Προετοιμαζόμαστε για προσευχή, ή αρχίζουμε «γρήγορα –γρήγορα και άντε να τελειώνουμε ;»

H προσευχή μας είναι ένα τηλεφώνημα πρός τον Θεό, τήν Θεοτόκο, ή τούς Αγίους…

Την ώρα που πάει κάποιος να προσευχηθεί, άν αρχίσει απροετοίμαστος και αμέσως την προσευχή του, με εικόνες καί παραστάσεις νωπές ακόμη στο μυαλό του από τις προηγούμενες ασχολίες του, θα διακρίνει και μόνος του ότι και αυτή η σημερινή προσευχή του θα πάει χαμένη καί στερημένη χάριτος προς τον ουρανό…

Ενώ, εάν σταθεί και κάνει μια σύντομη προετοιμασία, δηλαδή λίγο να συγκεντρωθεί, λίγο να ταπεινωθεί ενώπιον του Θεού, λίγο να δει την αμαρτία του, λίγο να μείνει μόνος με τον εαυτό του και να μην αρχίσει απλώς να λέει λόγια, θα κάνει καλύτερα την προσευχή του. Όπως και καθετί, εφόσον αρχίσει καλά, εφόσον αρχίσει σωστά, μέχρι ενός σημείου θα προχωρήσει.
Εάν όμως κάποιος αρχίσει να προσεύχεται πρόχειρα, επιπόλαια, και εκτός πραγματικότητος, τι προσευχή στο τέλος θα είναι αυτή πού θα κάνει, και τι ελπίδες μπορεί να έχει ότι θα ακουστεί από τον Θεό;

++++++++++++++++++++

Και οι σημερινοί πατέρες που ασχολούνται με την ευχή και συνιστούν να λένε οι χριστιανοί την νοερά προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», προτρέπουν καί συμβουλεύουν, πριν αρχίσει κανείς να λέει την ευχή, να ετοιμαστεί πρώτα.
Να σκεφθεί λίγο τον εαυτό του και τις όποιες μικρές, ή , μεγάλες αμαρτίες του παλαιότερες και νεότερες και ότι θα δώσει λόγο όταν θα σταθεί ενώπιον του κριτηρίου του Θεού…
Εάν λοιπόν για να κάνει κανείς τρία λεπτά σωστή προσευχή, χρειάζεται να ετοιμασθεί λιγάκι, πόσο μάλλον χρειάζεται να ετοιμασθεί κανείς, για να έλθει π.χ. στην εκκλησία; Ξεκινάει κανείς, αλλά… στον δρόμο κουβεντιάζει. Φθάνει μέχρι και την πόρτα της εκκλησίας, και συνεχίζεται η κουβέντα.
Έτσι μπαίνει μέσα στην εκκλησία ανέτοιμος, χωρίς να έχει γίνει καμιά προετοιμασία. Τι προετοιμασία; Να σκέπτεται ότι πηγαίνει στην εκκλησία, ότι χρειάζεται να αφήσουμε «πάσαν την βιοτικήν μέριμναν», ότι θα είναι κανείς εκεί μαζί με όλους τους πιστούς ενώπιον του Θεού, με μόνο τον Θεό.
Έστω· ως την πόρτα δεν έγινε καμιά προετοιμασία. Μπορεί κανείς μπαίνοντας μέσα να διαθέσει τουλάχιστον ένα λεπτό, για να σκεφθεί: Πού είναι τώρα, και ενώπιον τίνος είναι; Τι ήρθε να κάνει εδώ; Πού κάθισε; Πώς κάθισε; Πόσο θα μείνει εδώ;
Και φυσικά δεν ήρθε απλώς, για να έρθει και να φύγει· δεν ήρθε, για να φύγει, όπως ήρθε. Πρέπει να γίνει μια αλλαγή μέσα του, πρέπει “κάτι να του συμβεί εσωτερικά” ειδ΄άλλως καί σήμερα απέτυχε ! .
Όταν τα σκεφθεί κανείς αυτά, έστω λίγο, σύντομα σύντομα, οπωσδήποτε θα βοηθήσουν. Θα βοηθήσει αυτή η μικρή εσωτερική σκέψη και προετοιμασία καλύτερα ώστε κανείς να εκκλησιασθεί, να συλλειτουργηθεί με τους άλλους, περισσότερο να ωφεληθεί από τον εκκλησιασμό.
Όχι απλώς να καθίσει σε μια γωνιά, αλλά να αισθάνεται ότι είναι και αυτός ενεργό μέλος αυτής της Λειτουργίας που γίνεται μπροστά του.
Γενικότερα, μπορεί να είναι η μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης, ας πούμε, Χριστούγεννα, Πάσχα, Θεοφάνεια, και να πηγαίνει κανείς στον ναό με μια διάθεση να καθίσει όλη την ώρα, ν’ ακούσει τα πάντα και να προσευχηθεί, όσο μπορεί. Όμως δεν θα κάνει σπουδαία πράγματα, εάν δεν έχει κάνει ετοιμασία μέσα του, δηλαδή αν δεν είναι μετανοημένος.
Πού πας αδελφέ, άμα δεν έχεις μετανοήσει για τις αμαρτίες σου; Αν δεν έχεις μετανοήσει για τη ζωή σου; Αν δεν είσαι τακτοποιημένος ενώπιον του Θεού; Αν δεν ζήτησες τη Χάρι του Θεού να σε καθαρίσει; Αν δεν Εξομολογήθηκες τις αμαρτίες σου; Πού πας;
Όπως έχουμε πει κι άλλη φορά, το να ζεις πνευματικά είναι μια τέχνη κι αυτό. Δεν είναι «α,…. θέλω να ζήσω πνευματικά» και πάει τέλειωσε. Πρέπει να μάθει κανείς και ορισμένα πρακτικά πνευματικά πράγματα..»
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Συνάξεις Δωδεκαημέρου», Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 155.