Ακούστε δύο διαμάντια από τις διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Στις μέρες μας γίνεται πολύς λόγος για τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και για τις προφητείες του. Άλλες θεωρούνται γνήσιες, άλλες αμφισβητούνται και θεωρούνται υπείσακτες για ίδια συμφέροντα των παραχαρακτών.

Εγώ θα σπάσω λίγο την «παράδοση» και δεν ασχοληθώ με τις προοράσεις του, αλλά με τις Διδαχές του, πού μαζί με το ιεραποστολικό έργο του είναι ο αληθινός θησαυρός του αγίου.

Ακούστε δύο διαμάντια από τις διδαχές, με απλά λόγια όπως τα θυμάμαι:

«Αδερφοί, έχετε αγάπη;», ρωτά τους κατοίκους ενός χωριού. «Έχουμε άγιε πάτερ», απαντάνε. «Αμ δεν έχετε! Τόσα ορφανά και εγκαταλειμμένα παιδιά έχετε στο χωριό σας. Σου βαστάει η καρδιά, χριστιανέ, να είναι το παιδί σου καλοθρεμμένο σαν το γουρουνόπουλο(sic) και το ορφανό να πεινά, να κρυώνει, να ναι γυμνό; Κάμε μια φορεσιά του παιδιού σου, κάμε και στο ορφανό να μην κρυώνει και ο Θεός ευλογεί και το δικό σου παιδί και το βλέπεις και χαίρεσαι. Α μη αλλιώς, αρρωσταίνει το παιδί σου και χάνεται και καίγεται η καρδιά σου. Και βλέπεις το ορφανό πού το προστατεύει ο Θεός και ακμάζει και χαίρεται!»

«Μπορείς να ζήσεις με 100 δράμια ψωμί και συ θέλεις και ΤΡΩΣ 110 δράμια, και ο αδελφός σου πεινάει! Αυτά τα 10 δράμια γίνονται φωτιά στο σπιτικό σου και χάνεις τα υπάρχοντα σου και δυστυχείς…»

Μην ξεπουλάς την ελεημοσύνη σου, εκεί πού θα ακούσεις «μπράβο και εύγε». Μην σπαταλάς αυτό πού σου δόθηκε για να μοιράσεις στον ψεύτικο και τον απατεώνα. Σε αυτόν πού δέκα χρόνια δεν έχει κάνει τίποτα να βοηθήσει τον εαυτό του και κολλάει σαν το παρασιτικό στρείδι πάνω στους άλλους. Σε αυτόν για τον οποίο ο Παύλος λέει πώς περιεργάζεται και όχι εργάζεται και δεν έχει δικαίωμα στην τροφή, γιατί δεν έχει καρπούς εργασίας και προσφορας.Στους εκδορείς των ανθρώπων. Στον οκνηρό και τον εκμεταλλευτή. Αυτόν πού ρίχνει λάσπη στην αγάπη και δολοφονεί την καλή διάθεση για ελεημοσύνη των άλλων.Αυτόν πού σε βλέπει σαν σακούλα με λεφτά και σαν υπηρέτη του.Στον σεσημασμένο και δαχτυλοδεικτούμενο. Αυτούς πού καταρίπτουν με τον κυνισμό και την αναισθησία τους την καλή πίστη των ελεούντων.Αυτούς που σκοτώνουν την αγάπη. Αυτόν πού είναι ο καλύτερος και μόνιμος «πελάτης» της ιδρυματικής φιλανθρωπίας.

Ψάξε να βρείς αυτόν πού έχει πραγματική ανάγκη. Ντύσε τον, τάισε τον, ξεδίψασε τον, πες του λόγο παρηγορίας, φέρε τον ξανά στην χαρά και την ελπίδα. Πρόσεχε μην πληγώσεις την αξιοπρέπεια και την περηφάνεια του. Φέρσου του σαν σε ίσο και ακόμα περισσότερο σαν κύριο σου, γιατί ο ελάχιστος είναι εικόνα του Κυρίου σου.Και ακόμα περισσότερο σε αυτόν που μισούν και αγνοούν και περιφρονούν οι άνθρωποι. Μην αγαπήσεις την δική τους κρίση και εκτίμηση, αλλά την κρίση και την αγάπη του Θεού, πού είναι Κύριος των περιφρονημένων και αφανών και εγκατελειμμένων.

Μην διαλαλήσεις τα έργα αγάπης και κλέψει η κενοδοξία και ο έπαινος των ανθρώπων της ελεημοσύνης τους καρπούς. Βίασε τον εαυτό σου να πιστέψει πώς δεν έκανες κάτι σπουδαίο, αλλά σαν δούλος του Δούλου και Δεσπότου, έδωσες αυτό που σου δανείστηκε και όφειλες να αποδώσεις.Να είσαι περήφανος πού εισαι δούλος και μιμητής του Ελεήμονα Θεού και όχι επειδή εξουσίασες τον αδελφό σου με τον πιό επειδεικτικό και συνηθισμένο και προβαλόμενο τρόπο φιλανθρωπίας.

Ελεημοσύνη κρυφή και διακριτική ευλογεί ο Θεός. Φιλανθρωπία αδιάκριτη και μετά σαλπίσματος ειναι βδέλυγμα τω Κυρίω!