγύρω κοσμικούς έpωτες κι αγάπες που τροφοδοτούνται με μερικά like. Αυτοί ξέρουν να λατρεύονται σε παραλίες ή μοναχικά στέκια, και να φωνάζουν την αγάπη τους ψιθυριστά. Είναι εκείνοι που όταν εpωτεύονται δε σου αφήνουν άλλη επιλογή από το να τους εμπιστευτείς.

Τα μάτια τους είναι καθαρά και τα χέρια τους αγκαλιάζουν με μια οικειότητα τόσο πρωτοφανή, που καμιά φορά ξενίζει.  Είναι αυτοί που δε θεωρούν καμιά καρδιά παιχνίδι, και φέρονται πάντα όπως θα ήθελαν να τους φερθείς. Είναι τα παιδιά εκείνα που δε φοβάσαι πως θα χάσεις, αλλά αν τα χάσεις δε σου επιτρέπεται να τα ξαναψάξεις.

Δε θα σου πουλήσουν υποσχέσεις, άλλωστε δεν τα πάνε καλά με το παραμύθι. Θα σου δώσουν την αλήθεια τους στο πιάτο, ακόμα κι αν σε πειράξει. Θα σε δοκιμάσουν, θα τεστάρουν τις αντοχές σου και ίσως σε φέρουν στα όριά σου.

Θα βάλουν τα δυνατά τους για να σε προστατεύσουν από τη φούρια της αγάπης που βράζει μέσα τους, κι αλίμονό σου αν επιμείνεις. Όσο κι αν αγαπούν τη δέσμευση, δε δέχονται στιγμή να προσκολληθούν. Γι’ αυτούς η αγάπη δεν είναι απλά συναίσθημα, είναι υπόσχεση· γι’ αυτούς οι λέξεις «περίπου» κι «αισθάνομαι» δεν πρέπει ποτέ να συναντιούνται στην ίδια πρόταση.

Ναι, είναι αγρίμια, μα ακόμα κι έτσι, να είσαι βέβαιος πως την αποζητούν την αγάπη, και ίσως τη χρειάζονται πιο πολύ από τον καθένα. Αλλά είναι αρκετά δυνατοί για να ζουν και χωρίς αυτή· κι αν αυτό καμιά φορά τρομάζει εκείνους που βρίσκουν ουσία μόνο στο «μαζί», λίγο τους νοιάζει.

Μένουν αυτάρεσκα μόνοι και κατά το διάστημα αυτό πετούν από πάνω τους κάθε μικροσωματίδιο πρώην, επειδή στον έpωτα θέλουν να ξαναγεννιούνται, να τον υποδέχονται σαν άγραφα χαρτιά.

Οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν βαθιά πως η αγάπη θα τους βρει, όσο κι αν της κρύβονται, κι αναμένουν με μια ένοχη, αυτοκαταστροφική μανία να τους διαλύσει. Απλώς, γουστάρουν να διαλυθούν για το σωστό άνθρωπο, εκείνον που, πριν τους καταστρέψει θα τους δώσει ένα σωρό λόγους να ξαναπιστέψουν στο απίθανο. Τον άνθρωπο εκείνο που ίσως γίνει κάποιο θαύμα και τους διαψεύσει.

Φρόσω Μαγκαφοπούλου