Η Ιερουσαλήμ της Ελλάδας: Το νησί με μια από τις ωραιότερες Χώρες του Αιγαίου

Την πρώτη φορά που θα επισκεφθείτε την Πάτμο θα αισθανθείτε το νησί αυτό να σας κερδίζει με την γαλήνια μυστηριακή ατμόσφαιρα του και το ιδιαίτερο φως που εκπέμπει.

Το να ζεις στην Πάτμο είναι ευλογία. Οι αργοί ρυθμοί της σε παρασέρνουν ενώ ο αέρας της κάθε εποχής σε εμπνέει με διαφορετικό τρόπο.

Η θάλασσά της σου δίνει ζωή και ο ήλιος μοιάζει να λάμπει με περισσότερες αχτίδες που σε κάνουν να νιώθεις μοναδικός και ζωντανός.

Οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν την ενέργεια και τον μαγνητισμό της ατμόσφαιρας, είναι ένα γεωφυσικό φαινόμενο που δεν μπορούν όλοι να νιώσουν ή να δουν.

Η Πάτμος δεν είναι ένα μεγάλο νησί, αλλά είναι ένα από τα πιο γνωστά της Ελλάδας.

Εδώ, στο φημισμένο σπήλαιο που βρίσκεται μεταξύ της πρωτεύουσας του νησιού, της Χώρας, και του λιμανιού, της Σκάλας, συνέγραψε σύμφωνα με την παράδοση ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης.

Μικρές πεδιάδες και κοιλάδες εναλλάσσονται με εντυπωσιακούς βράχους, που υψώνονται σαν κάστρα στις κορυφές και τις πλαγιές των λόφων, σε μια προσπάθεια να ξεπεράσουν σε ομορφιά το καστρομονάστηρο του Aγίου Iωάννη του Θεολόγου, που δεσπόζει σε όλο το νησί.

Κτισμένο από την ντόπια γκρίζα πέτρα, το κάστρο έρχεται σε αντίθεση με τα κάτασπρα αρχοντόσπιτα που κρέμονται γύρω του σαν σπάνιο περιδέραιο.

Η Πάτμος συμπεριλαμβάνεται στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Η Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου με τους ανεκτίμητους θησαυρούς της, καθώς και η διατήρηση του παραδοσιακού οικισμού της Χώρας που κτίστηκε τον μεσαίωνα και το Σπήλαιο της Αποκάλυψης ήταν από τους βασικούς λόγους που η Πάτμος είχε αυτή την σημαντική διεθνή διάκριση.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, η Πάτμος ήταν ένα δώρο από τον Δία για την κόρη του Άρτεμη, θεά του κυνηγιού και των νεαρών γυναικών.

Η Άρτεμη λατρευόταν εδώ κατά την αρχαιότητα και το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη χτίστηκε στο μέρος του αρχαίου ναού.

Οι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν την Πάτμο ως χώρος εξορίας, και αυτός είναι ο λόγος που ο Άγιος Ιωάννης κατέληξε εδώ όταν εξοστρακίστηκε από το Ρωμαίο κυβερνήτη της Μιλήτου επειδή έκανε κήρυγμα για τη χριστιανική πίστη το 95 μΧ.

Το νησί είχε σχεδόν εγκαταλειφθεί κατά τα βυζαντινά χρόνια και παραχωρήθηκε στον μοναχό Χριστόδουλο, που άρχισε να σχεδιάζει το μοναστήρι το 1088, από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Αλέξιο Κομνηνό.

Τον 11ο αιώνα οι εργασίες για το μοναστήρι άρχισαν, και η εξουσία του επεκτάθηκε και πέρα από τα σύνορα του νησιού, σε τέτοιο βαθμό που η Πάτμος δεν κατακτήθηκε ποτέ από τους Τούρκους και τους Ενετούς.

Μονή  Αγίου  Ιωάννη

Το καστρομοναστήρι ορθώνεται στην κορφή του λόφου στεφανώνοντας με τα στιβαρά του γκριζόμαυρα τείχη, την κατάλευκη χώρα. Ορατό από μακριά, πραγματικά υποβάλλει με την παρουσία του και μαγνητίζει το βλέμμα καθώς ανάλογα με το φως του  ήλιου αλλάζει πρόσκαιρα χρώματα και αποχρώσεις.

Στη θέση που βρίσκεται σήμερα η μονή, κατά την αρχαιότητα υπήρξε λαμπρός  ναός αφιερωμένος στη Σκυθία Άρτεμη. Ιδρυτής του μοναστηριού ήταν ο μοναχός Χριστόδουλος που τον 11ο αιώνα έρχεται στην Πάτμο, έχοντας στα χέρια του χρυσόβουλο του αυτοκράτορα Αλεξίου Α’ για παραχώρηση του νησιού σε αυτόν. Οι παροχές προνομίων συνεχίστηκαν -εξαίρεση από τους φόρους, απαλλαγή των κατοίκων από την υποχρέωση  στράτευσης κ.α-.

Όμως καθώς ο τόπος ήταν ξερός και άγονος και τα καλύτερα κτήματα ήταν μοναστηριακά, οι κάτοικοι σύντομα στραφήκαν στη θάλασσα.Σιγά -σιγά γύρω από το κραταιό μοναστήρι άρχισε να στήνεται  ολόκληρη πολιτεία.

Η μονή,  βασιλική σταυροπηγιακή, αφιερώθηκε στο Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο ο οποίος εμπνεύσθηκε την πολυσυζητημένη “Αποκάλυψη” όταν εξόριστος εγκαταστάθηκε στην Πάτμο. Θα περιηγηθείτε –μαζί με δεκάδες ακόμη επισκέπτες- στους χώρους του και τελικά θα καταλήξετε στο εκκλησιαστικό μουσείο, ένα από τα σημαντικότερα του είδους στην Ελλάδα με σπάνια εκθέματα.

Η πλούσια βιβλιοθήκη της μονής θεωρείται από τις  καλύτερες της Ανατολής και περιλαμβάνει περίπου 4000 χειρόγραφα και έντυπα εκκλησιαστικού και θεολογικού περιεχομένου, τα περισσότερα στην ελληνική γλώσσα γραμμένα, από τον 6ο μέχρι και  τον 19ο αιώνα.