Ο δρόμος του πόνου με δάκρυα χαράς

Δεν φεύγει η θλίψη αγαπημένε άνθρωπε. Αυτή η ζωή θα έχει πάντα θλίψη , πάντα ένα δάκρυ θα κυλάει.

Είναι η θλίψη από την απώλεια του ουρανού. Να δεχτούμε την θλίψη και να την μεταμορφώσουμε σε προσδοκία παραδείσου.

Έχω θλίψη Κύριε και θα έχω γιατί μου λείπεις… Για την η καρδιά είναι άδεια , και δεν μπορεί να χορτάσει με ψεύτικες αγάπες. Και εκεί που αγαπάς θλίβεσαι γιατί νόμιζες ότι ήταν ο Χριστός εκεί αλλά αντίκρυσες κενό. Και τελικά στεναχωριέσαι…

Έχει και η θλίψη όμως την ομορφιά της , αρκεί το δάκρυ της να συναντάει και να προσκαλεί σε γάμο το χαμόγελο της αναστάσεως. Τότε το βίωμα και το ρήγμα της θλίψεως γεφυρώνεται με την ελπίδα. Αυτό βιώνουμε οι Χριστιανοί σαν χαρμολύπη. Λυπάμαι για λίγο ότι δεν θα σε δω τώρα κοντά, αλλά θα έρθει η ώρα που η συνάντηση μας θα είναι καλύτερη και διαφορετική. (ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος).
Όπως ο έρωτας περνάει με έναν άλλο έρωτα μεγαλύτερο όπως έλεγε και ο Άγιος Πορφύριος για τον έρωτα του Χριστού έτσι και ο πόνος περνάει και θεραπεύεται με έναν άλλο πόνο αλλά αυτός ο πόνος είναι εκούσια ερωτικός, είναι το μαρτύριο της αγάπης. Πόνεσα εσένα και εμένα γιατί έφυγα από τον παράδεισο, και θα πονέσω και πάλι όχι από εγωισμό αλλά από μεθυσμένη αγάπη για να γίνει η θυσία και το μαρτύριο μου ο πόνος που θα θεραπεύσει την πληγή. Και αυτός ο πόνος θα έχει χαρά. Θα σου βγάζουν την σάρκα οι δήμιοι αλλά θα χαμογελάς γιατί όταν αγαπάς ο πόνος του εχθρού δεν μπορεί να σε αγγίξει. Όταν αγαπάς απλά δεν σε νοιάζει τίποτα γιατί ο πόθος για το αγαπημένο πρόσωπο είναι τέτοιος που ξεπερνά τα πάντα. Αυτά είναι τα στέφανα της αγιότητος. Τελικά το πόσο πονάς και θλίβεσαι δείχνει το πόσο τελικά αγάπησες πριν την πτώση και το μέγεθος του πόνου αποτυπώνει το μέγεθος της αγάπης που είχες και έχεις, γιατί θέλεις να την κερδίσεις και πάλι. Αυτή η απόφαση για επιστροφή λέγεται μετάνοια. Θέλω να αλλάξω , να επανορθώσω και να πονέσω δεν με ενδιαφέρει, αρκεί να επαναφέρω την αγάπη στο θρόνο της.

Πονέσαμε Κύριε γιατί φύγαμε από την τρυφή του παραδείσου, τώρα θα πονέσουμε για να επιστρέψουμε αλλά αυτός ο πόνος δεν θα είναι ρήγμα θα είναι γλυκύς γιατί μέσα σε αυτόν τον πόνο βρίσκεσαι εσύ κρυμμένος. Εκεί μέσα είσαι , και εκεί ψιθυρίζεις τα προστάγματα της σωτηρίας, άλλο αν εμείς δεν σε ακούμε γιατί κάθε σου λέξη δεν είναι ήχος αλλά βήματα που καλούμαστε να ακολουθήσουμε.

Λυπάμαι Κύριε που έφυγα και σε πρόδωσα, θλίβομαι αλλά θέλω να επιστρέψω και εύχομαι να με δεχτείς. Πάντα πονάει πολύ αυτός που αγάπησε πολύ. (Ἥμαρτον εἰς σὲ Σωτήρ, ὡς ὁ ἄσωτος Υἱός, δέξαι με Πάτερ μετανοοῦντα, καὶ ἐλέησόν με ὁ Θεός.) Μετάνοια είναι ο δρόμος του πόνου αλλά με δάκρυα χαράς, γιατί στο τέλος του δρόμου βρίσκεσαι εσύ Κύριε και με περιμένεις. Το ξέρω και χαμογελώ…και ας πονώ δεν πειράζει..

Μας είπες : «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται». Για αυτήν την καθαρότητα αγωνιζόμαστε, και η θλίψη για τις αμαρτίες βοηθάει στην κάθαρση…Καλό αγώνα…

π. Σπυρίδων Σκουτής