Η αγάπη δεν είναι μπακάλικο. Nα μετράς τι έδωσες εσύ. Τι εγώ. Τι ο άλλος…

Δεν θα αλλάξω για κανέναν που δε μου μοιάζει… Απόψε θέλω τη ζωή μου πίσω… και τόσες άλλες υπέροχες σκέψεις που μοιράζεται μαζί μας η αγαπημένη συγγραφέας, μέσα από τα βιβλία της. Ίσως ταυτιστείτε κι εσείς μαζί της…

-Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή

«Η αγάπη δεν είναι μπακάλικο. Nα μετράς τι έδωσες εσύ. Τι εγώ. Τι ο άλλος. Ή δίνεις από την ψυχή σου και βγάζεις τον σκασμό. Ή κάτσε στη γωνίτσα σου και μέτρα τι δεν πήρες. » γράφει η Αλκυόνη Παπαδάκη. Αναρωτιέμαι, στις μέρες μας, πόσοι νιώθουν την ανιδιοτελή αγάπη… Και δεν αναφέρομαι στη σχέση γονέα-παιδιού. Αλλά στην εpωτική ή φιλική σχέση. Στις περισσότερες περιπτώσεις, κάτι «πρέπει» να δώσεις για να πάρεις… Στις μέρες μας, που οι αξίες και τα ιδανικά «χάνονται», υπάρχει, άραγε η ελπίδα να αναδυθούν τα ειλικρινά συναισθήματα; Nα δίνεις την ψυχή σου για κάποιον άνθρωπο και να το αξίζει;

«Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω. Αλλά δεν ξέρω απο ποιόν να τη ζητήσω. Τόσο τη σκόρπισα, τόσο την χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα. Απο ποιόν να τη ζητήσω τώρα…» γράφει η αγαπημένη Αλκυόνη στο βιβλίο της «Στο ακρογιάλι της ουτοπίας.»

Αλήθεια, πόσοι από εμάς μπορεί σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μας να έχουμε ταυτιστεί με την παραπάνω σκέψη; Πόσοι μπορεί να έχουμε νιώσει παγιδευμένοι από τις επιλογές μας;

Νομίζω, ότι την ηρεμία στην ψυχή μας, τη βρίσκουμε μόνο όταν την αισθανθούμε ελεύθερη.

Τί γίνεται όμως, όταν οι καταστάσεις μας αιχμαλωτίζουν και όταν όλα όσα ονειρευτήκαμε απέχουν τόσο πολύ από την πραγματικότητα; Γιατί άραγε, να μην υπάρχει εκείνο το «μαγικό» κουμπί να γυρίσουμε το χρόνο πίσω; Πόσο θα θέλαμε να έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε όλα όσα μπορεί να μας πόνεσαν; Τί όμορφο θα ήταν να υπήρχε κάποιος να μας νοιάζεται… Να γείρουμε στον ώμο του και ν’ακούσουμε τη φωνή του, να μας λέει ψυθιριστά : «Μη κλαίς». Μόνο αυτό. Τίποτ’άλλο. Μην κλαίς. Μόνο αυτό…..»

Τα λόγια της Αλκυόνης Παπαδάκη, της συγγραφέως που γράφει με τόσο ιδιαίτερο, λυρικό τρόπο, με άγγιξαν… Επέλεξα κάποια αποσπάσματα από βιβλία της και σκέφτηκα να τα μοιραστώ μαζί σας…

«Εγώ..
Είμαι μια συναισθηματική, ανόητη..

Μια μπερδεμένη, αναποφάσιστη
Μια τρελή που δένεται με ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις..
Δένεται με το παρελθόν και αδυνατεί να προχωρήσει..
Ντρέπομαι γι’ αυτή την εμμονή, γιατί βλέπω πως δεν κάνει καλό..
Ακόμη και τα ασήμαντα δεν μπορώ να τα αφήσω πίσω..
Ούτε κακία κρατώ σε όσους με πλήγωσαν με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο..
Ούτε το τέλος αντιλαμβάνομαι όταν έρθει..
Το αρνούμαι και επιμένω να ανάβω τα κεριά που μου σβήνει ο άνεμος..

Είμαι μια αθεράπευτη ονειροπόλα
Κι αν μένω με τα πόδια κολλημένα στη γη, δεν περιμένω λύπηση ή οίκτο
Το δικό μου παραμύθι ακόμα το ψάχνω
Και δεν χαρίζομαι ούτε πουλιέμαι ούτε δανείζομαι..
Είμαι καλά με αυτά που έχω και μ’ εκείνα που κυνηγώ
Πάντα είμαι ειλικρινής και ας έχω να αντιμετωπίσω όλο το ψέμα του κόσμου
Δεν θα αλλάξω για κανέναν που δεν μου μοιάζει
Θα τον εκτιμήσω γι’ αυτό που είναι αλλά δεν μπορώ να του κάνω τη χάρη ν’ αλλάξω
Και ίσως ακόμη κι αν το ήθελα.. δεν νομίζω οτι είναι εφικτό..
Προσπαθώ να εξωθήσω τον κόσμο μου στα άκρα του
Όσο μπορώ για να φτάσω κοντά σε όσα θεωρώ ιδανικά
Κάπου κάπου σκέφτομαι πως θα ήταν πολύ πιο εύκολο
Αν ήμουν διαφορετική..
Αν ήμουν σαν όλους τους άλλους..
Αν τα πέρναγα όλα εύκολα χωρίς να με αγγίζει τίποτα..
Ίσως και να υπάρχουν άτομα εκεί έξω που με βλέπουν έτσι
Εκείνοι που βλέπουν την προσποιητά αδιάφορη μάσκα που φοράω κατα καιρούς
Και με βαφτίζουν αναίσθητη
Μ’ αυτούς δεν θα έπρεπε καν να ασχοληθώ
Μα να που είμαι φτιαγμένη έτσι.. ώστε να με νοιάζει
Όχι, ξέρεις κάτι? Δεν το μετανιώνω αυτό
Ξέρω τι είμαι και δεν θα μπω στον κόπο να το αποδείξω σε κανέναν
Είμαι καλά.. είμαι καλά.. είμαι καλά..
Μα δυσκολεύομαι τόσο να καταλάβω..
Κάποια πράγματα απλά δεν τα χωράει ο νους μου

Τους φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα..»

«Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω. Αλλά δεν ξέρω απο ποιόν να τη ζητήσω. Τόσο τη σκόρπισα, τόσο την χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα. Απο ποιόν να τη ζητήσω τώρα…. Και τι ωφελεί…. Αυτό που θα ήθελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του και να κλάψω. Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα. Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν. Για όσα ήρθαν. Για όσα με πρόδωσαν . Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα με ανάστησαν. Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Για όλα…. Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν’ακούσω τη φωνή του, να μου πει ψυθιριστά : «Μη κλαίς». Μόνο αυτό. Τίποτ’άλλο. Μην κλαίς. Μόνο αυτό…..»

«Αλλά εγώ μιλώ για την άλλη αγάπη. Την υπερβατική. Αυτή που ντύνει με βελούδο την ψυχή. Αυτή που διώχνει τους σκορπιούς απο τη σκέψη. Αυτή που σπάει το συρματόπλεγμα του εαυτού σου. Αυτή που δεν βγαίνει απο το στόμα. Ξεχύνεται απο την αφή και την ανάσα.»

«Μπορεί να’γειρε η μέρα στη ζωή μου, να σουρούπωσε, αλλά εγω πάντα στολίζω τα όνειρά μου με τα χρώματα του δειλινού. Μπορεί να’χασα την πανσέληνο, μα πάντα περιμένω το καινούργιο φεγγάρι, για να κάνω μιαν ευχή. Μπορεί να μην αναβρύζει πια ο έpωτας στο κορμί μου, να μη σχηματίζει χειμάρρους που σπάνε φράγματα, αλλά καλύτερα έτσι. Γλυτώνω και τη λάσπη. Στο κάτω κάτω, υπάρχουν και τα ρυάκια, που σιγοτραγουδούν ανάμεσα στ’αγριολούλουδα.»