Αυτοί που θα σε πληγώσουν δεν έχουν φύλο.

Της Στεύης Τσούτση.

Παντού διαβάζεις να λένε για εκείνους τους άνδρες που στάθηκαν λίγοι. Για εκείνα τα αρσενικά που δεν τίμησαν τα παντελόνια τους και χτύπησαν, πρόδωσαν, απάτησαν, δε σεβάστηκαν μια γυναίκα. Τη γυναίκα τους. Τη σύντροφό τους. Λέξεις και λέξεις αφιερωμένες σε αυτούς τους μισερούς άνδρες, λέξεις γεμάτες θυμό, πίκρα και παράπονο. Κι έχουν δίκιο, δε λέω. Μόνο που δε βρέθηκε καμιά να γράψει και την άλλη όψη του νομίσματος.

Τόσες γυναίκες καταθέτουν γραπτώς τις άτυχες στιγμές τους με τον κακό σύντροφο, τον ανάξιο άνδρα. Και καμιά τους δεν αναφέρεται στις φορές που εκείνη η ίδια στάθηκε ανάξια σύντροφος. Γυναίκα λίγη. Γυναίκα άτιμη. Ναι, αν και υπό εξαφάνιση στην ελληνική αρθρογραφία, το είδος δεν έχει εξαφανιστεί κι από τη ζωή. Υπάρχει. Είναι εκείνες οι γυναίκες που δε θα διστάσουν να απατήσουν το σύντροφό τους. Να τον στύψουν από αισθήματα και να τον παρατήσουν δίχως τύχεις, αδιαφορώντας για όλα όσα μοιράστηκαν μαζί τους. Είναι γυναίκες δίχως αληθινά αισθήματα, καιροσκόπες και ανώριμες. Είναι θηλυκά που δεν τιμούν τον τίτλο τους και μοιράζουν παντού πληγές. Γιατί κάποιος βρέθηκε να τις εμπιστευτεί. Γιατί κάποιος φαντάστηκε τη ζωή του μαζί τους. Κι όμως, έκανε λάθος. Κι είναι το πικρό τους τέλος που τον αφήνει μετέωρο. Τον κάνει να μην ξέρει μήτε που πατεί, μήτε που βρίσκεται. Είναι γυναίκες που το θράσος τους δεν έχει όρια. Θα πουν ψέματα, θα εξαπατήσουν, θα εξευτελίσουν. Θα γονατίσουν έναν ανδρισμό και θα χορέψουν πάνω του ζεϊμπέκικο. Δίχως τύψεις. Ίσως μόνο με ένα “έτσι είναι η ζωή”… Κι έτσι είναι η ρημάδα η ζωή. Άδικη πολλές φορές. Σου φέρνει μες τα μούτρα και το χειρότερο, στην καρδιά, ανθρώπους που δεν αξίζουν την αγάπη σου.Και δεn ξεχωρίζει αν αυτοί οι λίγοι θα είναι άνδρες ή γυναίκες. Είναι άνθρωποι δίχως ψυχή. Άνθρωποι δίχως αισθήματα που θα πληγώσουν, θα τσαλαπατήσουν, θα “ευνουχήσουν”. Δεν έχουν τίτλο, δεν έχουν φύλο. Όχι, εκείνοι που θα πληγώσουν δεν έχουν φύλο. Όπως δεν έχουν και καρδιά, όπως δεν έχουν και φιλότιμο.

Έχουν μόνο την ευκαιρία να το κάνουν. Ευκαιρία που τους δίνουν άνθρωποι με ψυχή καθάρια και καρδιά γεμάτη αισθήματα έτοιμα για δόσιμο. Και την αρπάζουν την ευκαιρία. Κάνουν τη δουλειά τους, κάνουν τη ζημιά τους και φεύγουν σαν κλέφτες. Γιατί έτσι έμαθαν, γιατί έτσι είναι.Αρσενικοί ή θηλυκοί, προδότες της φύσης τους που θέλει το μοίρασμα, το δόσιμο. Εκείνοι πάλι δε θέλουν. Ας πρόσεχαν. Κι αυτοί αλλά κι όσοι δεν είδαν το ποιόν τους νωρίς. Δε βαριέσαι, μαθήματα είναι αυτά. Τα παίρνεις και πας παρακάτω. Και περιμένεις την επόμενη στροφή. Τι θα φέρει, άγνωστο. Αλλά στην τελική, καλές είναι οι εκπλήξεις. Αρκεί να ξέρεις να τις διαχειριστείς.Κι αν δεν ξέρεις, θα μάθεις…