11 σύντομες ιστορίες που «κρυφακούσαμε» και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.

Οι ιστορίες που θα διαβάσετε παρακάτω είναι γεμάτες με αγάπη, καλή αίσθηση του χιούμορ και καλές πράξεις, που προξενούν χαρά στους ανθρώπους. Τέτοιου είδους ιστορίες πρέπει να μοιράζονται με όλον τον κόσμο.

Ιστορία #1

Είμαι η πιο ευτυχισμένη κόρη του κόσμου. Οι γονείς μου πάντα βρίσκουν έναν διασκεδαστικό τρόπο για να δείξουν την αγάπη τους ο ένας στον άλλον. Για παράδειγμα, το βράδυ που η μαμά μου σηκώνετε για να πάει τουαλέτα ή να πιει νερό, ο μπαμπάς μου σηκώνεται και βάζει πολλά βιβλία και περιοδικά κάτω από το μαξιλάρι της, βάζει την γάτα από πάνω και τα καλύπτει με το πάπλωμα. Μετά, προσποιείται, ότι κοιμάται. Η μαμά μπαίνει μέσα στο δωμάτιο, βλέπει τι έχει κάνει ο μπαμπάς και φωνάζει: “Θα σε σκοτώσω.” Του τραβάει το πάπλωμα και του ρίχνει ένα μαξιλάρι. Του κρατάει μούτρα για μερικά λεπτά και μετά φιλιούνται. Η μαμά μου είναι 50 και ο μπαμπάς μου 55. Ποιος είπε, ότι οι άνθρωποι της μέσης ηλικίας δεν μπορούν να φέρονται σαν παιδιά;

Ιστορία #2

Η γάτα μου έσωσε την ζωή. Έκανα μπάνιο και αυτός καθόταν στον νιπτήρα. Όταν είδα, ότι το νερό κρύωνε λίγο, σηκώθηκα για να γυρίσω την βρύση στο ζεστό. Γλίστρησα και έπεσα. Ξύπνησα χάρη σε κάποια χτυπήματα στο πρόσωπό μου. Από ότι φαίνεται, είχα λιποθυμήσει και παραλίγο να πνιγώ, αλλά ο γάτος μου άρχισε να μιαουρίζει και με χτυπούσε με τις πατούσες του στο πρόσωπο για να ξυπνήσω.

Ιστορία #3

Η κόρη μου είναι τεσσάρων ετών και της αρέσει να περπατάει στην πόλη. Συγκεκριμένα, απολαμβάνει τους μουσικούς τους δρόμου και να τους δίνει ψηλά. Πρόσφατα, είδαμε μερικούς μουσικούς να παίζουν ντραμς στον δρόμο. Η κόρη μου χόρευε μαζί τους για 20 λεπτά και μετά τους έδωσε ό,τι κέρματα είχαμε. Επίσης, τους έδωσε και μερικά γλυκά. Όλοι οι μουσικοί συγκινήθηκαν πολύ.

Ιστορία #4

Έφυγα από το σπίτι μου για να σπουδάσω και τώρα μένω 2.000 χιλιόμετρα. Μιλάω με την μαμά μου τακτικά στο Skype. Μια φορά, είδα, ότι κάτι που έμοιαζε σαν παιδί στην πίσω αυλή. Τελικά, αποδείχτηκε ότι ήταν ο μπαμπάς μου, που προσποιούνταν την φώκια για να μας ενοχλήσει και να με σταματήσει από το να μου λείπει όλη την ώρα.

Ιστορία #5

Ένα απόγευμα ήμουν στον σταθμό των τραίνων και αγόραζα ένα εισιτήριο για να γυρίσω σπίτι. Είχα πάνω μου ακριβώς τόσο κέρματα για το εισιτήριο και το μηχάνημα μου έφαγε μερικά από τα κέρματα. Έψαχνα μανιωδώς τις τσέπες μου για μερικά επιπλέον κέρματα και αναρωτιόμουν “μα που θα βρω ένα ευρώ επιπλέον;” Τότε, άκουσα μια φωνή από πίσω μου “Μεγάλε, εγώ θα σε βοηθήσω.” Γυρνάω και βλέπω έναν άστεγο άντρα που κρατούσε στο χέρι του ένα ευρώ. Τελικά, οι ευγενικές πράξεις συμβαίνουν παντού.

Ιστορία #6

Δεν μου αρέσει καθόλου η σούπα που φτιάχνει ο άντρας μου. Πάντα, την τρώω σιωπηλά με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Μια μέρα, γύρισα σπίτι από την δουλειά και είχε ένα πολύ γλυκό ύφος, όταν έκοβε τα καρότα σε σχήμα καρδιάς. Η σούπα είναι χάλια, αλλά είναι φτιαγμένη με πολλή αγάπη.

Ιστορία #7

Η μαμά μου, μου έδωσε μερικούς σπόρους για να φυτέψω και μου είπε, ότι όταν ανθίσουν τα πρώτα λουλούδια θα συναντήσω τον έpωτα της ζωής μου. Χθες, άνθισε το πρώτο λουλούδι και η γάτα μου το έφαγε. Δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να συμπεράνω από αυτό…

Ιστορία #8

Το 2009, υιοθετήσαμε ένα αγοράκι από ένα ορφανοτροφείο. Ήταν 3,5 ετών. Στο ορφανοτροφείο δεν έδιναν καθόλου γλυκά στα παιδιά. Μια μέρα, πήγαμε στο σούπερ μάρκετ και του είπα “πάρε το καλάθι και ψώνισε ό,τι θέλεις.” Όταν γύρισε, το μόνο που υπήρχε στο καλάθι ήταν ένα πακέτο τσάι και μια σοκολάτα. Από τότε μου ζητάει κάθε τόσο ένα μικρό χαρτζιλίκι. Με αυτά τα χρήματα αγοράζει μερικά γλυκά και έρχεται σπίτι και να μοιράζεται μαζί μας. Του έχω πει πολλές φορές να τρώει μόνος ό,τι αγοράζει, αλλά είναι μάταιο. Λέει, ότι πρέπει να μοιράζεται όλα όσα έχει.

© Диана АникееваΙστορία #9

Όταν πήγαινα στο πανεπιστήμιο, έπρεπε να παίρνω το τραίνο κάθε μέρα, γιατί ζούσα μακριά από την πόλη. Από την πρώτη μέρα, είδα ένα αγόρι που έκανε την ίδια διαδρομή με μένα. Για κάποιο λόγο ήταν σαν να ανταγωνιζόμασταν ο ένας τον άλλον, όταν έπρεπε να αλλάξουμε τραίνο μέσα στο μετρό. Τον πρώτο χρόνο αυτός έβγαινε πάντα πρώτος και κοιτούσε πίσω για να δει αν έφτασα στο τραίνο. Έτσι, το καλοκαίρι έκανα προπονήσεις για να μπορέσω να τον προσπεράσω. Όταν ήρθε ο χειμώνας, αποφάσισα, ότι δεν μπορούσα να περιμένω άλλο και ήθελα να τον γνωρίσω. Έτσι, καθώς ήταν μπροστά μου, έτρεξα του πήρα το καπέλο. Εκείνος μου είπε “Δώστο μου πίσω, έχει κρύο και είμαι καραφλός.” Εγώ γλίστρησα από τα γέλια και έσπασα την μύτη μου και αυτός έπεσε και έσπασε το χέρι του. Και κάπως έτσι γνώρισα τον άντρα μου.

Ιστορία #10

Ονομάσαμε τον σκύλο μου “Πατέρα Τερέζα”, γιατί δεν μπορεί να πει όχι σε κανέναν από τους τετράποδους φίλους του που χρειάζεται βοήθεια. Όλα ξεκίνησαν πέρσι, όταν είχαμε πάει ένα ταξίδι στην εξοχή και γυρνώντας από μια βόλτα του έφερε μαζί του 4 παγωμένα κουταβάκια μαζί με την μητέρα τους. Μετά, άρχισε να σώζει αδέσποτες γάτες. Βασικά, μια από τις αγαπημένες του δραστηριότητες είναι να σώζει αδέσποτα ζώα από τον δρόμο και να τα φέρνει στο σπίτι. Τα γλείφει για να τα καθαρίσει και νομίζω, ότι αν μπορούσε θα τα θήλαζε κιόλας. Μετά, σκέφτηκα και εγώ να σώσω αδέσποτα ζωάκια από τον δρόμο και να τους βρω σπίτι. Ποιος να φανταζόταν, ότι ένας σκύλος θα μπορούσε να κάνει τόσο καλό στον κόσμο; Είμαι τόσο περήφανη γι’ αυτόν!

Ιστορία #11

Είμαι παντρεμένος εδώ και 5 χρόνια, αλλά ακόμα δεν έχω το κουράγιο να πω στην γυναίκα μου, ότι είμαι ο άνθρωπος που πέρασε 2 χρόνια να τσακώνεται μαζί της σε ένα διαδικτυακό φόρουμ σχετικά με τον Χάρι Πότερ.