Δεν χρειάζεσαι την βέρα στο δεξί για να νιώσεις ολοκληρωμένος άνθρωπος

Γράφει η Μαρία Κοψιδά

‘Ολοι γνωρίζουμε την αυθεντική οικογένεια και ίσως οι περισσότεροι έχουν μεγαλώσει σ’αυτή, όπως εγώ!
Σε εκείνη με τα γνωστά πρότυπα, με τον πατέρα που φοβάται μη τυχόν ”μαγαριστεί” η κόρη του, με τη μητέρα που θέλει ”ένα καλό παιδί με καλή δουλεία για την κόρη της” και με μια γιαγιά που όποτε την επισκέπτεσαι ξεχειλίζει απο τα χείλη της το ”να ζήσω να σε δω νυφούλα”.

Δεν τους αδικώ, ούτε τους κρίνω αυτός πιστεύουν ότι είναι ο βασικός στόχος του ανθρώπου και ειδικά όταν είσαι γένους θηλυκού αυτός ο στόχος είναι ακόμα πιο έντονος, τόσο που όταν η γυναίκα περάσει τα τριάντα και δεν έχει φορέσει στεφάνι θα τους μείνει στο ράφι, και μετά; Βέβαια μπορεί το ράφι καμιά φορά να είναι και καλύτερο!
Κανείς όμως δεν είναι σε θέση να μου πει ”τα μετά” του γάμου.
Κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία να μου πει τι γίνεται μετά το τρικούβερτο γλέντι του γάμου που όλοι είναι τόσο ευτυχισμένοι με το γεγονός. Γιατί αυτό είναι, ένα γλέντι, τόση φασαρία για το τίποτα. Δε λέω να το διασκεδάσεις αλλά γιατί τόσος ντόρος για μία υπογραφή που αργότερα ίσως να χρειαστεί να βάλεις και άλλη μία, εκείνη της λήξης!

Ο σκοπός του ανθρώπου είναι να ολοκληρωθεί με ότι αυτό συνεπάγεται. Η ολοκλήρωση του καθενός κρίνεται απο κάτι διαφορετικό. Γιατί πρέπει η ολοκλήρωση να είναι ο γάμος αυτός καθ’ αυτός και όχι ένας άνθρωπος που σε ολοκληρώνει; Όσο μεγαλώνω αδυνατώ να το καταλάβω και σαν να μη μου φτάνει αυτό, έχω και τα ”πρέπει” των άλλων να μου τρυπάνε τ’ αυτιά!

Αν βρεις άνθρωπο να σε ολοκληρώνει δε χρειάζεσαι το στεφάνι, έχεις την πόρτα ορθάνοιχτη αλλά ποτέ δεν φεύγει.

Δε χρειάζεται να επισημοποιηθεί με υπογραφή, έχεις με κάποιο τρόπο την άτυπη και ανείπωτη υπόσχεσή του.
Δε χρειάζεσαι περιουσιακά συμβόλαια, ο,τι έχεις το μοιράζεσαι μαζί του έτσι κι αλλιώς.

Δε χρειάζεσαι βέρα, είσαι δική του με τον άγραφο νόμο της αφοσίωσης γιατί το επέλεξες, γιατί είσαι ελεύθερη και ένα μικρό κομμάτι της ελευθερίας σου θέλεις να το μοιράζεσαι μαζί του, χωρίς όρους, χωρίς κανόνες, χωρίς νόμους. Και στην περίπτωση που κάποιος δεν θέλει πια να μοιράζεται μπορεί να φύγει ήσυχα, αναίμακτα και χωρίς να χρειάζεται να μεσολαβήσει η δικαιοσύνη για να χωριστούν τα μαχαιροπίρουνα.

Θέλω απλά να είμαι ρεαλίστρια. Θέλω ο άνθρωπος που θα είναι δίπλα μου να είναι επειδή το θέλει, επειδή μας συνδέει η αγάπη και όχι χιλιάδες άλλα πράγματα έκτος από αυτό και τελικά να παραμένει δίπλα μου επειδή ”έτσι πρέπει”.

Μπορείς πάρα πολύ εύκολα να προσφέρεις και να αποκτήσεις τόσα πολλά χωρίς να βάλεις μια πελώρια υπογραφή σε ένα άσπρο χαρτί και χωρίς να επιτρέπεις να σε περικυκλώνουν όλα τα ”πρέπει” και όλα τα ”δήθεν”.
Ίσως μερικοί να θέλουν έτσι να αποδείξουν το σεβασμό, την αφοσίωση και την αγάπη τους στον άνθρωπό τους μέσω του γάμου, όπως λένε, αλλά μετά ας κάνετε και μία εξωσυζυγική σχέση δεν πειράζει!

Ας μην αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας και ας σας ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός σας, δεν πειράζει, είναι επίσημο. Σωστά;

Στο τέλος έχεις μια συγκαταβατική σχέση, χωρίς να επικοινωνείς, χωρίς να ενδιαφέρεσαι, χωρίς να διεκδικείς, αλλά δε φεύγεις γιατί είναι ο γάμος σου και δεν πρέπει, απλά μέσα στο μπαούλο με τα ιδανικά σου βάλε και τα όνειρά σου.

Φυσικά δεν κρίνω αυτούς που αποφασίζουν να παντρευτούν, το θεωρώ όμως επιεικώς απαράδεκτο να ισχυρίζονται ότι έτσι νομιμοποιούν το θεσμό της αγάπης τους.

Όμως η αγάπη -ευτυχώς- δεν χρειάζεται την υπογραφή!