Δε θέλω να με αγαπάς. Nα με σέβεσαι θέλω

Δεν θέλω να με αγαπάς, να με σέβεσαι θέλω…Γιατί στο όνομα της αγάπης έχουν διαπραχθεί τα στυγερότερα εγκλήματα, έχουν γκρεμιστεί τα πιο όμορφα όνειρα και αιμορραγούν αδιάκοπα οι πιο βαθιές πληγές.

Στον βωμό της έχουν θυσιαστεί οι μεγαλύτεροι έρωτες, έχουν αποθέσει τα σημάδια τους βαθιά χαρακωμένες ψυχές, έχουν γίνει οι αισχρότερες ιεροσυλίες και έχουν αθετηθεί χιλιάδες υποσχέσεις αιώνιας πίστης και αφοσίωσης…

@Vladimir Volegov

Την ένιωσα την αγάπη… Αισθάνθηκα  τους δυνατούς κτύπους της να τρυπάνε το στήθος μου και να ρημάζουν την  ραγισμένη καρδιά μου. Την είδα να περιπλανάται αδιάκοπα στο κουρασμένο μου σώμα καταβάλλοντας το από τον πόνο, την συνάντησα  να γυρνάει άσκοπα στο ταλαιπωρημένη μου οντότητα σπαράζοντας τα σωθικά μου..

Ταξίδεψε η ύπαρξη μου στους δρόμους της, βασανίστηκε στην διαδρομή για την Ιθάκη της και κουράστηκε από την επίπονη οδύσσεια της..

Χρόνια παρέσερναν την ευαίσθητη ψυχή μου τα συναισθήματα της στις συμπληγάδες πέτρες τσακίζοντας την σε χίλια κομμάτια, αμέτρητες φορές την πετούσαν οι ασκοί των μεγάλων λόγων ψηλά αφήνοντας την να γκρεμοτσακιστεί σε απόκρημνα βράχια. Πολλές φορές σαγηνεύτηκε η ύπαρξή μου από το τραγούδι των Σειρήνων με τις όμορφες λέξεις του ραγίζοντας μπροστά στην πραγματική του ασχήμια, βούλιαζε στη Χάρυβδη των αιώνιων υποσχέσεων και πνιγόταν μέσα στο χάος της ψευτιάς και της υποκρισίας τους, έχανε τον χρόνο της επουλώνοντας πληγές  από μάγισσες Κίρκες που βρέθηκαν στο δρόμο της. Και κάθε φορά κομματιαζόταν από τους επίδοξους μνηστήρες που την περιέβαλαν στοχεύοντας στην καταστροφή της.

Με έχουν κουράσει οι μεγάλες αγάπες…

Αυτές που έρχονται να φωτίσουν για λίγο το μαύρο της ζωής σου και χάνονται σαν διάττοντες αστέρες στα πυκνά σκοτάδια σου, που κτίζουν πάνω στα ερείπια σου για να σε δουν να καταστρέφεσαι από την αρχή, που ανάβουν φωτιές να σε ζεστάνουν από το κρύο για να κάψουν ότι έχει απομείνει από σένα, που σε ανασταίνουν με το φιλί της ζωής και σε σκοτώνουν κλέβοντας την τελευταία σου  ανάσα…

Βίωσα τους μεγάλους έρωτες…

Αυτούς που ξεγυμνώνουν το είναι σου και κατατρώνε σαν γάγγραινα την σάρκα και τα οστά του, που σου σμιλεύουν το κράμα της ψυχής και απομυζούν το αίμα της, που δηλητηριάζουν τα εσώψυχα σου χωρίς αντίδοτο, που σε τυλίγουν στον ιστό τους και σε παγιδεύουν σε αδιέξοδα, χωρίς διαφυγή…

Δεν πιστεύω στις αιώνιες υποσχέσεις λατρείας…

Αυτές που έρχονται να ντύσουν με ακριβά ρούχα  την  υπόσταση σου και φεύγουν παίρνοντας τη ρακένδυτη επένδυση της καρδιάς σου, εγκαταλείποντας σε γυμνή και λαβωμένη, να ξεδιψάσουν στην έρημο σου αρπάζοντας  τις τελευταίες σταγόνες ελπίδας σου, διαφαίνονται σαν ουράνια τόξα στον συννεφιασμένο ουρανό σου και σε αφήνουν μόνη και αβοήθητη στις πρώτες καταιγίδες, σου βαλσαμώνουν τις πληγές για να μπήξουν βαθύτερα το δικό τους μαχαίρι.

Για αυτό σου λέω.. Να με σέβεσαι θέλω.. Δεν θέλω να μ’ αγαπάς..

Γιατί μόνο όταν με σέβεσαι θα με προσέχεις, θα με νοιάζεσαι,  θα είσαι ειλικρινείς και αυθεντικός.  Μόνο όταν με εκτιμάς, θα με καταλαβαίνεις, θα νιώθεις τις ανάγκες μου, θα με ακούς και θα με στηρίζεις.. Μόνο όταν με υπολογίζεις , θα με φροντίζεις, θα με βοηθάς, θα μοιράζεσαι..

Μόνο τότε δεν θα με ζηλεύεις, δεν θα με απατάς, δεν θα μου λες ψέματα, δεν θα μου θυμώνεις, δεν θα με πονάς, δεν θα με χτυπάς, μόνο τότε δεν θα με εγκαταλείψεις ποτέ….

Δεν σου ζητάω αγάπη… μονάχα σεβασμό..

Γιατί στο όνομα της αγάπης έχουν διαπραχθεί τα αισχρότερα εγκλήματα και στον βωμό της οι μεγαλύτερες θυσίες..

Της Λίτσας Φιλίππου