Εδώ θα δείτε νεράιδες.. Το χωριό με την μαγική θέα στην ωραιότερη γέφυρα της Ελλάδας

Εάν θέλετε να συναντήσετε Νεράιδες στην Ελλάδα το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να διασχίσετε μια από τις μεγαλύτερες γέφυρες της χώρας μέχρι να φτάσετε σε ένα μαγικό χωριουδάκι πραγματικό αριστούργημα!
Ήταν Νοέμβρης του 1976 όταν έγιναν τα εγκαίνια της μεγαλύτερης για την εποχή σε μήκος γέφυρας στην Ελλάδα μα και στα Βαλκάνια, με το συνολικό της μήκος να φτάνει τα 1372 μέτρα και το πλάτος της τα 13.

Η Υψηλή Γέφυρα Σερβίων έγινε για να ενώσει τις δυο όχθες της νεοδημιούργητης τότε τεχνητής λίμνης Πολυφύτου, μιας μακρόστενης τεχνητής λίμνης στην κοιλάδα του ποταμού Αλιάκμονα, αλλάζοντας για μια ακόμα φορά τον γεωμορφολογικό χάρτη της χώρας. Μάλιστα, για πολλά χρόνια μετά την κατασκευή της, θεωρούνταν ως μια εκ των μεγαλυτέρων σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Όταν ξεκίνησαν τα έργα για την κατασκευή της το 1972, η λίμνη δεν είχε πάρει ακόμα το τελικό της σχήμα, με αποτέλεσμα τα πέδιλα από τις 27 γιγάντιες κολώνες της, να χτιστούν σε στέρεο έδαφος όπως και η θεμελίωσή της. Το τοξωτό της σχήμα μα και το κενό εσωτερικό των στηλών της, αποτέλεσαν στοιχείο ασφάλειας και σταθερότητας, σε σχέση μάλιστα με όλες τις προηγούμενες γέφυρες που το μήκος τους δεν ξεπερνούσε τα 250μ και ήταν ευθύγραμμες.

Στα πέδιλα και τα αναχώματα της θεμελίωσης χρησιμοποιήθηκε αμμοχάλικο από το υπάρχον φυσικό υλικό του ποταμού, ενώ τα συνολικά υλικά που συντέλεσαν στην κατασκευή ήταν ισχυρό σκυρόδεμα, σίδερο και χάλυβας. Σήμερα αποτελεί τμήμα της Εθνικής Οδού Κοζάνης-Λάρισας, και μια εκ των δυο γεφυρών που περνούν πάνω από τα νερά της τεχνητής λίμνης Πολυφύτου.

Όμως η κατασκευή της λίμνης υπήρξε μοιραία, καθώς ανάγκασε δια της βίας με το κλείσιμο του φράγματος, τους κατοίκους του οικισμού της Νεράιδας να μεταγκατασταθούν.

Η ιστορία τους μεγάλη, ξεκινά από τον το ΝΑ Πόντο στην περιοχή Σεβάστεια, όπου με την ανταλλαγή του 1922 αφήνουν όλα τους τα υπάρχοντα και με μια βαλίτσα στο χέρι εγκαθιστώνται κοντά στα Λεύκαρα Κοζάνης. Μα το 1929 αποφασίζουν να κατέβουν το λόφο, και να στήσουν το σπιτικό τους από την αρχή, κοντά στον ποταμό Αλιάκμονα, εκμεταλλευόμενοι την εφορία που τους προσέφερε το υγρό στοιχείο του ποταμού.

Καλλιεργούν τα χωράφια τους και ασχολούνται με την κτηνοτροφία, έχοντας μια καλή ζωή σε έναν παραμυθένιο τόπο, που ο τότε Δεσπότης Κοζάνης Ιωακείμ εντυπωσιασμένος ονομάζει Νεράιδα.

Μα η ιστορία του χωριού και των κατοίκων μέλλει να αλλάξει. Το 1974 το χωριό κομματιάζεται και οι κάτοικοι με ελάχιστες αποζημιώσεις αναζητούν για τρίτη φορά νέο τόπο.

Πολλοί από αυτούς εγκαταστάθηκαν στο σημερινό λόφο της Νεράιδας, καθώς και στο Πλατύ Ημαθίας, στην Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στην Κοζάνη ενώ υπήρξαν αρκετοί που ξενιτεύτηκαν.

Η σημερινή Νεράιδα είναι ένα πανέμορφο χωριό που ατενίζει καθημερινά το παρελθόν της στα πεντακάθαρα νερά της λίμνης που αλλάζουν χρωματισμούς με βάση τις διαθέσεις του καιρού. Πότε μπλε, πότε γκρι, πότε πράσινα, μερικές φορές άγρια μα τις περισσότερες ήρεμα και γαλήνια.

Και όταν μετά τις ασταμάτητες βροχές της περιοχής, αντικατοπτρίζεται σε αυτήν το πανέμορφο ουράνιο τόξο, τότε γίνεται μαγική, προσφέροντας το καλύτερο θέαμα της, σε μια προσπάθειά της να εξιλεωθεί για όλα όσα άθελά της προκάλεσε.