Υπάρχουν άνθρωποι κομήτες και άνθρωποι αστέρια.

Θα συναντήσεις λογιών λογιών ανθρώπους στη ζωή σου.

Κι αρκετοί ανάμεσά τους θα διεκδικήσουν μια θέση στις στιγμές σου. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

Κάποιοι μπορεί και να μην είναι σίγουροι γιατί θέλουν να το κάνουν, αλλά θα το προσπαθήσουν.

Κάποιοι άλλοι το μόνο που ξέρουν είναι πως κάτι ξεχώρισαν σε σένα και θέλουν να προσδιορίσουν αυτό το «κάτι».

Ο χρόνος θα κρίνει σε ποια ομάδα ανθρώπων ανήκουν όλοι αυτοί που θα σε περιτριγυρίσουν. Βλέπεις, υπάρχουν οι άνθρωποι – κομήτες.

Αυτοί που εισβάλλουν στη ζωή σου με μια συναισθηματική υπερβολή και ένα υπερβολικό ενδιαφέρον, όπως τα παιδιά που ανακαλύπτουν ένα καινούριο παιχνίδι.

Κομήτες που θα σβήσουν πολύ γρήγορα, όπως το παιδί βαριέται γρήγορα κάθε καινούριο του παιχνίδι.

Οι άνθρωποι κομήτες είναι περιστασιακοί, θορυβώδεις, αναξιόπιστοι, συναισθηματικά ανώριμοι. Όχι απαραίτητα όλα αυτά μαζί, αλλά σε πιθανούς συνδυασμούς. Υπάρχουν όμως και οι άνθρωποι – αστέρια.

Αυτοί που φωτίζουν διακριτικά, αλλά σταθερά τα βήματα, τις προσπάθειες, τις χαρές και τους φόβους σου.

Άνθρωποι που σε επέλεξαν γι’ αυτό που πραγματικά είσαι κι όχι γι’ αυτό που νομίζουν πως είσαι. Άνθρωποι που νιώθουν περήφανοι να στέκονται δίπλα σου, που απολαμβάνουν το φως και ανέχονται τα σκοτάδια σου.

Άνθρωποι που ξέρουν να αναγνωρίζουν την αυθεντική συναισθηματική έκφραση και να εκτιμούν την αυθεντική ανθρώπινη παρουσία.

Αυτούς τους ανθρώπους – αστέρια να τους αγαπάμε και να τους προσέχουμε λίγο περισσότερο.

Γιατί έχουμε ανάγκη το δικό τους φως κάθε φορά που ένας κομήτης σβήνοντας θα σκοτεινιάζει για λίγο τα γύρω ή τα μέσα μας.

Κι όσο για μας τους ίδιους, δεν έχουμε παρά να επιλέξουμε τι άνθρωπος θα θέλαμε να είμαστε. Κομήτης ή αστέρι. Της Γεωργίας Ανδριώτου.