Κάθε χρόνος που περνάει είναι κι ένα πετραδάκι της ζωής μας.

Δώδεκα ακόμα μήνες κλείνουν σιγά σιγά την δική τους αυλαία. Κι εμείς; Καθώς κλείνει η αυλαία προσπαθούμε να αρπάξουμε τις τελευταίες αναμνήσεις, να θυμηθούμε ή και να ξεχάσουμε.

Το τέλος του χρόνου συνδυάζεται πάντα με μια αίσθηση νοσταλγική. Έχουμε μεγαλύτερη αισιοδοξία.

Γελάμε με όσα στραβά συνέβησαν, συγκινούμαστε με όσα όμορφα χαράχθηκαν στις καρδιές μας. Είναι σαν να τελειώνει ένα επεισόδιο της ζωής μας. Πόσα πολλά πράγματα μπορούν να συμβούν σε έναν χρόνο; Η αλήθεια είναι ότι πολλά μπορεί να μην τα θυμόμαστε καν. Σίγουρα όμως υπάρχουν πράγματα που έχουν χαραχθεί στη μνήμη μας, είτε είναι καλά είτε όχι.

Φαντάζομαι πόσες πολλές φορές μέσα στο 2016 έλεγες ότι δεν είναι καλή χρονιά, ότι είσαι άτυχος, ότι ανυπομονείς να τελειώσει. Μπορεί ακόμα και να την καταράστηκες, “ να φύγει να μην ξαναγυρίσει”. Μα τώρα που φεύγει δεν αισθάνεσαι διαφορετικά; Εν τέλη, ίσως να σου έχει αφήσει μια γλυκιά αίσθηση το 2016. Να έχεις διαγράψει τις άσχημες στιγμές και να θυμάσαι τις όμορφες, τις αστείες, τις ευχάριστες. Έτσι κι αλλιώς τις αναμνήσεις μας θα έχουμε για πάντα συντροφιά. Τουλάχιστον, ας φροντίσουμε να μας κάνουν να γελάμε, να τις νοσταλγούμε, να αισθανόμαστε τυχεροί που τις ζήσαμε. Γι’αυτό, ας αποχαιρετήσουμε το 2016 χαρίζοντας του μια τελευταία θετική ενέργεια, ένα τελευταίο χαμόγελο. Να διαγράψουμε τις άσχημες στιγμές κι να φυλάξουμε στο μυαλό και στη καρδιά μας τις όμορφες.

Δεν ήταν μια ακόμα χρονιά, ήταν ξεχωριστή. Η κάθε χρονιά είναι ξεχωριστή. Και κάθε χρόνος που περνά και μας αφήνει για να δώσει την θέση του στον επόμενο είναι ένα μικρό πετραδάκι της ζωής μας. Μια ανάμνηση χαραγμένη στη καρδιά μας.

Της Τζένης Ντεμιράι.