Γιατί ο Θεός θέλει να είναι άγνωστη η ώρα του θανάτου μας;

Οι Τούρκοι όπως γνωρίζουμε είναι μουσουλμάνοι . Το κοσμικό κράτος έχει κάνει την Τουρκία ένα κράτος που διαφέρει από εκείνα που εφαρμόζουν τον νόμο του Ισλάμ με τον αυστηρότερο τρόπο. Όπως στο θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν.

Ειδικά η Κωνσταντινούπολη, έχει μια ιστορία που θα ζήλευαν πολλές άλλες πόλεις.

Υπήρξε η πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής και Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και άλλαξε πολλά χέρια μέχρι το 1453, όταν και οι Οθωμανοί Τούρκοι την κατέκτησαν. Από τότε πολλοί άνθρωποι, διαφορετικών θρησκειών και πολιτισμικού υπόβαθρου.

Για πολλά χρόνια ζούσαν αρμονικά, με τους Έλληνες της Πόλης να αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητας της. Το ίδιο και η χριστιανική θρησκεία.

Το 963 μ.Χ., επί Βυζαντίου ακόμα, ένας Βοσκός  είδε στον ύπνο του τον Άγιο Γεώργιο.

Εκείνος του είπε να πάει σε ένα βουνό και να σκάψει εκεί που θα ακούσει τα «κουδούνια».

Ο βοσκός έσκαψε και βρήκε την εικόνα του. Η εικόνα του έμεινε άφθαρτη και ο βοσκός του αφιέρωσε μια μονή.

Πήρε το προσωνύμιο «Ο Άγιος Γεώργιος ο Κουδουνάς» και η εικόνα του βρίσκεται σήμερα στην Πρίγκηπο, το μεγαλύτερο νησί από τα Πριγκηπονήσια στον Μαρμαρά.

Το παράξενο είναι πώς κάθε χρόνο, περισσότεροι από 250.000 Τούρκοι, συρρέουν στο μοναστήρι και προσκυνούν την εικόνα του. Οι λόγοι που τόσοι Τούρκοι πιστεύουν  στον Άγιο Γεώργιο είναι τρεις. Πρώτος και κυριότερον, πιστεύουν στα θαύματα του, τα οποία όπως λένε συμβαίνουν σε όσους πιστεύουν σε αυτόν, ανεξαρτήτως θρησκείας. Οι Τούρκοι γράφουν σε ένα χαρτάκι την ευχή τους και την αφήνουν στον μοναστήρι. Ως αντάλλαγμα παίρνουν ένα κουδούνι, το οποίο επιστρέφουν όταν πραγματοποιηθεί η ευχή. Και όλο και περισσότεροι, αναφέρουν ότι αυτό που ζήτησαν συνέβη.

Δεύτερον, το πράσινο χρώμα της στολής του, είναι για τους μουσουλμάνους το χρώμα της ζωής. Δηλαδή ιερό. Και τρίτον, ειδικά οι Τούρκοι της Κωνσταντινούπολης, στην όψη του τροπαιοφόρου με το ξίφος πάνω στο άλογο, ένιωθαν πάντα έναν φόβο.