Συγκλονιστικό Θαύμα: Έχουν περάσει δυο ημέρες και ψάχνω να βρώ που να κρύψω το δώρο που μου χάρισε η Παναγία!

Εχουν περάσει δυο ημέρες και ψάχνω να βρώ που να κρύψω το δώρο που μου χάρισε η Παναγία.Γράφει ο Θοδωρής…»
Ψάχνω από προχθές έναν άνθρωπο να μιλήσω…Έναν άνθρωπο που να μπορεί να δακρύζει όταν θα του μιλάω για την μητέρα μας την Παναγιά.

Το Σάββατο το βράδυ επέστρεψα από την Τήνο.Πήγα από την Παρασκευυή το βράδυ.Ήθελα να εκπληρώσω ένα τάμα.Να την ευχαριστήσω για την υγεία μου μετά από ένα ατύχημα που είχα με την μηχανή μου πέρυσι τον Αύγουστο.

Δεν μπορούσα να περπατήσω καλά-καλά για δυο μήνες λόγω οσφυαλγίας στην μέση μου.Ο ορθοπεδικός μου είπε τότε ότι μόλις απέκτησα κήλη.Δεν το πίστεψα ποτέ αυτό.Βέβαια είχα πόνους τέτοιους που συνηγορούσαν σε αυτήν την ιατρική άποψη.Παρακάλεσα γονατιστός και εκλιπαρώντας την Παναγιά να με βοηθήσει να ξεπεράσω και αυτήν την δυσκολία.Οι πόνοι αφόρητοι.Μετά από έξι μήνες κατάφερα και ξανανέβηκα στην μηχανή, ξαναασχολήθηκα με το τρέξιμο,με το μπάσκετ.Είχα επανέλθει σχεδόν όπως ήμουν.Φυσικά όταν έκανα «αταξίες», σήκωνα πολλά βάρη, η μέση με θυμόταν και είχα τα πονάκια πάλι.Αλλά όχι αυτό που είχα περάσει τον Αύγουστο του 2011.

Κατάλαβα πόσο τυχερός ήμουν τελικά.Αποφάσισα να πάω στην Παναγιά.Φοβόμουν ότι δεν θα ήθελε να με δει με τόσες αμαρτίες που κουβαλάω.Η ψυχή μου κουβαλούσε τις αμαρτίες της καθημερινότητας και όχι μόνο.Ανάπαυση δεν έβρισκε.Πάλευε κάθε μέρα.Με ποιόν πάλευε όμως, ποτέ δεν το κατάλαβα…Με είχε παρασύρει το ρέμα και κατρακυλούσα συνεχώς,συνεχώς.Είχαν χαθεί οι συμβολές των γερόντων μου να μην πιάνω κουβέντα με τον «γνωστόν».Τον άφηνα να με παρασέρνει…Με πήγαινε όπου ήθελε και εγώ ακολουθούσα χωρίς ενοχές.

Έφτασα στο σημείο να περνάνε από το μυαλό μου τέτοιες σκέψεις προκειμένου να μην θέλω να εκπληρώσω το τάμα μου.

Όπου να γύρναγα το κεφάλι έβλεπα σκοτάδι.Πουθενά φώς.Απελπισία, κατάθλιψη

Δεν μπορούσα, έφυγα.Έφτασα εκεί…Ναι, εκεί…Στον προορισμό που είχα επισκευθεί πριν τρία χρόνια.

Σάββατο πρωϊ.Η ώρα είναι 7.30 το πρωϊ.Είμαι στην Λεωφόρο Μεγαλόχαρης.Δεξιά βλέπω το χαλάκι που είχα ανέβει γονατιστός όταν είχα έρθει.Σκέφτομαι τι να κάνω…Η λογική προσπαθεί να επαναστατήσει και μάχεται με την καρδιά.

Φωνάζει άστον ήσυχο γιατί θέλεις να τον κουράσεις; Γιατί θέλεις να πληγώσεις τα γόνατά του; Ας τον να πάει όρθιος όπως πάνε σχεδόν όλοι…

Τότε νιώθωντας αυτήν την μάχη μέσα μου, ακόμη και αυτήν την στιγμή που έβλεπα το καμπαναριό, άφησα την καρδιά μου να κάνει αυτό που ήθελε, αυτό που ποθούσε, αυτό που αγαπούσε, να βρεί το λαμπερό φως, να φωτιστεί.

Δεν μπορούσε να ζεί άλλο στον ίσκιο όταν είχε γνωρίσει και είχε νιώσει το φως.

Παναγιά μου έρχομαι, περιμενέ με , μην φύγεις, δώσε μου μια ευκαιρία.Τα γόνατα δρασκέλιζαν τον δρόμο στην αρχή γοργά.Στην μέση του δρόμου τα γόνατα πονάνε.Τα χέρια το ίδιο.Σταματώ και βλέπω τα γόνατα μου.Ήδη γδάρθηκαν.Ναι, ναι, ναι δεν με νοιάζει.Πονάω. πονάω, δεν με νοιάζει.Λυγίζω και πέφτω.Δεν με νοιάζει.Συνεχίζω…Ακόμη και χωρίς γόνατα θα πάω.Σέρνοντας.Δεν με νοιάζει πως θα πάω.Δεν με νοιάζω πως θα φθάσω.Αρκεί να μπορέσω να πάω την καρδιά μου εκεί και την αφήσω στα χέρια της Παναγιάς μου.Το μετά δεν με ενδιαφέρει.Ανεβαίνω και κοιτάζω πίσω.Βλέπω τον κακό θοδωρή,βλέπω τον φοβισμένο θοδωρή να με κοιτάω απορρημένος.Σαν να με ρωτά μα τι κάνεις; Πως μπορείς; Τον κοιτάζω απο μακριά και του λέω εγώ δεν είμαι ικανός για τίποτα. ρώτα την Παναγιά εκεί πάνω.Εγώ, δεν έχω απάντηση.Δεν ξέρω αυτήν την στιγμή να σου πω, δεν ορίζω πια την καρδιά μου…Άσε με να συνεχίσω του λέω

Συνεχίζω και ανεβαίνω και τα τελευταία σκαλιά της εκκλησίας.Ο πόνος είναι γλυκός.Τον αντέχω.Φθάνω μπρός στην εικόνα της.Προσεύχομαι…

Ο πάτερ λίγο πριν κοινωνήσει μας καλωσόρισε στην Παναγιά της Τήνου.Είπε ότι «έρχονται από όλη την Ελλάδα, από τον οικουμενικό Χριστιανισμό για να ζητήσουν από την Παναγιά να μεσιτέψει στον «Κύριο».Εναποθέτουν σε Εκείνην, όπως είπε, την ελπίδα τους.Νοιώθουν τον καρδιακό συγκλονισμό.Νοιώθουν την ιερότητα του χώρου.Ας μην μείνουμε αυτό όμως είπε.Όταν επιστρέψουμε πίσω να αλλάξουμε την ζωή μας.Να κάνουμε τον πνευματικό μας αγώνας.Μην αφήσουμε να ξεραθεί αυτό το φυτό που φύτρωσε στην καρδιά μας.Να το ποτίσουμε, να ανθίσει.Έτσι στην άλλη ζωή να μπορούμε στον διάβα μας να μπορέσουμε να συναντήσουμε τον Χριστό, τους Αγίους.»

Λόγια συγκλονιστικά.Λόγια που μιλούν στην καρδιά.Όλων τα μάτια κόκκινα.Κάποιοι δεν αντέχουν και λυγίζουν,Γονατίζουν απο την συγκίνηση και κλαίουν νοερά…Συγκλονίζομαι κι εγώ.Δεν ξέρω λόγια να σας περιγράψω αυτά τα συναισθήματα.Όλοι προσεύχονται.Λένε τον πάτερ ημών, λένε το πιστεύω, και κλαίνε…

Λυγίζω κι εγώ.Δεν αντέχω τόση χαρά, τόση ευτυχία.Παναγία μου τι δώρο μου έκανες σήμερα, μονολογώ.

Ναι, τελικά υπάρχει και ο άλλος κόσμος.Τελειώνει η λειτουργία και ξεκινάνε οι παρακλήσεις.Προσπαθώ να φύγω αλλά δεν μπορώ.Δεν μπορώ.Δεν θέλω να φύγω.Πάω μπροστά στο ιερό και όπως μπορώ ψάλλω κι εγώ.Αυτό που ζω δεν περιγράφεται…Ο κόσμος εκεί.Ναι, είναι όλοι εκεί.Δεν έφυγε κανείς.Πείτε μου σε ποιόν κόσμο είμαι τώρα; Στον αληθινό είμαι τώρα;

Τελειωνει η παράκληση,Κάποιοι πάνε στον Πάτερ να τους διαβάσει ευχή.Άλλοι συμπληρώνουν- γράφουν υπερ υγείας.

Εγώ νοιώθω χαμένος.Δεν ξέρω που να πάω.Δεν θέλω να βγώ έξω από το ιερό,αλλά ούτε θέλω να μείνω μέσα΄.Φοβάμαι ότι θα χάσω την ταπεινότητα μου.

Τελικά καταφέρνω και αποχορώ.Δεν το θέλω όμως.Ξαναγυρνάω γύρω-γύρω από το ιερό.Μια για να ξαναπάρω αντίδωρο, να ξαναπάρω άρτο, να ξαναπάρω αγίασμα

Στην επιστροφή με το καράβι συνεχώς σκέφτομαι αυτά που βίωσα εκεί.Ψάχνω από το βράδυ της Κυριακής έναν Χριστιανό αδελφό, να μιλήσω, να με ακούσει, να με νοιώσει.Δεν τον βρίσκω όμως πουθενά.Εαν αυτά τα πω πουθενά έξω μπορεί να γελάνε και να μειδιάσουν.Δεν άντεξα άλλο.Ήθελα να τα μοιρασθώ μαζί σας επειδή ξέρω ότι είμαστε όλοι εμείς στην ίδια εκκλησία και το άγγιγμα ψυχής θα το νοιώσετε και εσείς όπως κι εγώ.

Ο γιός μου ο οχτάχρονος με ρωτάει:
-γιατί μπαμπά πήγες και προσκύνησες με τα γόνατα και τώρα πονάς;

-Για να πάρω μεγάλο δώρο από την Παναγιά του είπα.

-Που είναι το δώρο με ρωτάει, στο μεγάλο σάκο που κουβαλάς, με ρωτάει

-Όχι του απαντώ. το δώρο το έχω μέσα στην καρδιά μου του απαντώ

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω συνέλθει ακόμη , δεν είναι η σωστή λέξη αυτή, συγχωρέστε με.Έχουν περάσει δυο ημέρες και ψάχνω να βρώ που να κρύψω το δώρο που μου χάρισε η Παναγία.

Θοδωρής.

Υ.Γ. Μετά από μαγνητική διαπιστώθηκε ότι δεν έχω καμιά κήλη αλλά ότι υπάρχει μια πίεση του προτελευταίου δίσκου στον τελευταίο.Εαν αποφεύγω να σηκώνω βάρη δεν θα ξαναντιμετωπίσω πρόβλημα όπως είπε ο ιατρός.Μπορεί να κάνω κήλη εαν ξανασηκώσω μεγάλο βάρος είπε ο γιατρός.

Πηγή: Αγνή Παρθένε Δέσποινα