Δίπλα μου θέλω έναν άντρα που ξέρει τι θέλει και πώς να το διεκδικεί!

Γράφει η Τάνια Αναγνώστου

Γιατί πολύ απλά δε μου λες πως νιώθεις;
Γιατί δεν καταλαβαίνεις πως αυτό που μου δείχνεις πάντα με μπερδεύει;
Δε μπορώ άλλο. Κουράστηκα. Βαρέθηκα.

Δεν έχω πια το κουράγιο να κάθομαι να μαντεύω τα αισθήματά σου. Τα πράγματα θα έπρεπε να είναι πιο ξεκάθαρα μεταξύ μας.
Με παιδεύεις πολύ όταν δε μου λες πως νιώθεις!
Βάζω στο μυαλό μου χίλια δυο πράγματα, τα οποία μπορεί να απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.

Όταν παίρνω το θάρρος και σε ρωτάω νομίζω πως σε πιέζω, πως σου βάζω το μαχαίρι στο λαιμό.
Νομίζω πως σε αναγκάζω να πεις πράγματα που δε νιώθεις.
Μίλα μου λοιπόν!
Βρίσε με, φίλησέ με, πες κάτι!

Μη με γεμίζεις με αμφιβολίες άλλο πια. Όσο και να σε θέλω, κάποια στιγμή θα κουραστώ να ζητιανεύω τις λέξεις σου.
Πλέον δε με νοιάζει αν αυτό που θα μου πεις θα με κάνει χαρούμενη ή θα με κάνει να βυθιστώ στη θλίψη μου.
Πολλές φορές είναι καλύτερα να τρως μια και καλή τη σφαλιάρα από το να βασανίζεσαι λίγο λίγο κάθε μέρα.
Πες μου τι αισθάνεσαι για μένα και μη μου κάνεις σκωτσέζικο ντους.

Έχω μεγαλώσει πια και δε με ενθουσιάζουν τέτοιου είδους παιχνιδάκια. Τα βρίσκω ανούσια και για μικρά παιδιά.
Αν δε μπορείς να το διαχειριστείς, καλύτερα ας το αφήσουμε.
Δίπλα μου θέλω έναν άντρα που ξέρει τι θέλει, ξέρει που πατά και που βρίσκεται.
Αν δε μπορείς να κατανοήσεις τα δικά σου αισθήματα, τον ίδιο σου τον εαυτό, πως είναι δυνατόν να μοιραστείς τη ζωή σου μαζί μου;