Απλά δε σε θέλει. Ξεπέρασέ το και τράβα παρακάτω.

Της Στεύης Τσούτση.

Γιατί δε θέλεις να καταλάβεις; Γιατί δεν αφήνεις το μυαλουδάκι σου ελεύθερο να συλλάβει όλη την αλήθεια; Πόσα πρέπει να σου πουν οι πιο δικοί σου άνθρωποι για να αρχίσεις να πιστεύεις ότι μπορεί να έχουν και δίκιο; Δε σε θέλει κοριτσάκι μου. Δε σε θέλει. Κι είναι η κάθε του στάση, η κάθε του λέξη, η κάθε του αντίδραση, η πιο τρανταχτή απόδειξη. Δε σε θέλει. Σε εκτιμά, χωρίς αμφιβολία. Σε σέβεται, πάλι χωρίς αμφισβήτηση. Αλλά εpωτευμένος δεν είναι. Γιατί το μυαλό και η καρδιά του είναι αλλού. Και δεν το κρύβει. Πώς να τον κρύψεις άλλωστε το νταλκά; Κρύβεται; Κι εσύ στέκεις εκεί στο περιθώριο της ζωής του και περιμένεις.

Μετράς το χρόνο που περνάει και γιορτάζει τις επετείους που τον αγαπάς. Μόνο που οι επέτειοι δε φτιάχτηκαν ποτέ για να είναι τόσο μοναχικές. Περιμένεις. Κι όσο εκείνος δεν έρχεται εσύ τα ρίχνεις στον εαυτό σου. Κλαις και λες πως δεν αντέχεις. Αλλά ποτέ μα ποτέ δε γυρίζεις να τον κατηγορήσεις. Ίσως μόνο μια φορά στο τόσο να το κάνεις. Είναι εκείνη η σπάνια φορά που για λίγο ανοίγουν τα μάτια σου και βλέπεις πως εκείνος είναι η αιτία της μοναξιάς σου. Εκείνος που ποτέ δε σε έδιωξε, ποτέ δε στο ξέκοψε οριστικά. Μόνο σε αφήνει να ζεις εκεί στο περιθώριο της αιώνιας καβάτζας. Της καβάτζας που ποτέ δε θα πάρει τη θέση της καψούρας που ολοένα περιμένει και ποτέ δεν του έρχεται. Γιατί είπαμε, είναι αλλού. Κι ας προσπαθείς να βγάλεις το νόημα πίσω από τις λέξεις. Δεν υπάρχει. Είναι η απλή, η ωμή, η τόσο στενόχωρη αλήθεια του.Αγαπά άλλη. Κι εσύ αγαπάς αυτόν. Φαύλος κύκλος, δε νομίζεις; Και πόσο είσαι διατεθειμένη να περιμένεις; Πόσο καιρό πιστεύεις ότι θα αντέξεις όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου; Να μη σε θέλει αλλά να μην έχει και τον ανδρισμό να στο κόψει οριστικά. Να μη σε θέλει αλλά να σε θέλει εκεί…στην επιβεβαίωση του μίζερου ανδρισμού του.

Πότε θα κοιταχτείς στον καθρέφτη και θα συνειδητοποιήσεις τι χάνεις περιμένοντας; Βλέπεις γύρω σου κόσμο να παντρεύευται, θαυμάζεις εκείνα τα ζευγάρια που ακτινοβολούν την ευτυχία και την αγάπη τους. Κι εσύ; Έχεις τόσα να δώσεις κι όμως αναλώνεσαι να χάνεις χρόνο σε τελειωμένους ανθρώπους, τελειωμένες καταστάσεις. Εύκολο θα μου πεις είναι; Εύκολο να ξεριζώσεις ότι φύτεψες στην καρδιά με τόσο κόπο; Όχι μάτια μου, καθόλου εύκολο. Αλλά πρέπει. Γιατί σε αυτό το τούνελ που βρέθηκες δεν υπάρχει φως παρά μόνο σε μια κατεύθυνση, αυτή της ηρωικής εξόδου. Δε θα φωτίσει το τούνελ όσο κι αν μείνεις εκεί να παλεύεις να ανάψεις φωτιά χωρίς αέρα.

Το μόνο που θα καταφέρεις είναι κι εσύ να πνιγείς κι αυτό δεν το θέλουμε. Γιατί δε σου αξίζει. Όπως δε σου αξίζει κι εκείνος που διάλεξες σε μια τυφλή στιγμή της τύχης, της μοίρας, του σύμπαντος, να του χαρίσεις τα καλύτερά σου χρόνια, την πιο βαθιά ουσία της ψυχής σου. Δεν την άξιζε τη θυσία κι εξακολουθεί να μην την αξίζει. Κι ας λες ότι είναι καλό παιδί. Ίσως και να είναι. Αλλά δεν κάνει για σένα. Κι αυτό, μπορώ να στο υπογράψω…