Κάθε άνθρωπος, όσο διαφορετικός κι αν είναι, δικαιούται σεβασμό.

Της Στεύης Τσούτση.

Διεθνής Ημέρα Ανεκτικότητας, γράφει στο ημερολόγιο. Ένα ημερολόγιο που επίτηδες το αγόρασες έτσι ώστε να σου δείχνει όλες εκείνες τις περίεργες και μη διεθνείς μέρες που έχουν κατοχυρωθεί κατά καιρούς. Ένα ημερολόγιο που πέρα από τις μέρες του χρόνου προσπαθεί να σου υπενθυμίσει με κόκκινα γράμματα τις μέρες που πρέπει να είσαι άνθρωπος. Λες κι είναι κι αυτό ένα πρωτότυπο είδος δακτυλίου. Σήμερα μπορείς, αύριο όχι. Γελάς και μόνο στη σκέψη και προχωράς. Διεθνής Ημέρα Ανεκτικότητας. Δύσκολη μέρα. Ιδίως σε μια κοινωνία που σε ωθεί πολλές φορές, ίσως και συνέχεια, εκτός των ορίων σου. Δυσκολεύεσαι να κρατήσεις την ψυχραιμία σου κι αυτό βέβαια φέρνει κρίση στην ανεκτικότητα που θεωρείς ότι έχεις.Σε ενοχλούν πολλά πράγματα για να μπορείς να τα ανέχεσαι. Σε ενοχλούν πολύ. Σε ενοχλούν οι αδικίες. Σε ενοχλούν τα ψέματα. Σε ενοχλούν χίλια δυο. Χίλια δυο πράγματα που καταφέρνουν και σε βγάζουν από τα ρούχα σου και τα ονομάζεις σημεία των καιρών. Και μόνο που τα σκέφτεσαι σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Αλλά και πάλι είσαι λίγο εκτός θέματος. Βλέπεις στην προκειμένη περίπτωση, η “ανεκτικότητα” είναι απόλυτα συγκεκριμένη.

Σύμφωνα με την UNESCO που καθιέρωσε το 1996 τη συγκεκριμένη διεθνή ημέρα, σήμερα καθένας από μας οφείλει να σκεφτεί το διαφορετικό και με τον τρόπο του να το “ανεχτεί”, κοινώς να το σεβαστεί. Οι κοινωνίες μας έχουν γίνει ευάλωτες σε διακρίσεις που αφορούν τη φυλή, το θρήσκευμα, το φύλο, το σeξουαλικό προσανατολισμό. Αυτήν ακριβώς η ανεκτικότητα λείπει από τον κόσμο. Πληθαίνει η καχυποψία και η εχθρότητα προς οτιδήποτε διαφορετικό. Με το προσφυγικό να γίνεται ολοένα και πιο έντονο, με τις φυλετικές κι όχι μόνο διακρίσεις να είναι πάντα εδώ, ο κόσμος μας είναι ένα καζάνι που βράζει. Ένα καζάνι που η αποδοχή της διαφορετικότητας γίνεται ζητούμενο αντί να είναι δεδομένο. Εχθρότητα, αδιαφορία, επιθέσεις… Αυτά και πολλά άλλα χαρακτηρίζουν τις χωρίς ανεκτικότητα στο διαφορετικό κοινωνίες. Κι αυτό πρέπει να πάψει. Όχι μόνο σήμερα αλλά και για κάθε σήμερα. Κάθε άνθρωπος είναι μια μοναδική κι ανεπανάληπτη οντότητα. Κι αυτή η μοναδικότητά του είναι που πρέπει να γίνεται σεβαστή. Κάποιος είναι λευκός και κάποιος έγχρωμος, κάποιος μιλά μια γλώσσα και κάποιος μια άλλη, κάποιος είναι οικονομικός και κάποιος πολιτικός πρόσφυγας. Κάποιος εpωτεύεται άνδρες και κάποιος γυναίκες. Ε και;Ο πλανήτης έχει γίνει μια τεράστια κοινότητα. Μια πολυπολιτισμική κοινωνία ανθρωπίνων υπάρξεων που έχουν όλες το ίδιο δικαίωμα, αυτό της ζωής. Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να ζήσει όπως του κλήρωσε η φύση, η τύχη ή οι επιλογές του να ζήσει. Και πρέπει να το κάνει ασφαλής, απαλλαγμένος από το φόβο πιθανών ρατσιστικών επιθέσεων ή ασεβών συμπεριφορών λόγω της διαφορετικότητάς του.

Ο κόσμος μας πρέπει να μάθει να είναι ανεκτικός. Κι αυτό θα επιτευχθεί μόνο όταν ο καθένας από εμάς υιοθετήσει την ανεκτικότητα που χρειάζεται. Ένα μικρό βήμα στην αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου θα είναι ένα τεράστιο βήμα για έναν κόσμο χωρίς ρατσισμό, με ίσες ευκαιρίες και ίδια μεταχείριση απέναντι σε όλους. Μπορεί να φαίνεται δύσκολο αλλά δεν είναι. Τούτος ο κόσμος που θα παραδοθεί αύριο στα παιδιά μας, οφείλει να είναι απαλλαγμένος από οποιοδήποτε κακό. Οφείλει να είναι ανεκτικός στο διαφορετικό, να το σέβεται και να συνυπάρχει.Μόνο έτσι θα υπάρξει ελπίδα να γίνει καλύτερος…