«Δόξα σοι ο Θεός, που έφυγαν τα πολλά!»

Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

– Ὅταν, Γέροντα, βλέπω μέσα μου ὑπολείμματα ἀπό ἐάν πάθος στενοχωριέμαι.

– Πές: «Δόξα σοι ὁ Θεός, πού ἔφυγαν τά πολλά!». Ἄν ἤμουν ἐγώ στή θέση σου, θά ἔβλεπα τίς ὁλοφάνερες μεγάλες δωρεές τοῦ Θεοῦ καί «ἀπό φυλακῆς πρωίας μέχρι νυκτός» θά ἔλεγα τό «δόξα σοι ὁ Θεός». Ἄν θέλης νά ζῆς ζωή παραδεισένια ἀπό αὐτήν τήν ζωή, δές κι ἐσύ τίς εὐεργεσίες καί τίς πλούσιες δωρεές πού σοῦ δίνει ὁ Θεός καί ἄρχισε τό «δόξα σοι ὁ Θεός». Νά δοξάζετε τόν Θεό, γιατί σᾶς βοήθησε καί προοδεύσατε ἔστω καί λίγο, εἴτε ἐπειδή ἐσεῖς κοπιάσατε, εἴτε ἐπειδή σᾶς βοήθησαν οἱ ἄλλοι. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος λέη «δόξα σοι ὁ Θεός», βοηθάει ὁ Θεός, γιατί ἡ εὐγνωμοσύνη μέ τό ταπεινό φρόνημα καί μέ τόν φιλότιμο ἀγώνα τραβάει συνέχεια οὐράνιες δυνάμεις καί εὐλογίες θεϊκές.

– Καί ὅταν, Γέροντα, ξέρω ὅτι θά ξαναπέσω;

Δέν ξέρεις· ἀπό φοβία σκέφτεσαι ἔτσι. Μήν ἔχετε φοβία μήπως ξανακάνετε τό ἴδιο σφάλμα, γιατί ἔτσι κλονίζεται ἡ πίστη σας στόν Θεό. Μὴν τά σκαλίζετε τόσο πολύ. Ὅταν σᾶς λέη ὁ λογισμός ὅτι δέν πρόκειται νά διορθωθῆτε καί διαλύεσθε ἀπό τήν λύπη, χρειάζεται νά δώσετε ἕνα ψεύτικο κουράγιο στόν ἑαυτό σας. «Δόξα σοι ὁ θεός, νά πῆτε, σήμερα εἶμαι καλύτερα ἀπό χθές. Δόξα σοι ὁ Θεός χίλιες φορές…;». Ἄν καί φαίνεται ψεύτικο αὐτό τό κουράγιο, μέσα του ὅμως κρύβει μία μεγάλη δύναμη, τήν ἐλπίδα στόν Θεό. Ἡ ἐλπίδα στόν Θεό εἶναι ὁ μοχλός πού ἀναποδογυρίζει τήν ἀπελπισία, ἐλευθερώνει τήν ψυχή ἀπό τήν λύπη καί τό ἄγχος καί τονώνει σιγά-σιγά τίς πνευματικές δυνάμεις μέ τήν θεία ζωντάνια πού δίνει.
– Γέροντα, στενοχωριέμαι γιατί ἔχω πολλά προβλήματα ὑγείας.

Ὅλα νά τά δέχεσαι σάν μεγάλα δῶρα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός δέν εἶναι ἄδικος. Στόν οὐρανό θά ἔχης πολλά νά ἀπολαύσης θά ἔχης σύνταξη μεγάλη, ἐάν δέν τήν μειώσης μόνη σου μέ τόν γογγυσμό.
– Πῶς, Γέροντα, ἀφοῦ τώρα δέν νιώθω μέσα μου τόν οὐρανό;

Δέ νιώθεις τόν Οὐρανό, γιατί δέν δοξολογεῖς τόν Θεό. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κινῆται στόν χῶρο τῆς δοξολογίας, χαίρεται μέ ὅλα. Ὑπάρχουν κοσμικοί ἄνθρωποι πού θά μᾶς κρίνουν ἐμᾶς τούς μοναχούς. Νά δῆτε οἱ Βεδουίνοι τί ταλαιπωριά περνοῦν, ἀλλά εὐχαριστοῦν τόν Θεό καί εἶναι χαρούμενοι! Τό σιτάρι δέν τό καθαρίζουν, γιά νά βγάλουν τήν πέτρα, ἀλλά τό ἀλέθουν ὅπως εἶναι, καί τό ψωμί τους εἶναι ὅλο πέτρα! Καί οἱ τροφές τους, φαίνεται, δέν ἔχουν τά ἀπαραίτητα συστατικά, ἀσβέστιο κ.λπ., ὁπότε τά δόντια τους καταστρέφονται τελείως. Καί βλέπεις Βεδουίνους νά ἔχουν μόνον ἕνα δόντι καί νά χαίρωνται σάν νά εἶναι τό δόντι μαργαριταρένιο. Καί ἄλλος τοῦ λείπει ἕνα δόντι καί αἰσθάνεται μειονεκτικά. Μέ ὅλα αὐτά πού ἀκοῦτε, νά κινῆσθε συνέχεια στήν δοξολογία νά δοξάζετε μέρα-νύχτα τόν Θεό γιά τίς εὐεργεσίες Του.
Μοῦ ἔλεγε κάποιος ἐπίσκοπος ὅτι σέ ἕναν ναό, τήν ὥρα πού ὁ διάκος διάβαζε τό Εὐαγγέλιο τῆς θεραπείας τῶν δαιμονισμένων τῶν Γεργεσηνῶν, ἕνας ἄνθρωπος πολύ ἁπλός στεκόταν πίσω ἀπό τό δεσποτικό καί ἔλεγε συνέχεια «δόξα σοι ὁ Θεός». Ἀρχίζει ὁ διάκος: «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς τήν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν, «δόξα σοι ὁ θεός» λέει ἐκεῖνος, «ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι», «δόξα σοι ὁ Θεός» «χαλεποί λίαν», «δόξα σοι ὁ Θεός » «καί ἰδού ὥρμησε πάσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων εἰς τήν θάλασσαν», «δόξα σοι ὁ Θεός». «Κατάλαβα, μοῦ εἶπε ὕστερα ὁ ἐπίσκοπος, ὅτι εἶχε δίκαιο αὐτός ὁ ἁπλός ἄνθρωπος πού ἔλεγε «δόξα σοι ὁ Θεός» γιατί τό «δόξα σοι ὁ Θεός» ρίχνει τούς δαίμονες στήν θάλασσα» . Καί ἐσεῖς πάντα νά λέτε «δόξα σοι ὁ Θεός, δόξα σοι ὁ Θεός», μέχρι νά ὁρμήσει ἡ ἀγέλη στήν θάλασσα …

Ἡ δοξολογία ἁγιάζει τά πάντα. Μέ τήν δοξολογία διαλύεται ὁ ἄνθρωπος ἀπό εὐγνωμοσύνη, παλαβώνει μέ τήν καλή ἔννοια, πανηγυρίζει τά πάντα. Καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος εὐχαριστῆ τόν Θεό ἀκόμη καί γιά τά λίγα, ἔρχεται μετά τόσο πλούσια ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, πού δέν μπορεῖ νά τήν ἀντέξη καί τότε ὁ διάβολος δέν μπορεῖ πιά νά σταθῆ καί φεύγει.