«Η Αθήνα είναι για να την περπατάς»

«Τρεχάτε ποδαράκια μου!», που έλεγε και ο Βέγγος. Οχι, δεν ισχύει παντού ότι όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια, γιατί υπάρχουν κι αυτοί που δεν έχουν αυτοκίνητο.

Βασανιστήριο η κατάσταση να πρέπει να δουλέψεις στο κέντρο της Αθήνας και να πρέπει να περπατάς, να περιμένεις για λεωφορείο, για μετρό, για τρόλεϊ κι έπειτα να ξαπαπερπατάς. Είναι στιγμές που δεν αντέχονται. Ειδικά αν κάνει κρύο, βρέχει κι εσύ πρέπει να βρεθείς συνεπής στο ραντεβού σου, κυριλέ ντυμένος κι ατσαλάκωτος.

Τι να γίνει, δε βρίσκονται όλοι στην πλεονεκτική θέση να έχουν αυτοκίνητο. Ειδικά στις μέρες μας που η βενζίνη είναι ακριβή, το ξανασκέφτεσαι πολλές φορές και παρόλο που είσαι ο τύπος «δεν αντέχω να περπατάω», αποφασίζεις να χρησιμοποιήσεις τα  «μαγικά» σου πόδια και να διανύσεις μερικές αποστάσεις. Επίσης, είναι και η κίνηση και το θεματάκι με το παρκάρισμα. Τελικά προκύπτουν όλο και περισσότεροι λόγοι για να πας κάπου με τα πόδια.

Μην ξεκινάς απ’ το σπίτι με αυτό το απαθές βλέμμα και την απογοήτευση απλωμένη στο πρόσωπό σου. Ξεκίνα με χαμόγελο κι αν δεν μπορείς, γιατί σκέφτεσαι πώς θα τα προλάβεις όλα ή τον εργοδότη που σου προκαλεί άγχος ,όταν θα αρχίσεις να περπατάς, θα τα δεις όλα αλλιώς.

Με το που ξεκινάς τα πρώτα βήματα έξω απ’ το σπίτι ένα αίσθημα ανακούφισης σε πλημμυρίζει σταδιακά. Σκέφτεσαι όλα σου τα θέματα, προβληματικά και μη και τα βάζεις σε τάξη. Έχεις όλο το χρόνο στη διάθεσή σου κι είσαι αφοσιωμένος στις σκέψεις σου, χωρίς να πρέπει να συγκεντρωθείς στο τιμόνι και στην κίνηση.

Περπατάς και χαλαρώνεις, βάζεις και τα ακουστικά στα αυτιά σου κι ακούς την αγαπημένη σου μουσική. Δεν υπάρχει πιο όμορφο ελιξίριο απ’ το βάδην. Σε αναζωογονεί, σε γεμίζει δύναμη. Όταν νιώθεις χαμένος και πελαγωμένος, περπατάς και παίρνεις βαθιές ανάσες ενισχυτικές που σου προσθέτουν δύναμη κι ελπίδα.

Καθώς περπατάς, ό,τι καιρό και να κάνει, απολαμβάνεις τους ήχους γύρω σου. Ακούς συνομιλίες άλλοτε αστείες, άλλοτε σοβαρές, ακούς τη φωνή του κόσμου. Πολλές φορές θες να συμμετέχεις στις συζητήσεις των περαστικών, να τους πεις πόσο συμφωνείς ή διαφωνείς. Ανακαλύπτεις πως όλοι έχουμε πάνω-κάτω τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες ανησυχίες.

Γελάς με ανθρώπους που φαίνονται να περνούν όσα εσύ έχεις ήδη προσπεράσει, θες να τους πεις πως να μην ανησυχούν, όλα περαστικά είναι. Ειδικά όταν ακούς συζητήσεις μικρών παιδιών στο δρόμο, σου φέρνουν αναμνήσεις μιας άλλοτε παιδικής αθωότητας και χαμογελάς.

Ύστερα παρατηρείς. Εκατοντάδες εικόνες αποθηκεύονται στο νου σου. Καταστήματα που σταματάς να χαζέψεις μια φοβερή ζακέτα που σε εντυπωσίασε ή ένα ζευγάρι παπούτσια που σου είναι απαραίτητα σε εκείνο το τραπέζι που θες να πας. Περνάς από πάρκα, γεμάτα δέντρα και παιδιά που παίζουν, σπάζοντας τη μουντάδα του ατελείωτου μελαγχολικού γκρίζου της πόλης. Παρατηρείς κι ανθρώπους, άλλους χαρούμενους κι άλλους λυπημένους, άλλους ήσυχους κι ήρεμους κι άλλους βιαστικούς κι αγχωμένους. Παύεις να νιώθεις μόνος.

Επίσης το περπάτημα είναι μια πολύ καλή γυμναστική. Νιώθεις ευεξία όταν γυρίζεις σπίτι κι ας έχουν λιώσει τα παπούτσια σου στο πήγαινε-έλα και στο τρέξιμο για να προλάβεις και να μην αργήσεις. Όσο κουρασμένος και να ‘σαι τουλάχιστον είσαι υγιής. Έχεις κάψει θερμίδες και το κυκλοφορικό σου δουλεύει σωστά.

Στην τελική και να διανύεις πολλές αποστάσεις και να τρέχεις σαν παλαβός, δεν κινδυνεύεις από πιθανό τρακάρισμα ή διαπληκτισμό με άλλους οδηγούς. Είσαι εσύ και τα πόδια σου κι έχεις την ευθύνη μόνο του εαυτού σου. Ζεις μια περιπέτεια καθημερινή που όμως το τέλος της είναι αίσιο, γεμάτο θετικά συναισθήματα.

Όταν περπατάς, γνωρίζεις καλύτερα τους δρόμους, τα σοκάκια, μαθαίνεις κρυμμένα μυστικά. Γνωρίζεις ανθρώπους καμιά φορά, μαθαίνεις για παραστάσεις αλλά και πού έχει το καλύτερο σουβλάκι. Είναι πιο εύκολο να σταματήσεις όπου θες να ρωτήσεις, να παρατηρήσεις, να αφουγκραστείς. Όλα αυτά δε θα μπορούσες να τα κάνεις με το αυτοκίνητο, στα σίγουρα.

Πόσο σημαντικά είναι επομένως να περπατάς! Μόνο θετικά μπορεί να σου προσφέρει κι ας γκρινιάζεις πως δεν αντέχεις άλλο. Στο τέλος της ημέρας πας να κοιμηθείς ήρεμος, χωρίς σκοτούρες κι υπερένταση, αφού ξέρεις πως αύριο που θα ξαναπερπατήσεις θα βρεις τις λύσεις σου.

Κατά βάθος, λοιπόν, γουστάρεις που πας παντού με τα πόδια.