Τα κριτήρια της μεγάλης ημέρας της κρίσεως

Όλοι θυμόμαστε πόσες μεγάλες αντιδράσεις υπήρχαν αλλά και συνεχίζεται να υπάρχουν, από την προσπάθεια των κυβερνόντων και της σημερινής αλλά και της παρελθούσας, για να επιβάλλουν την υποχρεωτική αξιολόγηση σε όλο τους υπαλλήλους του ευρύτερου αλλά και του στενού Δημόσιου Τομέα.

Η αλήθεια είναι ότι σε κανέναν δεν του είναι ευχάριστο να έχει κάποιον να τον επιβλέπει και από την δική του αξιολόγηση, να εξαρτάται η προαγωγή ή οικονομική και επαγγελματική ανέλιξη και σε μερικές περιπτώσεις, ακόμη και η απόλυση του υπαλλήλου, αν αυτός κριθεί ανεπαρκής.

Ο λαός μας όμως, πολύ σωστά έχει την γνωστή φράση, η οποία ταιριάζει και στο θέμα του δικού μας άρθρου με το οποίο θα ασχοληθούμε παρακάτω :«Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται…!». Έτσι και εδώ στο θέμα της αξιολόγησης, ένας ευσυνείδητος, εργατικός και γνώστης του αντικειμένου της εργασίας του υπάλληλος, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από μία τέτοια διαδικασία. Αυτός που έχει πρόβλημα, είναι το ακριβώς αντίθετο, ο υπάλληλος δηλαδή που δεν είναι συνεπής στο ωράριο και τις απαιτήσεις της εργασίας του, δεν αποδίδει τα αναμενόμενα ή ρίχνει το βάρος σε άλλους συναδέλφους (στην προσπάθειά του να λουφάρει) και ένα σωρό άλλα που σε αυτή την χώρα ξέρουμε δυστυχώς πολύ καλά, με αποτέλεσμα “ο δημόσιος υπάλληλος”, να έχει λάβει γενικά αρνητική έννοια και να είναι συνώνυμο του βολεμένου και αυτού που βρίσκεται να ταλαιπωρεί αντί να εξυπηρετεί τους πολίτες.

Εμείς βέβαια είμαστε Κληρικοί και Θεολόγοι και δεν είναι το θέμα μας φυσικά καθ’ αυτό η αξιολόγηση στον δημόσιο τομέα. Με αφορμή το επιστητό και το καθημερινό, σκοπός μας είναι να πάμε στο υπεραισθητό και σε αυτό που θα ζήσουμε όταν ο Κύριος κρίνει και υλοποίηση. Τα αναφέραμε λοιπόν όλα αυτά, για να λάβουμε αφορμή και να κάνουμε τις γενικές αναλογικές μεταφορές και συγκρίσεις με την “Γενική Κρίση” που θα περάσουμε όλοι, όταν θα έρθει η ένδοξη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας. Λέμε “γενική κρίση”, γιατί ο άνθρωπος όταν κοιμηθεί (όταν πεθάνει κατά την ορολογία του κόσμου) περνά την λεγόμενη μερική κρίση, όπου προγεύεται σε τόπο που ονομάζεται “μέση κατάσταση των ψυχών” αν θα πάει στον παράδεισο και θα βλέπει τον Χριστό ως Φως και θα ευφραίνεται ή αν θα βλέπει το πρόσωπο του Κυρίου ως πυρ και θα κατακαίεται…! Ο απόστολος Παύλος είναι σαφής : «απόκειται τοίς ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις” (Εβρ. 9, 27), αναφερόμενος ακριβώς σε αυτή την μερική κρίση.

Αυτά όμως δεν θα είναι οριστικά, παρά μόνο στην Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου όπου εκεί θα είναι και η τελική κρίση του Χριστού μας, που είναι δίκαιος και θα μας κρίνει εκεί στην κατάσταση εκεί που θα μας βρει όταν μας καλέσει κοντά Του και ευτυχώς για εμάς, η Κρίση του είναι και η φιλανθρωπία του…! Ο Ίδιος ο Χριστός στην περικοπή της μελλούσης κρίσεως κάνει λόγο για την εκ νέου ένδοξη έλευση Του. Λέγει: «όταν έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού» (Ματθ. κε’. 31). Το «όταν» δεν είναι υποθετικό, αλλά χρονικό, που σημαίνει ότι θα υπάρξει χρόνος κατά τον οποίο θα έλθει ο Χριστός στον κόσμο και μάλιστα με δόξα πολλή. Και σε άλλο σημείο ο Χριστός είπε: «και τότε όψονται τον υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλαις» (Μάρκ. ιγ’. 26).Στις Πράξεις των Αποστόλων επίσης διαβάζουμε: «άνδρες Γαλιλαίοι τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς ο αναληφθείς αφ’ υμών εις τον ουρανόν, ούτως ελεύσεται, όν τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν» (Πράξ. α’, 11).

Επομένως, όπως ο σωστός υπάλληλος δεν έχει κανένα πρόβλημα με την αξιολόγηση και είναι πάντα έτοιμος όποτε και από όποιον του γίνει ο έλεγχος, έτσι και ο σωστός συνειδητός Χριστιανός, δεν έχει κανένα πρόβλημα όταν έρθει και γίνει η Δευτέρα Παρουσία και κρίση, αφού σκοπός της ζωής του είναι να ενωθεί με τον Χριστό και αγωνιζόταν να μην έχει εκκρεμότητες (πάθη, αμαρτίες και έχθρες με άλλους ανθρώπους). Τέλος η διαδικασία που γίνεται η αξιολόγηση στο δημόσιο τομέα έχει συγκεκριμένα κριτήρια, αλλά και η γενική κρίση έχει κριτήρια που μας τα διηγήθηκε ο ίδιος ο Κύριος και θυμούμαστε την Κυριακή της Απόκρεω (Ματθ. 25,31-46): Έχει να κάνει με την συμπεριφορά μας απέναντι στους αδελφούς μας (με την πνευματική και όχι την έννοια της συγγένειας εξ΄ αίματος) κατά πόσο δείξαμε ή δεν δείξαμε έλεος: α) στον πεινασμένο για να φάει, β) στον διψασμένο για μα πιεί, γ)στον ξένο μετανάστη που δώσαμε τόπο να μείνει, και τον φιλοξενήσαμε στο σπίτι μας, δ)στον φτωχό που έμεινε γυμνός από ενδύματα και τον ντύσαμε, ε) στον ασθενή που επισκεφθήκατε και φροντίσαμε και στ) στον φυλακισμένο που πήγαμε και επίσης επισκεφθήκαμε και ενισχύσαμε.

Επομένως αδελφοί κλείνοντας, συνειδητοποιούμε όλοι, ότι η μνήμη της έλευσης της ημέρας της κρίσεως και η υλοποίηση των παραπάνω κριτηρίων εκ μέρος μας, μας ωφελούν πνευματικά πολύ, αρκεί όλα να γίνονται από αγάπη και όχι από φόβο μη πάμε στη κόλαση ή από μισθό για να πάμε στον παράδεισο. Κυρίως με ταπεινότητα και όχι με έπαρση, όπως έκανε στην προσευχή του ο Φαρισαίος, απαξιώνοντας τον Τελώνη…!Η κρίση όμως του Κυρίου είναι ανατρεπτική και δικαίωσε τον τελώνη, τον ληστή πάνω στο σταυρό, την μετάνοια της πόρνης και άκουσε την εθνική Χαναναία και όχι άλλους που θεωρούσαν ότι είχαν την Βασιλεία Του Θεού στο τσεπάκι τους…!