14 μικρές ιστορίες μεγάλης αγάπης.

Τυχαία ένα απόγευμα διάβασα κάποιες μικρές ιστορίες αγάπης που καταχώρησαν αναγνώστες της ιστοσελίδας Makes Me Think. Κάποιες με έκαναν να χαμογελάσω, άλλες να δακρύσω και σίγουρα όλες με έκαναν …να σκεφτώ! Για αυτό και αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μια δική μου επιλογή κάποιων εξ’ αυτών, ελπίζοντας ότι θα κάνουν και για σας το ίδιο.

1. Σήμερα, ο 75χρονος παππούς μου, που είναι σχεδόν τυφλός και από τα δύο του μάτια τα τελευταία 15 χρόνια, μου είπε: «Η γιαγιά σου είναι απλά το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο, δεν είναι;» Μετά από κάποια δευτερόλεπτα σιωπής, του απάντησα «Ναι, είναι. Είμαι σίγουρη ότι σου λείπει που δεν μπορείς πια να βλέπεις την ομορφιά της κάθε μέρα». «Γλυκιά μου» είπε ο παππούς, «ακόμα βλέπω την ομορφιά της κάθε μέρα. Για την ακρίβεια, τώρα την βλέπω περισσότερο από ότι όταν ήμασταν νέοι».

2. Η κοπέλα μου, όταν ξύπνησε από κώμα που διήρκεσε 11 μήνες, με φίλησε και μου είπε «Σε ευχαριστώ που ήσουν εδώ, και μου έλεγες όλες αυτές τις όμορφες ιστορίες, και που ποτέ δεν έχασες την ελπίδα σου για μένα… Και ναι, θα σε παντρευτώ».

3. Σήμερα, έκανα μία χειρουργική επέμβαση σε ένα μικρό κορίτσι. Χρειάστηκε αίμα ομάδας Ο. Δεν είχε η κλινική, αλλά ο δίδυμος αδελφός της είχε την ίδια ομάδα αίματος. Του εξήγησα γρήγορα ότι έπρεπε η νοσοκόμα να του πάρει αίμα και ότι αυτό έπρεπε να γίνει εκείνη τη στιγμή, γιατί για την αδελφή του ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Κάθισε αμίλητος για λίγα δευτερόλεπτα και μετά αποχαιρέτησε τους γονείς του. Δεν αξιολόγησα το γεγονός πάνω στην ένταση της στιγμής, μέχρι που αφού έδωσε αίμα με ρώτησε: «Και τώρα, πότε θα πεθάνω;» Είχε νομίσει ότι έδινε τη δική του ζωή για να σώσει τη δική της. Φυσικά, είναι και οι δύο καλά.

4. Ο πατέρας μου είναι ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσα να έχω. Αγαπάει τη μαμά μου (πάντα την κάνει να γελάει), έχει παρακολουθήσει όλους, μα όλους, τους αγώνες ποδοσφαίρου μου από τότε που ήμουν 5 χρονών (τώρα είμαι 17), και κάνει τα πάντα για να μην στερηθεί τίποτα η οικογένεια μας, δουλεύοντας στην οικοδομή. Σήμερα το πρωί, καθώς έψαχνα στην εργαλειοθήκη του για μια πένσα, βρήκα στον πάτο της ένα βρώμικο διπλωμένο χαρτί. Ήταν μια σελίδα από κάποιου τύπου ημερολόγιο, με το γραφικό χαρακτήρα του πατέρα μου, με ημερομηνία ένα μήνα πριν γεννηθώ. Έλεγε «Είμαι 17 χρονών, αλκοολικός, χωρίς δουλειά ή ελπίδα για σπουδές, θύμα παιδικής κακοποίησης, με ποινικό μητρώο για κλοπές αυτοκινήτων. Και τον επόμενο μήνα, σε όλα αυτά, θα προστεθεί και το «ανήλικος πατέρας». Αλλά ορκίζομαι ότι θα διορθώσω τα πράγματα από δω και πέρα, για το αγοράκι μου, θα γίνω ο πατέρας που εγώ ποτέ δεν είχα.». Και δεν ξέρω πως το έκανε, αλλά τα κατάφερε.

5. Χθες, ο 8χρονος γιος μου με αγκάλιασε και μου είπε: «Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου!». Χαμογέλασα και του απάντησα περιπαιχτικά «Πώς το ξέρεις αυτό; Δεν ξέρεις όλες τις μαμάδες όλου του κόσμου». Ο γιος μου με αγκάλιασε πιο σφιχτά και μου είπε: «Τις ξέρω. Γιατί εσύ είσαι όλος ο κόσμος».

6. Έχω έναν ασθενή που πάσχει από Αλτσχάιμερ, βαριά περίπτωση. Σπάνια θυμάται το όνομα του και συχνά δεν ξέρει που βρίσκεται ή ξεχνά αυτό που είπε πριν μερικά δευτερόλεπτα. Αλλά από κάποιο θαύμα (ίσως το θαύμα της αγάπης), θυμάται πάντα ποια είναι η γυναίκα του, όταν εκείνη καταφθάνει κάθε πρωί για να περάσει το πρωινό της μαζί του. Συνήθως, την υποδέχεται λέγοντας: «Καλημέρα, ομορφούλα μου Κέιτ».

7. Η 88χρονη γιαγιά μου και η 17χρονη γάτα της είναι σήμερα και οι δύο τυφλές. Ο σκύλος-οδηγός της γιαγιάς μου την οδηγεί μέσα στο σπίτι, όπως έχει εκπαιδευτεί. Αλλά τελευταία, από τότε που τυφλώθηκε και η γάτα, οδηγεί και την γάτα μέσα στο σπίτι. Όταν αυτή νιαουρίζει, περνάει από δίπλα της τρίβοντας το σώμα του πάνω στο δικό της και τότε αυτή ξεκινά και τον ακολουθεί περπατώντας ακριβώς πίσω του και την οδηγεί στο πιάτο με το φαγητό της, στη λεκάνη με την άμμο, στο καλάθι που κοιμάται, κλπ.

8. Σήμερα, ο μεγάλος μου αδελφός έδωσε για 16η φορά μυελό των οστών, για να βοηθήσει στη θεραπεία του καρκίνου μου. Επικοινωνεί απευθείας με τον γιατρό μου και το κάνει χωρίς εγώ να του το ζητήσω και χωρίς καν να ξέρω πότε έχει ραντεβού. Και σήμερα, ο γιατρός μου μού ανακοίνωσε ότι η θεραπεία φαίνεται να λειτουργεί. «Τα καρκινικά κύτταρα έχουν μειωθεί δραστικά τους τελευταίους μήνες», είπε.

9. Οδηγούσα με τον παππού μου προς το σπίτι όταν ξαφνικά σταμάτησε, έκανε μία επιτόπια στροφή και είπε: «Ξέχασα να αγοράσω στη γιαγιά σου ένα μπουκέτο λουλούδια. Θα πάρω ένα από το ανθοπωλείο εδώ στη γωνία. Δεν θα αργήσουμε.». «Τι είναι σήμερα και θέλεις να της πάρεις λουλούδια;» ρώτησα. «Δεν είναι κάποια ιδιαίτερη μέρα σήμερα», απάντησε, «Κάθε μέρα είναι πολύτιμη. Στη γιαγιά σου αρέσουν τα λουλούδια. Την κάνουν να χαμογελά.». Makes Me Think

10. Μετά από δύο χρόνια σε διάσταση, η πρώην γυναίκα μου και εγώ ξεπεράσαμε τις διαφορές μας και βγήκαμε ραντεβού για φαγητό. Μιλούσαμε και γελούσαμε για σχεδόν 4 ώρες. Πριν φύγει, μου έδωσε έναν μεγάλο φάκελο. Μέσα είχε 20 γράμματα που μου είχε γράψει τα τελευταία 2 χρόνια. Ο φάκελος απ’ έξω έγραφε: «Γράμματα που το πείσμα δεν με άφησε να στείλω».

11. Μία γυναίκα που πρέπει να κάνει αφαίρεση των φωνητικών χορδών της λόγω καρκίνου, γράφτηκε στα μαθήματα νοηματικής γλώσσας που παρακολουθώ. Ο άντρας της, τα τέσσερα παιδιά της, δύο αδελφές της, ο αδελφός της, η μητέρα, ο πατέρας της και δώδεκα φίλοι της επίσης γράφτηκαν στην ίδια τάξη, για να μπορούν να επικοινωνούν μαζί της όταν δεν θα μπορεί πια να μιλά και να ακούγεται.

12. Σήμερα, στην 10η επέτειο του γάμου μας, η γυναίκα μου μού έδωσε ένα γράμμα αυτοκτονίας που είχε γράψει όταν ήταν 22 χρονών, ακριβώς την ημέρα που γνωριστήκαμε. Και μου είπε: «Όλα αυτά τα χρόνια δεν ήθελα να μάθεις πόσο χαζή και συναισθηματικά ασταθής ήμουν όταν με γνώρισες. Όμως, χωρίς να το ξέρεις, με έσωσες. Σε ευχαριστώ.».

13. Ο παππούς μου έχει μία παλιά μεγάλη φωτογραφία στο κομοδίνο του, που είναι ο ίδιος μαζί με τη γιαγιά μου σε κάποιο πάρτι της δεκαετίας του 1960 και γελάνε. Η γιαγιά μου πέθανε από καρκίνο το 1999, όταν ήμουν 7 χρονών. Απόψε που ήμουν στο σπίτι του, με έπιασε να χαζεύω τη φωτογραφία. Πλησίασε, με αγκάλιασε από πίσω και μου είπε: «Να θυμάσαι, επειδή κάτι δεν κρατάει για πάντα, δεν σημαίνει ότι δεν άξιζε τον κόπο.». Makes Me Think

14. Σήμερα, η μικρή μου αδελφή που είναι αυτιστική είπε την πρώτη της λέξη, στα 6 της χρόνια – το όνομα μου.

Όλγα Ψωμιάδη – Ψυχοθεραπεύτρια, MA Psych.