«Δεν φοβόμουν να πεθάνω μέχρι που έγινα μητέρα!»

Πριν κάνεις οικογένεια, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από σένα: μπορείς να κάνεις ό,τι θες, έχεις το δικαίωμα ακόμα και να βλάψεις τον εαυτό σου. Μόλις γίνεις γονιός, όμως, τα πάντα αλλάζουν. Ένα μικρό ανθρωπάκι εξαρτάται από σένα, από τη φροντίδα, την υγεία και τη δύναμή σου. Τότε, συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να φύγεις από τον κόσμο, τουλάχιστον μέχρι να μεγαλώσει αρκετά, μέχρι να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Η ιδέα του θανάτου όταν είσαι γονιός αποκτά άλλο νόημα. Η Anie Leraux, Μια μαμά blogger μοιράζεται μαζί μας την αγωνία της για τον θάνατο.

« Οι περισσότεροι από εμάς δεν σκέφτονται τον θάνατο. Αποφεύγουν το θέμα λόγω φόβου ή αμηχανίας.

Κανονικά, δεν θα ήθελα και εγώ να σκαλίζω το γεγονός -μου αρέσει η ζωή μου και θα ήθελα να ζήσω όσο περισσότερο γίνεται. Γενικά δεν φοβάμαι να πεθάνω. Το ξέρω ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος για όλους μας. Είναι το μοναδικό πράγμα που είναι σίγουρο ότι θα συμβεί σε όλους και δεν υπάρχει λόγος να προσποιούμαστε το αντίθετο. Όπως κάθε άλλος άνθρωπος, ξέρω ότι μεγαλώνοντας είμαι όλο και πιο κοντά στο θάνατο, αλλά δεν ξέρω πότε ακριβώς θα συμβεί το μοιραίο.

Μεγάλωσα με μια υγιή εικόνα του θανάτου. Μου δίδαξαν –και ακόμα το πιστεύω- ότι αφού πεθάνουμε, η ψυχή μας ταξιδεύει σε έναν άλλον κόσμο, βρίσκει τον δρόμο της προς τον Θεό. Είτε το ονομάσουμε παράδεισο είτε… αεροπλάνο της ύπαρξης, πείτε το όπως θέλετε -δεν έχει σημασία. Πιστεύω ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος.

Η θρησκεία μου αναφέρεται στον θάνατο σαν “αγγελιοφόρο της χαράς” και μας λέει να τον περιμένουμε καρτερικά -με χαρά και ανυπομονησία. Έτσι, πάντα βίωνα τις απώλειες των κοντινών μου προσώπων σαν μια τραγωδία για εμάς που άφηναν πίσω, αλλά και σαν την αρχή για μια πνευματική περιπέτεια για όσους χάθηκαν. Λόγω της θρησκείας μου, ποτέ δεν φοβήθηκα τον θάνατο.

Μέχρι που έγινα μητέρα.

Από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε το παιδί μου, η ιδέα του να πεθάνω και να αφήσω τα παιδιά μου χωρίς μητέρα με έχει τρομοκρατήσει. Και ο φόβος μου αυτός μεγαλώνει όσο μεγαλώνουν και τα παιδιά μου. Είναι 7,12 και 16 και δεν μπορώ ούτε να φανταστώ τι θα σήμαινε για εκείνα ο θάνατός μου.

Έχουμε πολύ καλή σχέση με τα παιδιά μου. Ξέρω ότι αν πέθαινα αύριο, δεν θα μπορούσαν να το αντέξουν. Θα ζούσαν, φυσικά, θα το αντιμετώπιζαν και στο τέλος θα ήταν καλά -όμως η ζωή τους δεν θα ήταν ποτέ πια ίδια. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν να περάσουν αυτή την επίπονη διαδικασία όσο μεγαλώνουν. Μισώ την ιδέα του να λείπω από κάθε σημαντικό γεγονός της ζωής τους, όταν η πρώτη τους αντίδραση σε κάθε πρόβλημα είναι να φωνάξουν τη μαμά τους. Κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει την μητέρα.

Προσπαθώ να φανταστώ πώς θ’ αντιμετώπιζε ο άντρας μου το πένθος των παιδιών εκτός απ’ το δικό του. Βασικά, προσπαθώ να μην το φανταστώ γιατί μόνο και μόνο η σκέψη με φρικάρει. Θα ήθελα να βρει κάποια άλλη γυναίκα – ειλικρινά θα το ήθελα- αλλά δεν ξέρω αν θα την δέχονταν τα παιδιά. Μισώ αυτό το σενάριο!

Μισώ τη σκέψη του τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για μένα. Όταν βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν, νιώθω τόση χαρά που δεν θέλω να χάσω ούτε στιγμή. Δεν έκανα παιδιά για να τ’ αποχαιρετήσω τόσο νωρίς. Θέλω να τα δω να μεγαλώνουν. Θέλω να τα δω να παίρνουν πτυχίο, να παντρεύονται και να κάνουν τα δικά τους παιδιά. Θέλω να είμαι εκεί για ν’ απαντήσω σε όλες τους τις απορίες: για σχέσεις, για την κοινωνία και για φιλοσοφία.

Θέλω να έχουν μια μητέρα στη ζωή τους και θέλω να είμαι εγώ αυτή.

Όταν διαβάζω ιστορίες μαμάδων που πεθαίνουν και αφήνουν πίσω τους μικρά παιδιά, η καρδιά μου σπάει για εκείνες, για τα παιδιά τους και για όσους τους ξέρουν. Προσπαθώ να μην φοβάμαι, αλλά οι ιστορίες που ακούω δεν με βοηθούν να το ξεχάσω. Οι μαμάδες των μικρών παιδιών δεν πρέπει να πεθαίνουν. Αλλά πεθαίνουν.

Και όταν διαβάζω ιστορίες μαμάδων που αυτοκτονούν, δεν το αντέχω. Ξέρω ότι η κατάθλιψη και άλλες πνευματικές ασθένειες δεν έχουν λογική , αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί μια μαμά να αφήσει τα παιδιά της. Αυτή η απόφαση δεν έχει λογική. Το μυαλό μου δεν το δέχεται. Μπορεί να μοιράζομαι μαζί σας το μεγαλύτερο φόβο μου, αλλά – με συγχωρείτε – αυτό δεν μπορώ να το διανοηθώ.

Αυτή η σκέψη- ο φόβος του θανάτου- με ακολουθεί όπου και αν πάω. Δεν τον αφήνω να εξουσιάζει τη ζωή μου αλλά θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν επηρέαζε κάθε απόφαση που έπαιρνα. Για παράδειγμα, οι καταδύσεις μού φαίνονται διασκεδαστικές και περιπετειώδεις, αλλά δεν θα τις τολμούσα τώρα, πριν ακόμα τα παιδιά μου γίνουν ενήλικες. Περνάω τη φάση που σκέφτομαι “Κι αν δεν καταφέρω να βγω ζωντανή απ’ το αεροπλάνο;” κάθε φορά που πετάω. Ζυγίζω το καθετί που έρχεται σε αντίθεση με την περιπετειώδη φύση μου.

Γι’ αυτό προσεύχομαι, κάτι που κάνουμε όταν φοβόμαστε ότι δεν έχουμε τον απόλυτο έλεγχο. Προσεύχομαι και ξέρω πως ό,τι και να γίνει, θα είναι για καλό. Αναρωτιέμαι αν θα έφτανα στο σημείο να μην φοβάμαι τον θάνατο. Ίσως όταν τα παιδιά μου μεγαλώσουν. Αλλά τώρα, αυτή την περίοδο της ζωής μου, μου είναι αδιανόητο.»