Το πιο παλιό καφενείο της Ελλάδας άνοιξε το 1785 και δεν έκλεισε ποτέ

Στην κορυφογραμμή του Νότιου Πηλίου, σε υψόμετρο 310 μέτρων με άπλετη θέα προς τον Παγασητικό κόλπο, βρίσκεται το αρχοντοχώρι του Νοτίου Πηλίου Λαύκος.

Πρόκειται για ένα πανέμορφο χωριό, με εντυπωσιακή μεγάλη πλατεία, πετρόκτιστες βρύσες και πλακόστρωτα καλντερίμια μέσα από τα οποία ο επισκέπτης μπορεί να ανακαλύψει γνήσια πηλιορείτικα αρχόντικα.

Περπατώντας στις ανθισμένες γειτονιές του χωριού, οι όμορφες μυρωδιές από τις αυλές των σπιτιών και των βοτάνων που ευδοκιμούν σε κάθε γωνιά του Λαύκου αλλά και όλου του Πήλιου, είναι η πιο όμορφη ανάμνηση που θα θυμάσαι για πάντα.

Για την ονομασία του χωριού υπάρχουν πολλές εκδοχές και απόψεις, η επικρατέστερη όλων όμως αναφέρει πως προέρχεται από την λέξη “γλαύκος” που σημαίνει καθαρός, φωτεινός, όπως άλλωστε και ο ορίζοντας του Λαύκου.

Όλα ξεκίνησαν στα τέλη του 15ου αιώνα, όταν εμφανίστηκαν οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού, οι οποίοι αρχικά εγκαταστάθηκαν στην ρεματιά της Παλιόβρυσης, φοβούμενοι τους επιδρομείς (Τούρκους και πειρατές).

Στην συνέχεια, καθώς τα χρόνια περνούσαν και οι συνθήκες σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο παρουσίαζαν βελτίωση, άρχισαν να αυξάνονται οι κάτοικοι του χωριού.

Πανέμορφα αρχοντικά ξεπρόβαλαν από κάθε σημείο του χωριού, τα οποία διατηρούνται με μικρές επεμβάσεις μέχρι και σήμερα.

Στο κέντρο του χωριού δεσπόζει η πλατεία με τα γιγάντια σκιερά πλατάνια και τα μαγαζάκια.

Ανάμεσα σε αυτά βρίσκεται και το καφενείο του Φορλίδα, το παλιότερο (σύμφωνα με το greekgastronomyguide) καφενείο της Ελλάδας.

Σκοτεινό, αλλά με περίεργες ζώνες φωτός από τα μικρά παράθυρα, ένα δάπεδο από παλιά τσιμεντοκονία, στους τοίχους στρώσεις αλλεπάλληλες λουλακιού και ένα ταβάνι που αντέχει με κόπο το βάρος της ιστορίας τόσων χρόνων.

Το καφενείο που άνοιξε το 1785 και από τότε δεν έκλεισε ποτέ, υπήρξε κουρείο και καφενείο μαζί στο παρελθόν.

Την εποχή που ο επάνω όροφος λειτουργούσε σαν χάνι, είχε φιλοξενήσει τον Παπαδιαμάντη ντυμένο καλογερόπαιδο, αλλά και τον Βάρναλη όταν ήταν λυκειάρχης στη γειτονική Αργαλαστή.

Παλιές ψάθινες καρέκλες, τραπεζάκια με μάρμαρα Πηλίου και στη μέση η ξυλόσομπα.

“To μαγαζί έχει την ιστορία του. Στην γωνία στο βάθος έπινε το κρασάκι του ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, το «καλογεροπαίδι» όπως τον έλεγαν, όταν ερχόμενος από την Σκιάθο, αποβιβαζόταν στον Πλατανιά, διανυκτέρευε στο Χάνι που βρίσκονταν στον όροφο του καφενέ και από κεί με τα πόδια έφθανε στην Μηλίνα, όπου τον παρελάμβανε το καΐκι για τον Βόλο. Μέχρι το 1960 η σύνδεσή μας με τον Βόλο γινόταν μέσω θαλάσσης. Σύχναζαν και άλλες προσωπικότητες στον καφενέ μας. Ο Βάρναλης που ήταν γυμνασιάρχης στην Αργαλαστή, αλλά και ο Δερμούζος διευθυντής στο Παρθεναγωγείο Βόλου», λέει ο τωρινός ιδιοκτήτης ο κυρ Μανώλης, η έβδομη γενιά Φορλίδων.

Το καλοκαίρι ο πάντα ευγενικός και χαμογελαστός κύριος Μανώλης σερβίρει καφέ και αναψυκτικό κάτω από τα 9 πλατάνια της πλατείας και τον χειμώνα εντός του καφενείου, γύρω από την ξυλόσομπα, με τις παλιές φωτογραφίες στους τοίχους να σε ταξιδεύουν στο παρελθόν.