Το άρωμα των Αγίων!

Όχι.όχι. Δεν κληρονόμησε τον έρωτα για τα της εκκλησίας απ’το σπίτι της.Βλάστημος ο πατέρας κι η μάνα της η άγνοια προσωποποιημένη.Στο διάβα της ζωής της θέλησε μέσ’την αναζήτησή της κι ανακάλυψε την ομορφιά της αγάπης Του ή μάλλον η Ομορφιά πήγε και τη βρήκε καθ’οδόν στα εικοσιοχτώ της.

Μάνα πια και η ίδια,αναρωτήθηκε τί είχε να μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά της και τί νόημα είχε η ζωή της με τόσες περιπέτειες και ταξίδια,με ξενύχτια και δήθεν έρωτες και μια μέρα αποφάσισε να τα βρεί με τον Θεό των παιδικών βιβλίων και των παππούδων της. Το πως θα σας το διηγηθώ ίσως άλλη φορά.

Είχε,που λέτε,πάθος με τ’αρώματα. Μια τεράστια συλλογή από μπουκαλάκια,περίτεχνα στολισμένα ,διαφόρων εταιριών. Στεκόταν με τις ώρες,τ’άνοιγε ένα ένα και με βαθειές εισπνοές ρουφούσε τ’αρώματα.

Όταν πρωτοπήγε στο μοναστήρι του Προδρόμου,ένας δόκιμος μοναχός γιατρός,καλή του ώρα του Σταμάτη,είναι στ’ ‘Αγιον όρος πιά,της πρότεινε να πάνε στο εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου Χριστιανουπόλεως,έξω απ’το προαύλιο του μοναστηριού ,να προσκυνήσουν τ’Αγια λείψανα .
Πάμε,του απάντησε και κίνησαν ν ανεβαίνουν το μονοπάτι. Σαν μπήκαν στο εκκλησάκι ,ο δόκιμος άνοιξε τη λάρνακα του Αγίου κι έσκυψε να προσκυνήσει. Έσκυψε κι εκείνη,λίγο μιμούμενη την κίνηση,όπως όλοι όσοι πρωτομπαίνουν σ’έναν καινούριο χώρο.

Αλλά,Θεέ μου, τί ήταν αυτό το θεσπέσιο άρωμα που ήρθε στη μύτη της ! Τί βάζετε για να μυρίζει τόσο όμορφα,ρώτησε τον δόκιμο. Τίποτα , απάντησε εκείνος. Αυτό είναι το άρωμα των Αγίων!

Έμεινε έκπληκτη.

Κι όταν πια επέστρεψε στο σπίτι της,πήρε τη συλλογή της και την πέταξε στα σκουπίδια. Κανένα απ’τα πανάκριβα αρώματά της δε συγκρινόταν μ’εκείνο του Αγίου Αθανασίου.
Έκτοτε ,πολλές φορές την επισκεπτόταν ΤΟ άρωμα. Ακόμα κι όταν ταξείδευε πολλά χιλιόμετρα μακριά απ το μοναστήρι,ακόμα κι όταν έκανε τ’απλούστερα της ζωής….
Γιατί παντού κι εν πάση ώρα μας επισκέπτεται Ο Έρωτας!