Παιδί μου, μήν ἔχεις τόση ἀγωνία. Δέν πειράζει νά πονέσουμε καί λίγο…

Σεβάσμιος ἱερωμένος βρέθηκε, πρίν λίγες ἡμέρες, σέ Νοσοκομεῖο τῆς πόλης μας γιά νά ὑποβληθεῖ σέ σειρά ἐξετάσεων.

Ἡ συμπεριφορά τοῦ προσωπικοῦ ὑποδειγματική. Ἡ εὐγένεια πηγαία. Ἐντυπωσίασαν τόν καλό λευίτη. Τόν συγκίνησαν.

Περισσότερο, ὅμως, τόν ἐξέπληξε ὁ νοσοκόμος πού τοῦ πῆρε αἷμα. Σοβαρός, προσεκτικός ὑπέρ τό δέον, συμπεριφερόταν σχεδόν μέ εὐλάβεια.

Ἀναζητοῦσε φλέβα στό χέρι τοῦ ἀσθενοῦς μέ τόση ἐπιμέλεια, πού ὁ ἱερέας τόν παρατήρησε:

-Παιδί μου, μήν ἔχεις τόση ἀγωνία. Δέν πειράζει νά πονέσουμε καί λίγο…

-Τί λέτε, πάτερ, τοῦ ἀπάντησε ὁ νοσηλευτής, μέ τήν ἴδια πάντα σοβαρότητα στό πρόσωπο.

Νά πονέσει τό χέρι αὐτό πού μᾶς εὐλογεῖ, πού μᾶς ἁγιάζει, πού μᾶς βαπτίζει; Τό χέρι πού ἀγγίζει τά Τίμια Δῶρα;

Πού ὑψώνεται στόν Οὐρανό, ἱκετεύοντας γιά μᾶς; Τό χέρι πού σκορπᾶ στήν κοινωνία μας μόνο τό καλό;

Ὁ ἱερέας δέν μπόρεσε, πλέον, νά κρύψει τήν συναισθηματική του φόρτιση. Καί θά θυμᾶται πάντα πώς ἐκεῖνο τό πρωινό στό Νοσοκομεῖο ἄκουσε τό δυνατότερο κήρυγμα.

Καί εἰσέπραξε τόν μεγαλύτερο ἔπαινο. Τόν λόγο τῆς ἀγάπης, τοῦ σεβασμοῦ, τῆς ἀναγνώρισης, τῆς εὐγνωμοσύνης.

Εὖγε στήν εὐαίσθητη ψυχή τοῦ νοσηλευτῆ! Εὖγε στήν πιστή, εὐλαβική, βαθιά θρησκευόμενη ψυχή τοῦ λαοῦ μας!

(Περιοδικό «Ἁγία Λυδία», τεῦχος 492, Μάρτιος 2014)