Απώλεια, είναι οι λέξεις που δεν θα ξαναπείς..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Άκου παιδί μου να σου πω για την απώλεια.
Είναι μια λέξη που στα 8 σου χρόνια δεν μπορείς να την αντιληφθείς.
Αισθάνεσαι την απουσία, μα όχι την απώλεια.

Κι εμένα που με βλέπεις απέναντί σου και προσπαθείς μέρες τώρα να καταλάβεις «τι έχει η μαμά» θα πρέπει να σου πω πως η κι η μαμά, είναι κάποιας άλλης μαμάς παιδί.
Κι η μαμά, δεν γεννήθηκε μεγάλη, αλλά κάποτε υπήρξε παιδί και στα μάτια της μητέρας της, πάντα παιδί έμεινε. Μέχρι κι εκείνο το τελευταίο πρωί.
Δεν ξέρω πώς να σου ορίσω την απώλεια παιδί μου.
Γιατί όταν χάνεις έναν άνθρωπο πονάς. Πονάς για το φίλο, πονάς για το σύντροφο, πονάς..
Μα όταν χάνεις έναν γονιό, δεν πονάς απλά.
Ξεριζώνεσαι. Χάνεις την αρχή σου.
Ξεριζώνεσαι παιδί μου και καλείσαι να μάθεις την ζωή από την αρχή.
Κι είναι μια ζωή λίγο περίεργη γιατί δεν μπορείς να απευθυνθείς ποτέ ξανά εσύ σε κάποιον λέγοντας «μαμά», «μπαμπά».
Βλέπεις παιδί μου, φίλους, θα κάνεις πολλούς, και σχέσεις θα κάνεις πολλές.
Και συνεργάτες, συνοδοιπόρους, θα έχεις πολλούς.
Μα σε αυτόν τον κόσμο, υπήρξε μόνο ένα πρόσωπο να λέγεται «μαμά» κι άλλο ένα να λέγεται «μπαμπάς».
Και δεν είναι που σου λείπουν στα μεγάλα και στα σημαντικά, όχι.. εκεί κάπως το καλύπτεις.
Είναι τα μικρά που πονάνε.

Είναι τα ρούχα που ότι και να κάνεις δεν μυρίζουν ποτέ σαν της μαμάς.
Είναι τα φαγητά που δεν μπορείς να τα κάνεις ποτέ ίδια.
Είναι τα χέρια της που δεν μοιάζουν με κανενός γιατί ξέρεις αυτό το άγγιγμα από την ώρα μηδέν σου.
Είναι η φωνή της που ήξερες με το παραμικρό τι σήμαινε.
Είναι η αγάπη της, που ήταν αδιαπραγμάτευτη, χωρίς όρους κι όρια.
Είναι εκείνο το «να προσέχεις, στείλε μήνυμα όταν φτάσεις» που μόνο από εκείνη μέτραγε.
Είναι εκείνα τα δάκρυα που ποτέ δεν άφηνε να φανούν.
Είναι η αγάπη που τόσο απλόχερα έδωσες σε ανθρώπους που δεν άξιζαν ούτε ένα βλέμμα σου.
Είναι εκείνη η λέξη, που μέσα σε μια στιγμή, χάνεται από τις προσφωνίσεις που δικαιούσαι να λες, είναι εκείνη που δεν θα ξαναπείς και σε πονάει τόσο.
Α ρε μάνα..