Άνθρωπος σου, είναι αυτός που διώχνεις και γυρνά να σου δώσει κι άλλη αγάπη.

Ο άνθρωπος μου..

Θα είναι εκείνος που δέκα φορές θα τον διώχνω μακριά και δέκα φορές θα έρχεται πίσω με τα μάτια του γεμάτα αγάπη.

Θα είναι εκείνος που τις περίεργες εκείνες ώρες που δεν θα αντέχω τον εαυτό μου θα μου αλείφει τις πληγές με την αγάπη του και θα χαϊδεύει με την υπομονή τα σφάλματα μου.
Εκείνος που δεν θα έχει τον εγωισμό πάνω απο το ανάστημα του αλλά τον ανδρισμό του.

Που θα του λέω δεν αντέχω και θα μου λέει.. “Εγώ θα αντέξω για Σένα.”..
Που θα έχει κρυμμένα τριαντάφυλλα στο χέρι πίσω απο την πλάτη του και όχι όπλα.
Που τις μέρες που με γαζώνουν οι ένοχες και οι ανασφάλειες μου, δεν θα με ρωτάει , δεν θα περιμένει απαντήσεις με το φρύδι σηκωμένο άλλα θα μου κρατάει πιο σφιχτά το χέρι και θα με τραβάει στον δικό του παράδεισο, για να διώξω από μέσα μου την βροχή, το κρύο και την κόλαση μου.

Ο άνθρωπος μου..
Θα μου υπενθυμίζει κάθε μέρα ότι είναι Εδώ, δεν θα απαιτεί από εμένα να είμαι..Θα με κερδίζει, θα με διεκδικεί. Θα με έχει, δεν θα με κατέχει.

Ο άνθρωπος μου..
Θα μου μιλάει για όμορφους αμμόλοφους και ήλιους που κρύβονται πίσω από τις πλαγιές την ίδια στιγμή που οι δαίμονες μου θα στήνουν χορό στο μυαλό μου και εγώ θα βουλιάζω σε ένα σωρό από θύμισες.

Ο άνθρωπος μου..
Θα είναι ένα μεγάλο άσπρο πουλί που θα με κρύψει στις φτερούγες του, να μην με ξαναβρούν τα λαίμαργα σαρκοβόρα της ζωής μου που με το αίμα μου έκαναν γιορτή.

Ο άνθρωπος μου θα ξυπνάει να μου χαϊδεύει το μέτωπο μου, θα σκουπίζει τα κλάματα μου από τα μαύρα όνειρα τα ξημερώματα. Θα μου λέει το πιο όμορφο παραμύθι για να αποκοιμηθώ, δεν θα είναι ο εφιάλτης που με κρατάει ξύπνια το απομεσήμερο.

Ο άνθρωπος μου θα είναι ένα μεγάλο λευκό καράβι που θα ταξιδεύει στα γαλάζια νερά της πιο ήρεμης θάλασσας. Θα με τραβήξει πάνω μαζί του σαν ένα ναυαγισμένο καΐκι.
Δεν θα με βουλιάξει για να σωθεί εκείνος.

Ο άνθρωπος μου θα σου μοιάζει.
Θα έχει για χαμόγελο όλα τα υπόλοιπα καλοκαίρια της ζωής μου.
Θα τον λένε όπως εσένα..
Ζωή μου!

Της Μπέττυς Κούτσιου