Αφιερωμένο στη μαμά που ξεχνάει την αξία της.

Αξίζεις. Αξίζεις ακόμη και αν η κουζίνα είναι χάλια ή αν έχεις αγανακτήσει ή αν απλώς θέλεις ένα διάλειμμα…

Το ‘χεις.

Αυτό είχα ανάγκη να ακούσω.

Ήθελα να με δουν.

Να μου υπενθυμίσουν ότι το να είσαι μητέρα θέλει γενναιότητα.

Να μου πουν ότι, παρόλο που τα παιδιά μου φωνάζουν «Σε μισώ» επειδή τους πήρα τον υπολογιστή ή παρόλο που σιχαίνονται το φαγητό που μου πήρε 30 λεπτά να ετοιμάσω, οι διαπραγματεύσεις που κάνω, οι κανόνες που βάζω και ο τρόπος που συμπεριφέρομαι στα μικρά ανθρωπάκια που δεν τους αρέσουν οι κανόνες αξίζουν.

Ξέρω ότι όλος ο κόσμος συνέχεια σου λέει και μου λέει ότι είσαι απλώς μητέρα και όλοι το έχουν κάνει πριν από εσένα και αποδέξου το και συνέχισε και δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Όμως, εγώ σου λέω ότι υπάρχουν μέρες που το να είσαι μαμά θέλει απίστευτη γενναιότητα, παρόλο που μπορεί να στέκεσαι μπροστά σε ένα νεροχύτη γεμάτο άπλυτα πιάτα και να αναρωτιέσαι αν όλο αυτό αξίζει και αν υπάρχει πραγματικά κάτι σπουδαίο σε αυτό το πράγμα που ονομάζεται μητρότητα.

Είναι πολύ εύκολο να ξεχάσουμε την αξία μας και να νιώσουμε ότι απλώς θέλουμε να τα παρατήσουμε.

Αυτό που έμαθα εγώ για τη γενναιότητα είναι ότι μερικές φορές χρειάζεται κάποιος στην άκρη του γηπέδου για να σε επευφημεί και να σου υπενθυμίζει ότι μπορείς να συνεχίσεις, κάποιος που να σου δείχνει όλα όσα έχεις καταφέρει και να σου υπενθυμίζει ότι όλα τα ξενύχτια, τα ταϊσματα, τα κουνήματα, όλα όσα έδωσες στο παιδί, όλα αξίζουν.

Αναρωτιέμαι για σένα.

Για σένα που διαβάζεις αυτές τις λέξεις που έγραψα ενώ καθόμουνα στο δωμάτιό μου μετά από μία από αυτές τις μέρες της μητρότητας που ένιωθα τόσο κουρασμένη λες και χόρευα όλη μέρα, που δεν ένιωθα καθόλου γενναία και ένιωθα ότι έχω να λύσω ένα σωρό προβλήματα.

Δεν υπήρχε καμία σπουδαία ιστορία και κανένα φανταστικό δείπνο, κανένα άθλημα, καμία οικογενειακή ταινία και γενικά τίποτα συναρπαστικό. Στο μυαλό μου πάντα πίστευα για κάποιο λόγο ότι η ζωή θα έχει τα κρεσέντο και τις συναρπαστικές στιγμές που έχουν οι ταινίες της Disney. Και τώρα να ‘μαι, να ζω μία ζωή που με κάνει να αναρωτιέμαι αν έτσι είναι η ζωή και αν κάνω αρκετά πράγματα και αν ποτέ θα τα αναγνωρίσει κάποιος.

Και μετά θυμάμαι στιγμές όπως αυτή.

Και αυτό με κάνει να σου γράφω. Γιατί ξέρω ότι και εσύ έχεις φυλαγμένες στιγμές σαν αυτή, στιγμές που χάνονται εκείνες τις μέρες της μητρότητας που αναρωτιόμαστε για την αξία μας και που τις ξεχνάμε πολύ εύκολα.

Ξεχνάμε την αγάπη που κρύβουν και πόσο αξίζουμε αυτή την αγάπη.

Ακόμη και αν δεν είναι τέλειες, είναι τα παιδιά μας μέσα σε αυτές.

Πιστεύω ότι ζούμε σε ένα κόσμο που είτε μας λένε πόσο δύσκολα είναι όλα, ενώ καθόμαστε και κλαίμε τη μοίρα μας, είτε μας λένε «συνέχισε να είσαι δυνατή, θα τα καταφέρεις, πιστεύω σε σένα» και εμείς απλώς χρειαζόμαστε κάποιον να μας καταλάβει ή να μας βοηθήσει ή να μας προσφέρει τον ώμο του για να κλάψουμε.

Επίτρεψέ μου λοιπόν να είμαι ακόμη μία φωνή, ακόμη ένας άνθρωπος που είναι πρόθυμος να παραδεχτεί ότι το παθαίνει, έτσι ώστε να το θυμάσαι και εσύ. Γιατί ξέρεις κάτι; Όσο και αν πιεζόμαστε και κουραζόμαστε, αγαπάμε πραγματικά τα παιδιά μας.

Το ‘χεις. Το ξέρω.

Με απλές λέξεις, σαν τα συνθήματα που λένε οι μαζορέτες. «Λα λα λα, το ‘χουμε – ας ξαναμαγειρέψουμε και ας τους ξαναβάλουμε για ύπνο και ας διπλώσουμε τα ρούχα και πάμε πάλι από την αρχή – ναι!». Μερικές φορές όμως έχουμε ανάγκη να το ακούσουμε. Όπως απόψε, θα ήθελα πολύ να μου το υπενθυμίσει κάποιος όταν το 8χρονο φώναξε ΜΑΜΑ!!! για τέταρτη φορά μέσα σε μία ώρα επειδή ο αδερφός του το κοίταξε περίεργα ενώ έπαιζε Minecraft (παρεπιπτόντως, έχω μια σχέση αγάπης και μίσους με αυτό το παιχνίδι). Ή όταν το γεμάτο μπουκάλι με το χυμό έπεσε έξω από το ψυγείο χωρίς το καπάκι που θα έπρεπε να είχε βάλει το 10χρονο και χύθηκε σε όλο το πάτωμα που μόλις είχα σφουγγαρίσει.

Ή όταν δεν με ακούνε όταν τους λέω να συμμαζέψουν το δωμάτιό τους – για ακόμα μία φορά. Ή γενικά όταν συμβαίνουν ένα σωρό άλλα πράγματα που με κάνουν να θέλω να κλείσω για μια στιγμή τα μάτια μου και όταν τα ανοίξω να έχει πάει με ένα μαγικό τρόπο 11 το βράδυ.

Όμως δεν τα παράτησα. Σφουγγάρισα το πάτωμα, επέδειξα τη σοφία του Σολομώντα για να διαπραγματευτώ τι είναι δίκαιο στο Minecraft, καθάρισα το δωμάτιο, τους μίλησα για το σεβασμό και συνέχισα.

Όλο αυτό αξίζει πάρα πολύ.

Ποτέ μην ξεχνάς αυτή τη δύναμη και την αξία όταν πρέπει να συνεχίσεις ενώ έχεις ήδη κάνει αρκετά. Μην ξεχνάς ποτέ ότι αξίζεις όταν κουνάς το μωρό ή όταν είσαι κουρασμένη ή όταν μιλάς με ένα γιατρό και απαιτείς απαντήσεις. Μην ξεχνάς ποτέ ότι αξίζεις όταν λες για ενδέκατη φορά «μείνε στο δωμάτιό σου» ή όταν αφήνεις τον έφηβο στο πάρτι αλλά θέλεις να μπεις κι εσύ μέσα. Μην αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου.

Η αξία σου είναι ανεκτίμητη.

Γι’ αυτό, θα το ξαναπώ.

Το ‘χεις.

Ναι, εσύ. Εσύ, που τα έκανες θάλασσα το πρωί. Εσύ, που μισείς το σιδέρωμα. Εσύ, που πολλές φορές τα δάκρυα φτάνουν στα μάτια σου και εύχεσαι το 3χρονο παιδάκι σου απλώς να πάει για ύπνο.

Εσύ, που έχεις παιδί στην εφηβεία και σε κοιτάζει σαν να είσαι χαζή. Εσύ, που δουλεύεις μέχρι αργά αλλά εύχεσαι να μπορούσες να είσαι σπίτι και που παλεύεις με τις τύψεις. Εσύ, που παραλείπεις σελίδες ενώ διαβάζεις ένα βιβλίο. Εσύ, που ακολουθείς το δύσκολο δρόμο, μόνο και μόνο για να μπορέσεις να ζήσεις τη στιγμή.

Εσύ. Η μαμά τους.

Αξίζεις. Αξίζεις ακόμη και αν η κουζίνα είναι χάλια ή αν έχεις αγανακτίσει ή αν απλώς θέλεις ένα διάλειμμα ή αν νευριάζεις για τα ρούχα που είναι πεταμένα στη γωνία ή αν απλώς είσαι κουρασμένη ή αν απλώς θέλεις να ξέρεις ότι αξίζεις.

Δεν χρειάζεται να είσαι τέλεια. Δεν χρειάζεται να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Δεν χρειάζεται να νιώθεις μόνη. Δεν χρειάζεται να αμφισβητείς την αξία σου.

Εσύ, φίλη μου που περπατάς το μονοπάτι της μητρότητας, αξίζεις.

Και το ‘χεις 100%.