Μην θεωρείς δεδομένη την επιστροφή. Κάποτε η πόρτα κλείνει, οριστικά.

Γράφει ο Κωστής Παναγιωτόπουλος

Το χέρι της βρίσκεται ήδη στο πόμολο της πόρτας αλλά το πρόσωπο της σε κοιτά και εκεί καταλαβαίνεις άλλη μια φορά πως ότι σου είπε το εννοεί και σαν να μην έφτανε η μια φορά τα επαναλαμβάνει όλα, ξανά και ξανά.
«Θεωρώ πως ότι ήταν να δώσουμε το δώσαμε, τελειώσαμε και δεν χρειάζεται να το κουράζουμε.

Η τόση ηρεμία σε μια σχέση κουράζει. Ζήλεψε, φώναξε, νευρίασε δείξε μου τέλος πάντων κάτι που να δείχνει ενδιαφέρον!», σου επαναλαμβάνει με φωνή ακόμη πιο δυνατή και σκληρή.
«Ενδιαφέρον δείχνει η φωνή, ο εκνευρισμός και η ζήλια; Ενδιαφέρον δείχνει η αντιπαλότητα στο ζευγάρι; Δηλαδή η συνεννόηση, οι στιγμές ηρεμίας και οι ματιές που στάζουν κατανόηση και αγάπη τι δείχνουν;» απαντάς και πραγματικά δεν πιστεύεις αυτά που λες.

Η πόρτα ανοίγει και με ένα βήμα βρέθηκε εκτός σπιτιού σου.
«Να προσεχείς, ίσως αξίζεις κάτι διαφορετικό. Να περνάς όμορφα και να χαμογελάς» και την ίδια ώρα η κίνηση για το κλείσιμο της πόρτας γίνεται πιο γρήγορη.
«Αλήθεια το κάνεις; Φεύγεις; Έτσι απλά; Χωρίς ένα δάκρυ, μια αγκαλιά και ένα σ´ αγαπώ; Σκέψου ξανά τι πας να κάνεις, αν κλείσεις την πόρτα θα είναι πια αργά. Σκέψου…»
Ο ήχος από το κλείσιμο της πόρτας ήταν γροθιά στο στομάχι….
Οι μήνες πέρασαν και τα κομμάτια σου ενώθηκαν, η καθημερινότητα συνεχίζει να σε προκαλεί με νέες περιπέτειες κάθε φορά που σκέφτεσαι κάτι από τα παλιά.
Γυρίζεις τα κλειδιά στην πόρτα, μπαίνεις μέσα και βάζεις το καθιερωμένο ποτό που θα σε χαλαρώσει από την γεμάτη ημέρα σου. Χώνεσαι μέσα στην αγαπημένη γωνία του καναπέ σου χωρίς να ανοίξεις την τηλεόραση. Η φλόγα από ο τζάκι άλλωστε είναι η καλύτερη παρέα που θα μπορούσες να έχεις και το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα.
Ο χαρακτηριστικός ήχος του μηνύματος σου χαλάει την απόλυτη ηρεμία της στιγμής και συ σηκώνεσαι να το διαβάσεις, όχι τόσο για το περιεχόμενο του αλλά για το ποιος κατάφερε να σου χαλάσει την όμορφη αυτή στιγμή σου.
«Μου είπες να σκεφτώ και δεν το έκανα, μου είπες ότι αν κλείσει η πόρτα θα είναι αργά και την έκλεισα. Μου είπες ότι φεύγω χωρίς ένα δάκρυ και από εκείνη την ημέρα δεν το έχω αποχωριστεί λεπτό. Μου είπες ότι φεύγω χωρίς μια αγκαλιά και από εκείνη την στιγμή δεν έχω γευτεί την ζεστασιά της. Τι ευλογία ήταν η αγκαλιά,, η ηρεμία και η εμπιστοσύνη σου αγάπη μου. Σου είπα ότι ίσως αξίζεις κάτι διαφορετικό και το πιστεύω, άλλαξα έγινα εγώ αυτό το διαφορετικό. Δώσε μου μια ευκαιρία να σου το αποδείξω. Περιμένω τηλέφωνο σου. Σε αγαπώ.»
Πλέον έχεις χαθεί ακόμη πιο βαθιά στην ζεστασιά της γωνιάς σου. Το χαμόγελο στα χείλη σου πλέον έχει ζωγραφιστεί με πολύ έντονα χρώματα και μια βαθιά ανάσα ικανοποίησης μπαίνει μέσα σου. Δεν κρατιέσαι και απαντάς…

«Να προσεχείς, ίσως αξίζεις κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που έγινα αυτούς τους μήνες που είμαστε μακριά. Να περνάς όμορφα και να χαμογελάς καλή μου. Η πόρτα για σένα έκλεισε από τα ίδια σου τα χέρια εκείνη την νύχτα. Να είσαι καλά. Καληνύχτα»
Σηκώνεσαι, γεμίζεις ξανά το ποτήρι σου και με το χαμόγελο σου μεγαλύτερο από ποτέ, χάνεσαι ξανά στην μαγεία της φλόγας…