Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας.

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας. Καμιά φορά, έρχονται σαν απλοί επισκέπτες και άλλες φορές έρχονται με έναν αέρα σαν μόνιμοι κάτοικοι, δίχως μόνιμη κατοικία. Έρχονται, μας αγγίζουν και φεύγουν. Το πρόβλημα είναι ότι το άγγιγμα αυτό καμιά φορά είναι κάτι παραπάνω από ένα χάδι ή μια απλή αίσθηση έpωτα.

Ένα άγγιγμα που αγγίζει εκείνα, όλα όσα το σeξ δεν μπόρεσε να αγγίξει. Ξέρω, ναι, δε σε έχω συνηθίσει με τέτοια, ούτε καν εγώ η ίδια δεν μπόρεσα να συνηθίσω αυτό που αποκαλώ έpωτα. Και γι’ αυτό σου μιλώ απόψε.

Γνωρίζω, πως οι περισσότεροι αναζητούν εκείνο το άγγιγμα που χωρίς καν να σε αγγίξει ο άλλος θα έχει ήδη κάνει έpωτα μαζί σου, θα έχει ήδη ακουμπήσει τη καρδιά σου. Ξέρεις, μιλώ για εκείνη τη κίνηση που πάει να κάνει ο άλλος και πριν καν την κάνει, ανατριχιάζει όλο το κορμί σου, σαν να σε διαπερνάνε εκατομμύρια ηλεκτρικά ρεύματα. Μιλώ γι’ αυτό το πάθος. Που ξεκινάει από τα μάτια και δεν τελειώνει ούτε στο τελευταίο χάδι. Γι’ αυτόν τον έpωτα που σε αγγίζει διαφορετικά από ό,τι ο συνηθισμένος. Για σένα μπορεί όλα αυτά να μοιάζουν βαρετά, ξενέpωτα, για μένα όμως μοιάζει σαν ηδονή. Μια ηδονή που εκτός από εμένα, προκαλεί και το μυαλό μου σε οpγασμό.

Έχεις ακούσει ποτέ για τις πεταλούδες στο στομάχι; Αν και τη βρίσκω πολύ μελό αυτή τη φράση, γνωρίζω πολύ καλά ότι ισχύει. Ξέρεις, είναι αυτό το χάος που επικρατεί μέσα σου όταν τον βλέπεις. Εκείνη η φασαρία που γίνεται και την ακούς τόσο έντονα στα αφτιά σου και φοβάσαι μην την ακούσει κι αυτός. Στην πραγματικότητα όμως, μόνο εσύ την ακούς. Διότι, είναι η δικιά σου φασαρία γι’ αυτόν, που κάνει το μέσα σου, ενάντια στο πάθος.

Σου μιλώ γι’ αυτό το άγγιγμα, που κάνει τη καρδιά μου να τρέχει σε μαραθώνιο και φοβάμαι ότι θα τα φτύσει και δε θα τερματίσει. Σου μιλάω και σου ζητώ να με αγγίζεις με έναν τρόπο που θα κάνεις όλο το μέσα μου να πετάει ψηλά και να σκάει πυροτεχνήματα. Κι εγώ θα είμαι εκείνη που θα τα κοιτάει να σκάνε σαν μικρό παιδί και θα χαίρεται.

Θέλω να με κάνεις να λιώνω από έpωτα πριν καν σε φιλήσω. Πριν καν τα χείλη σου ακουμπήσουν τα δικά μου για να ξαποστάσουν. Πριν καν φθάσουμε σε αυτό το σημείο του φιλιού, εγώ θέλω ήδη να έχω φιλήσει τα χείλη σου με τα μάτια μου και με τον τρόπο που σε κοιτάνε αυτά.

Αντί να με πηγαίνεις σε κάνα ξενοδοχείο, πήγαινε με σε μια ταράτσα με θέα τα αστέρια. Που όσο μελό και να σου ακούγεται, είναι ένας τρόπος να με κάνεις δική σου. Μάρτυρας μου, τα άστρα. Και θα δεις, θα γίνω δική σου με τον πιο ξεχωριστό κι πιο αληθινό τρόπο. Θα αφήσω τα λόγια μου, να μιλήσουν στα δικά σου και να αλληλοσυμπληρωθούν μεταξύ τους. Θα αφήσω τις λέξεις μου να κάνουν έpωτα με τις δικές σου. Κι σου υπόσχομαι, αυτός θα είναι ένας από τους πιο ειλικρινές έpωτες που έχεις κάνει.

Θέλω να ανήκεις σε εκείνους τους ανθρώπους που ήρθαν και έμειναν. Με άντεξαν, με άγγιξαν, τους άγγιξα με τον τρόπο που θέλησα εγώ. Με το τρόπο, που εpωτεύτηκα εγώ. Με εκείνον τον τρόπο που συνηθίζω να είμαι ακόμη εpωτευμένη. Με αυτόν.