Τα εγγόνια είναι φως και χαρά για τον παππού και τη γιαγιά

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες έχουν ήδη περάσει από το στάδιο ανατροφής και διαπαιδαγώγησης των παιδιών. Ωστόσο, με τα εγγόνια τους, δημιουργούν ένα στενό δεσμό, γίνονται το φως και η χαρά τους.

Στόχος τους είναι να μεταφέρουν στα εγγόνια τους αξίες και μια συναισθηματική κληρονομιά που θα τα βοηθήσουν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.

Τα εγγόνια αποτελούν τη νέα γενιά που φέρνει φως και ελπίδα σε κάθε μέλος της οικογένειας. Για τον παππού και τη γιαγιά, αυτός ο δεσμός είναι ιδιαίτερος και σύντομα γίνεται άρρηκτος και για τις δυο πλευρές.

Ας σκεφτούμε κάτι σημαντικό: σήμερα αποκαλούμε αυτούς τους ανθρώπους «παππού και γιαγιά» ενώ στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά δραστήριοι, αυτόνομοι και η καρδιά τους είναι ακόμη νέα.

Αυτοί οι άνθρωποι απολαμβάνουν την καθημερινότητά τους και φροντίζουν τα εγγόνια τους με διαφορετικό τρόπο από ό,τι οι γονείς.

Έχουν διεξαχθεί αρκετές μελέτες για να ερευνηθεί αν είναι και εκείνοι υπεύθυνοι για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών.

Αν και ισχύει το γεγονός ότι όλοι μέσα σε μια κοινωνία θεωρούμαστε παιδαγωγοί, ο ρόλος του παππού και της γιαγιάς μέσα σε μια οικογένεια έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία και γι’ αυτό θα θέλαμε να σας μιλήσουμε σήμερα.

Ας ρίξουμε μια ματιά.

Παππούς, γιαγιά και εγγόνια: ο ρόλος της ψυχολογικής ευεξίας

Οι μαμάδες και οι μπαμπάδες είναι εκείνοι που φτιάχνουν τους κανόνες και αποφασίζουν για το τι είναι αποδεκτό και τι όχι, όπως επίσης και για το ποιος είναι υπεύθυνος για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Επομένως όταν μιλάμε για τον παππού και τη γιαγιά υπάρχουν ορισμένα ειδικά χαρακτηριστικά στα οποία θα πρέπει να αναφερθούμε.

Ο παππούς και η γιαγιά έχουν ήδη περάσει από αυτό το στάδιο της ζωής· πριν αποκτήσουν εγγόνια ήταν και αυτοί γονείς. Είχαν ορίσει τους δικούς τους κανόνες και έζησαν το ρόλο του γονέα. Δεν θέλουν πλέον να είναι σκληροί ή να αποφασίζουν για το τι πρέπει να γίνει και τι όχι.

Ο παππούς και η γιαγιά έχουν αναπτύξει έναν ιδιαίτερο τρόπο επικοινωνίας με τα εγγόνια τους που δεν εκφράζεται με απλές λέξεις.Εκφράζεται με χειρονομίες και σύμβολα. Είναι γεμάτοι από αμοιβαία κατανόηση, χαμόγελα, υποχωρήσεις και συμφωνίες… Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την κατάλληλη ψυχολογική ευεξία όπου και οι δυο πλευρές βγαίνουν κερδισμένες.

Η τακτική επικοινωνία μεταξύ των παππούδων με τα εγγόνια τους καταπολεμά καταστάσεις κατάθλιψης και θλίψης. Προσφέρει στους παππούδες νέες ευθύνες και τα εγγόνια αποκτούν γνώσεις τις οποίες δεν μπορούν να τους προσφέρουν οι γονείς.

Καταλαβαίνουμε επίσης ότι δεν είναι όλοι οι παππούδες και οι γιαγιάδες ισάξιοι και δεν δημιουργούν πάντα τόσο ισχυρούς δεσμούς με τα εγγόνια τους. Πολλές φορές λένε ότι οι άνθρωποι γερνούν με τον ίδιο τρόπο που ζούσαν και αν δεν έχουν ξεπεράσει ορισμένα πράγματα τότε είναι πολύ πιθανό να φτάσουν σε μεγάλη ηλικία και να αισθάνονται απογοητευμένοι και αρνητικοί.

Γι’ αυτό το λόγο οι γονείς είναι αυτοί που αποφασίζουν πόσο συχνά θα πρέπει τα παιδιά να έρχονται σε επαφή με τον παππού και τη γιαγιά τους και αν η σχέση τους είναι εποικοδομητική ή όχι. Παρόλα αυτά, είναι ένα από τα πιο καταπληκτικά είδη δεσμών που υπάρχουν.

Παππούδες και εγγόνια: ο αιώνιος δεσμός

Η καθημερινή υποστήριξη της γιαγιάς και του παππού αποτελεί τεράστια βοήθεια και ανακούφιση για τους γονείς.

Αυτή η ευθύνη που έχει ο παππούς και η γιαγιά δεν είναι κάτι νέο: έχουν περάσει πολλές γενιές που έχουν μοιραστεί το βάρος της φροντίδας και μέριμνας μικρών παιδιών.

Η κληρονομιά του παππού και της γιαγιάς όχι μόνο εμπλουτίζει τις ζωές των εγγονιών αλλά και τις ζωές της μαμάς και του μπαμπά που βλέπουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα των γονιών τους που δεν γνώριζαν προηγουμένως. Κατά κάποιο τρόπο αυτό βοηθά στην ενδυνάμωση των σχέσεών τους.

Η κληρονομιά του παππού και της γιαγιάς στα εγγόνια τους δεν βασίζεται μόνο στην τρυφερότητα και στα συναισθήματα. Θα πρέπει να γνωρίζουν πώς να μεταφέρουν αξίες, κομμάτια από το παρελθόν και οικογενειακές αναμνήσεις από παλαιότερες γενιές που βοηθούν το παιδί να κατανοήσει και να μάθει ακόμη καλύτερα τον εαυτό του και τον κόσμο.

Τους προσφέρει ρίζες.Ακόμη μια σημαντική πτυχή είναι ότι οι συνεχείς αντανακλάσεις του παππού και της γιαγιάς, η χαρά για ζωή, η απόλαυση, η φροντίδα και η στήριξη βοηθά τα παιδιά να κατανοήσουν τι σημαίνει «να γερνάς με σοφία». Με αυτό τον τρόπο θα μάθουν να μην φοβούνται την πάροδο του χρόνου, να τον αποδεχτούν και μάλιστα πιο ήρεμα.

Μια ενδιαφέρουσα πτυχή είναι ο ρόλος που παίζουν στο οικογενειακό επίπεδο. Ο παππούς και η γιαγιά είναι πάντα μια πηγή γαλήνης και στρατηγικών για την χαλάρωση των εντάσεων, των διαφωνιών και των παρεξηγήσεων

Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών δεν ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση. Θα περάσουν από περίπλοκες καταστάσεις όπως πέρασαν και οι γονείς τους χρόνια πριν. Αν και οι καιροί έχουν αλλάξει, τα βασικά στοιχεία παραμένουν ίδια: τα παιδιά αποζητούν την ανεξαρτησία, απαιτούν την προσοχή, θα κάνουν την επανάστασή τους και θα κάνουν λάθη.

Αλλά μέσα σε όλα αυτά, ο παππούς και η γιαγιά μπορούν πάντα να βοηθήσουν, δίνοντας μια καλή συμβουλή αλλά χωρίς να αναμειγνύονται.

Τα εγγόνια φέρνουν φως και χαρά στον παππού και στη γιαγιά. Πάντα ίσχυε αυτό. Κατά τη διάρκεια της ωρίμανσης, στο ενήλικο στάδιο της ζωής όταν τα άτομα αντιμετωπίζουν στιγμές που αλλάζουν τη ζωή τους με ενθουσιασμό και ενέργεια, τα παιδιά πάντα βοηθούν στην ανανέωση ευθυνών ώστε να δουν τη ζωή τους ως μια συνέχεια και να συνεχίσουν να ελπίζουν.

Ο παππούς και η γιαγιά δεν θέλουν να αποκτήσουν και πάλι τις ευθύνες του γονέα. Το μόνο που θέλουν είναι να απολαμβάνουν τα πιο έντονα και βαθιά συναισθήματα χωρίς πιέσεις ή υποχρεώσεις.

Με αυτό εννοούμε ότι αν και πάντα θα είμαστε τα παιδιά τους, θα πρέπει να σεβόμαστε την ανεξαρτησία τους, ως παππούς και γιαγιά, και το δικαίωμά τους να κάνουν ό,τι θέλουν δίνοντάς τους χρόνο.

Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό που δεν πρέπει να ξεχνάμε.