Άνθρωποι αθόρυβοι, όχι ήσυχοι, όχι παραιτημένοι από τη ζωή, απλά αθόρυβοι.

Διαβάσαμε για τους “μεταξωτούς” ανθρώπους, για τους “τοξικούς” ανθρώπους, για τους “υπέροχους” ανθρώπους. Λόγια πολλά, άρθρα όμορφα, βγαλμένα από τη ζωή για τη ζωή. Καμία μνεία όμως πουθενά στο άπειρο για τους “αθόρυβους” ανθρώπους; Γιατί; Δεν υπάρχει αυτό το είδος; δεν το έχουμε γνωρίσει; Υπάρχουν; Άνθρωποι αθόρυβοι………όχι ήσυχοι, όχι κοιμισμένοι, όχι παραιτημένοι από τη ζωή, απλά αθόρυβοι.

Είναι εκεί είτε σαν φίλοι είτε σαν σύντροφοι και στέκουν δίπλα σου απόλυτα, απελπιστικά, αδυσώπητα, αδιαπραγμάτευτα, χωρίς ήχους, επευφημίες, πιέσεις, ζητωκραυγές, εγωισμούς, χωρίς να στο λένε, χωρίς να θέλουν κάτι, χωρίς να περιμένουν κάτι, χωρίς ήχο. Είναι άνθρωποι με απαλό βλέμμα, σιωπηλή αγάπη, με αόρατα αγκάθια στα χέρια που θα σε κρατήσουν, θα σε γραπώσουν χωρίς να σε ματώσουν, που αν θυμάσαι τι έκαναν για σένα θα νιώσουν πως δεν το έκαναν σωστά.

Μισούν τον ήχο, αυτήν την ανθρώπινη συναισθηματική εγωιστική βαβούρα…….. μισούν τους βαυκαλισμούς και τους βερμπαλισμούς. Δε θέλουν να τους πει ευχαριστώ, είναι μια λέξη τσαλακωμένη για αυτούς, θέλουν να τους πάρεις αγκαλιά και να τους σφίξεις, ναι να τους σφίξεις μέχρι να σκάσουν. Αγαπούν την ησυχία, σε μια κουβέντα, σε μια συμβουλή, σε έναν διαπληκτισμό. Φεύγουν όταν λοιδορείται η ησυχία τους, δεν έχουν θέση. Γενικά αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν θέση πουθενά, δεν εκτιμώνται, δεν είναι για τούτη την γη. Χάνονται. Είναι για λίγους, για αυτούς που λαχταρούν τα λόγια τα αληθινά που δε στολίζονται με κίβδηλες υποσχέσεις και κολακείες.

Νιώθω ευγνωμοσύνη που είχα την τύχη να γνωρίσω έναν τέτοιο άνθρωπο, που μου δίδαξε πως να αγαπώ χωρίς να πνίγω, πως να μαλώνω χωρίς να πληγώνω, πως να είμαι εδώ χωρίς να φαίνομαι, πως να μη γίνω σαν όλους που δίνουν ένα και μιλάνε για εκατό. Νιώθω ευγνωμοσύνη. Γκεκτσιαν Ταμι