Δείτε γιατί δεν πρέπει να κρίνουμε τους άλλους δίχως να ξέρουμε την ιστορία τους!

Ο Toby Morris, Αυστραλός εικονογράφος, έχει δημιουργήσει ένα κόμικ το οποίο μας διδάσκει ένα σημαντικό μάθημα: δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες στην ζωή. Αυτή είναι μια σύντομη ιστορία για δύο άτομα που γεννήθηκαν σε εντελώς διαφορετικές οικογένειες, τα μέλη των οποίων παίζουν αντίθετους ρόλους στις ζωές των παιδιών τους.

Πραγματικά αξίζει να το διαβάσετε.

Στο πιάτο

Αυτός είναι ο Richard. Οι γονείς του είναι οικονομικά άνετοι.

Και αυτή είναι η Paula. Οι δικοί της γονείς; Όχι και τόσο.

Το σπίτι του Richard είναι ζεστό και στεγνό. Τα ράφια είναι γεμάτα βιβλία και το ψυγείο γεμάτο φαγητό.

Το σπίτι της Paula είναι γεμάτο ανθρώπους και τίποτα άλλο. Έχει υγρασία και φασαρία και η Paula αρρωσταίνει συνεχώς.

Οι γονείς του Richard θα έκαναν τα πάντα για το παιδί τους.

“Καλό παιδί” “Έξυπνος”

…Το ίδιο και οι γονείς της Paula, γι’αυτό κάνουν δυο δουλειές.

Ο Richard πηγαίνει σε ένα τέλειο σχολείο, με καλές εγκαταστάσεις και καλούς μαθητές. Οι καθηγητές αγαπούν την δουλειά τους.

Στο σχολείο της Paula, οι τάξεις είναι τεράστιες, δεν υπάρχουν αρκετοί πόροι και αυτό φαίνεται. Οι καθηγητές της είναι κουρασμένοι και αδυνατισμένοι από το άγχος.

“Μάλλον χρειάζομαι καινούρια δουλειά…”

Καταλαβαίνουμε λοιπόν, για ποιον λόγο οι απαιτήσεις για τον Richard είναι υψηλές…

“Β+; Γλυκέ μου, μάλλον πρέπει να σου κάνουμε ιδιαίτερα”

… και κάπως διαφορετικές από τις απαιτήσεις για την Paula…

“Β; Δεν είναι κακό!”

…και με τον καιρό όλες αυτές οι μικρές διαφορές…

(Οι γονείς του πληρώνουν τις σπουδές του)

(Προσπαθεί να ισορροπήσει την δουλειά και το Πολυτεχνείο, και πάλι καταλήγει με χρέος)

… αρχίζουν να μαζεύονται και να σχηματίζουν κάτι μεγαλύτερο.

“Έχω φίλους που δουλεύουν εκεί – θα μιλήσω και θα σου βρουν μια θέση για πρακτική” “Σ’ευχαριστώ μπαμπά”

“Θα έπρεπε να τελειώνεις τις σπουδές σου, όχι να φυλάς εμένα” “Μπαμπά, εσύ είσαι άρρωστος”

Και επειδή κάθε μικρή διαφορά περνά απαρατήρητη…

“Ναι, το δάνειο έγινε δεκτό. Συγχαρητήρια!”

“Κοιτάξτε, δεν μπορούμε να σας βοηθήσουμε. Αν δοκιμάζατε άλλη τράπεζα;”

Τότε ίσως ο Richard αρχίσει να αισθάνεται ότι του αξίζει να βρίσκεται στην κορυφή. Ότι τα κατάφερε όλα μόνος του.

“Είσαι ο γιος του Roger; Έχω ακούσει καλά λόγια για σένα, θα σε προσέχω…”

Και ίσως η Paula αρχίζει να συμβιβάζεται και να “μαθαίνει την θέση της”.

“Εντάξει, την πήρες την δουλειά, αλλά θα έχω τα μάτια μου πάνω σου…”

“Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας σας;”

“Ε… Με συγχωρείτε…”

Αλλά ελπίζω πως όχι.

“Λιγότερη γκρίνια και περισσότερη σκληρή δουλειά, θα έλεγα. Έχω βαρεθεί αυτούς που ζητάνε χάρες. Κανείς δεν μου έδωσε ποτέ τίποτα στο πιάτο.”

Πραγματικά ελπίζω πως όχι.

“Δεν υπάρχει αυτό που λέμε “αυτοδημιούργητος άνθρωπος”. Όλοι είμαστε δημιουργημένοι από χιλιάδες άλλους. Όλοι όσοι έχουν κάνει κάτι καλό για μας ή έχουν πει έναν ενθαρρυντικό λόγο για μας, είναι μέρος της δημιουργίας του χαρακτήρα και των σκέψεων μας, καθώς και της επιτυχίας μας.”

George Matthew Adams, συγγραφέας

Ποια είναι η άποψή σας πάνω στο θέμα;